آنچه اين روزها در درجه اوّلِ اهميت است و من بايد چند جمله‌اى درباره آن عرض كنم، انتخابات است. انتخابات، مظهر حضور مردم و آزادى ملت ايران در انتخاب سرنوشت خود است. شما وقتى رئيس‌جمهور را انتخاب مى‌كنيد، يعنى تمام سررشته‌هاى اجرايى كشور را در دست كسى مى‌گذاريد كه منتخب شما و برخاسته از رأى و اراده شماست. اين كار به معناى قدرت مردم در اداره كشور و در دست داشتن سرنوشت كشور به وسيله ملت است؛ اين چيزِ كم و كوچكى نيست؛ اين براى ما همه چيز است. من به شما عرض كنم؛ چيزى كه در اين بيست و پنج سال كشور و ملت ما را در مقابل تهاجم وحشيانه زياده‌خواهان بين‌المللى حفظ كرد، همين بود كه مى‌ديدند ملت، صاحب دولت و مجلس و صاحب مسؤولان است. تا امروز پشتوانه حضور ملى بوده كه هميشه دولتهاى متجاوز و مقتدر جهانى را ترسانده است. اين حضور، مثل سنگرى براى كشور ما محسوب شده است؛ اين چيز خيلى مهمّى است. اگر در كشور ما انتخابات و مردم‌سالارى و حضور مردمى و اراده‌هاى جوشان شما مردم در وسط صحنه و ميدان نمى‌بود، بدانيد يك سال هم اين انقلاب دوام نمى‌آورد؛ در مقابلِ يكى از تهاجمهاى سياسى و محاصره‌هاى اقتصادى هم دولتها نمى‌توانستند ايستادگى كنند؛ آن سنگر اصلى، شما بوديد.
 انتخابات مظهر حضور مردم است؛ همچنان كه حضور در راهپيمايى بيست‌ودوم بهمن، يكى از مظاهر حضور مردمى است. دشمن و دستگاههاى استكبارى از انتخابات شما و از راهپيمايى‌تان در بيست‌ودوم بهمن مى‌ترسند؛ بنابراين از همه نيروى خود استفاده مى‌كنند شايد بتوانند انتخابات و حضور مردم و رأى آزاد و دخالت مردم در سرنوشت خود را از اين ملت و از اين كشور بگيرند. بيست‌وپنج سال است كه اين تلاش را مى‌كنند؛ الان هم تلاش مى‌كنند. ۱۳۸۲/۱۱/۱۵

امام سجاد علیه السلام مى فرماید:

اَلْبَخِیلُ مَنْ بَخِلَ بِالسَّلامِ؛ بخیل کسى است که از سلام دادن خوددارى نماید.

رسول خدا صلى الله علیه و آله وسلم مى فرماید:

اَبْخَلُ النّاسِ مَنْ بَخِلَ بِالسَّلامِ؛ بخیل ترین مردم کسى است که در سلام بخل ورزد.

چند سال پيش به يك روستايي سفر كرده بوديم، توي كوچه هاي روستا قدم مي زدم كه يه بچه اي از روبرو اومد وقتي به من رسيد بلافاصله سلام كرد ،‌بدون اينكه من رو بشناسه…

اولش جا خوردم چون گاهي شهرنشينها وقتي هم ديگه رو مي شناسن هم به زور به همديگه سلام مي كنن!…

حتي خيلي وقتا بعد از اينكه با يكي مثل خودمون چشم تو چشم مي شيم هم سريع نگاهمون رو برميداريم!

چه رسم شيرينيه سلام كردن و چقدر دلها رو به هم نزديك مي كنه… چندباري خواستم مثل اون بچه روستايي، توي شهر حداقل از سلام كردن به غريبه هايي كه براي چندلحظه همنشينشون مي شم خجالت نكشم و اين رسم رو جا بندازم! اما …

قديما وقتي آدما وارد يه جمعي مي شدن جايي رو براي نشستن انتخاب مي كردن كه هم صحبتي كنار دستشون داشته باشن اما بارها ديدم كه مثلا توي اتوبوس يا ايستگاه مترو آدما جوري محل نشستنشون رو انتخاب مي كنن كه بيشترين فاصله رو از هم داشته باشن كه در تنهايي و افكار خودشون راحت باشن و مبادا كسي هم صحبتشون بشه!

خيلي وقتا ديدم كه اگه توي يه اتوبوس 5 تا مسافر باشه هر كدومشون روي يه صندلي جداگانه مي نشينن يا اگه به خاطر گرمي مكانهاي ديگه يا تابش نور خورشيد روي بعضي از صندلي ها مجبور بشن كنار همديگه بنشينن انگار كه كنار ديوار نشسته باشن!

بارها به خودم گفتم چي مي شه حداقل با يه سلام كنار كسي بنشينم ، حتي اگه هيچ حرف ديگه اي نمي زنم؟…

گاهي به خودم مي گم نكنه اين سلام نكردن ها نشانه ي غرور و خودبرتر بيني من باشه؟!…

دوست داشتم من هم مثل اون كودك روستايي بودم ، اما افسوس…

افسوس كه من هم شهر نشينم!…

بقلم ح.الف 

مسأله‌ى انتخابات، مسأله‌ى بسيار مهم و اساسى و تعيين‌كننده‌اى است. اهمیت انتخابات از جهات گوناگونى است. يكى از آنها اين است كه نظام ما نظامى است متّكى به ايمانها و عواطف و علايق مردم. اساساً سرِّ شكست‌ناپذيرى اين نظام اين است كه به مردم متّكى است. اين چيز مهمّى است. اتّكاى به مردم هم آسان به دست نمى‌آيد و همه جا حاصل نمى‌شود. اگر يك سرِّ الهى در ميان نباشد، توجّه نفوس و دلهاى مردم هم ممكن نيست. شما ملاحظه بفرماييد، خداى متعال به پيغمبرِ با آن عظمت مى‌فرمايد: «هو الّذى ايّدك بنصره و بالمؤمنين»؛ يعنى مؤمنين را در كنار نصرت الهى مى‌آورد. هيچ بُعدى هم ندارد كه آدم بگويد كه اين «بالمؤمنين»، تفسير جزئى از مفهوم «بنصره» هم هست كه اصلاً نصر الهى به وسيله‌ى مؤمنين تحقّق مى‌پذيرد. البته در مواردى هم نصرتهاى خارج از مقولات عادى در زمان آن بزرگوار بوده است - مثل ملائكه‌ى مسوّمين و غيرذلك - ليكن عمده‌اش مؤمنين‌اند. بعد هم مى‌فرمايد: «لو انفقت ما فى الأرض جميعاً ما الّفت بين قلوبهم و لكنّ اللَّه الّف بينهم». يعنى اى نبى گرامى ما! اين «بالمؤمنين»ى هم كه ما مى‌گوييم، خيال نكن كه خودت توانستى آنها را جذب كنى؛ نه - اين كار من و ما و كار عوامل مادى و بشرى نيست - اين سرّ الهى و سرّ معنوى است.
حال آن نكته‌ى باريكتر ز مو اين‌جاست كه همين سرّ الهى و معنوى هم قابل تعريف است. چيزى نيست كه بگوييم عقل شما مردم نمى‌رسد و سه، چهار نفرى هستند كه اين چيزها را مى‌فهمند؛ نخير. اين امر واضحى است. اين سرّ الهى عبارت است از ايمان. وقتى ايمانها در دلهاى مردم مى‌جوشد و به مرحله‌ى عمل سرازير مى‌شود، نتيجه اين است كه هر پديده‌اى كه متّكى به ايمان الهى است، تقويت پيدا مى‌كند. اين‌جا چون نظام، نظام الهى و نظام قرآنى است و مردم هم معتقد و متّكى به دين و به هرآنچه كه مربوط به دين است، هستند، قهرى است كه چنين نظامى را به راحتى مى‌شود با اين مردم ادامه داد و اين مردم بدون اين‌كه از كسى طلبكارى كنند؛ بدون اين‌كه منّتى بر سر كسى بگذارند و بدون اين‌كه براى اين همه اخلاصِ خود از كسى جز خدا بهايى بطلبند، وارد ميدان مى‌شوند. نتيجه اين است كه بزرگترين طرّاحان سياسى و قويترين شبكه‌هاى جاسوسى دنيا بنا مى‌كنند عليه اين كشور و اين نظام كار كردن؛ اما كارشان بعد از هفده سال به نتيجه نمى‌رسد و ان‌شاءاللَّه دهها هفده سال هم خواهد گذشت، ولى باز به نتيجه نخواهد رسيد. پس ببينيد نقش حضور مردم چقدر زياد است. ۱۳۷۴/۱۱/۱۴

برگزارى انتخابات در كشور، از افتخارات جمهورى اسلامى است. آن روزى كه در اين كشور صحبت انتخابات شد، از اول مشروطه تا زمان جمهورى اسلامى - قبل از آن كه اين حرفها معنا نداشت - حقيقتاً به معناى واقعى كلمه، يك انتخاباتسراسرىِ عمومىِ پرشورِ واقعى اتفاق نيفتاده بود. حتّى در دوران نهضت ملى هم اگرچه يك انتخابات واقعى بود، اما در حد شأن ملت ايران نبود، كه مردم از ابعاد و اعماق روستاها بيايند پاى صندوقهاى رأى، خودشان بشناسند، خودشان بدانند، خودشان رأى بدهند؛ اين اتفاق فقط در جمهورى اسلامى افتاد و امام بزرگوار ما مبتكر و طراح و مهندس اين بنا بود. ايشان از همان اول كار اصرار كرد كه بايد همه‌پرسى براى تعيين نظام حكومتى در جمهورى اسلامى هرچه سريع‌تر انجام بگيرد.

مسئله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى حضور مردم و انتخابات در نظام جمهورى اسلامى با اين شكل بديع و تازه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اى كه در دنيا عرضه ميشود، مسئله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى بسيار مهمى است؛ جا دارد درباره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى آن بيشتر تأمل شود، حرف زده شود، بحث شود. مسئله، مسئله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى مردم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سالارى دينى است؛ يعنى حضور يكپارچه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى مردم، رقابت جدى، فعاليت و تلاش حقيقى مردمى، در كنار معيارهاى اسلامى و معيارهاى الهى. اين تركيب شگفت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آور همان چيزى است كه بشريت محتاج آن است؛ تشنه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى آن است.
آنچه كه جمهورى اسلامى را به عنوان يك پديده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى بديع ممتاز ميكند، همين است كه: حضور مردم و انتساب به معنويات و به حكم الهى و خشوعِ در مقابل پروردگار. اين دو يك حقيقت واحدى را تشكيل داده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. اين بحث كه در نظام اسلامى، جمهوريت مقدم است يا اسلاميت مقدم است، يك بحث بى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌معنى و انحرافى است. اسلاميت و جمهوريت دو عنصر جدا نيستند كه به يكديگر وصل شده باشند و يك حقيقت را به وجود آورده باشند؛ در دل اسلاميت، جمهوريت هست. در دل اتكاء به حكم الهى، تكيه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى به مردم و احترام به خواست و رأى مردم هست. جمهورى اسلامى يك حقيقت واحد است كه هديه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى انقلاب اسلامى به ملت ايران است. اين، آن چيزى است كه در اين سى سال، امتحان كارآمدىِ خود را به بهترين وجهى داده است.
 آن كسانى كه مدعى دموكراسى هستند، بايد پاسخ بدهند كه دموكراسى حقيقى در مجموعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى حكومتهاى آنها چقدر است. آيا اين ميل مردمى، اين جاذبه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى ايمانى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اى كه در دل ملت ايران موج ميزند و آنها را به عنوان يك انجام وظيفه به پاى صندوق رأى ميكشاند، در آنجا كجاست؟ در كجاى اين دموكراسى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها اين را ميشود ديد؟ اين شيوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى بديع حكومت، هديه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى اسلام به ماست؛ در كنار اين حقيقت، اين را بايد توجه كرد كه ظرفيت جمهورى اسلامى و نظامى كه بر اين پايه استوار است، چه ظرفيت عظيمى است. برگزارى انتخابات در كشور، از افتخارات جمهورى اسلامى است. آن روزى كه در اين كشور صحبت انتخابات شد، از اول مشروطه تا زمان جمهورى اسلامى - قبل از آن كه اين حرفها معنا نداشت - حقيقتاً به معناى واقعى كلمه، يك انتخاباتسراسرىِ عمومىِ پرشورِ واقعى اتفاق نيفتاده بود. حتّى در دوران نهضت ملى هم اگرچه يك انتخابات واقعى بود، اما در حد شأن ملت ايران نبود، كه مردم از ابعاد و اعماق روستاها بيايند پاى صندوقهاى رأى، خودشان بشناسند، خودشان بدانند، خودشان رأى بدهند؛ اين اتفاق فقط در جمهورى اسلامى افتاد و امام بزرگوار ما مبتكر و طراح و مهندس اين بنا بود. ايشان از همان اول كار اصرار كرد كه بايد همه‌پرسى براى تعيين نظام حكومتى در جمهورى اسلامى هرچه سريع‌تر انجام بگيرد.

مسئله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى حضور مردم و انتخابات در نظام جمهورى اسلامى با اين شكل بديع و تازه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اى كه در دنيا عرضه ميشود، مسئله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى بسيار مهمى است؛ جا دارد درباره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى آن بيشتر تأمل شود، حرف زده شود، بحث شود. مسئله، مسئله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى مردم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سالارى دينى است؛ يعنى حضور يكپارچه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى مردم، رقابت جدى، فعاليت و تلاش حقيقى مردمى، در كنار معيارهاى اسلامى و معيارهاى الهى. اين تركيب شگفت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آور همان چيزى است كه بشريت محتاج آن است؛ تشنه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى آن است.
آنچه كه جمهورى اسلامى را به عنوان يك پديده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى بديع ممتاز ميكند، همين است كه: حضور مردم و انتساب به معنويات و به حكم الهى و خشوعِ در مقابل پروردگار. اين دو يك حقيقت واحدى را تشكيل داده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. اين بحث كه در نظام اسلامى، جمهوريت مقدم است يا اسلاميت مقدم است، يك بحث بى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌معنى و انحرافى است. اسلاميت و جمهوريت دو عنصر جدا نيستند كه به يكديگر وصل شده باشند و يك حقيقت را به وجود آورده باشند؛ در دل اسلاميت، جمهوريت هست. در دل اتكاء به حكم الهى، تكيه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى به مردم و احترام به خواست و رأى مردم هست. جمهورى اسلامى يك حقيقت واحد است كه هديه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى انقلاب اسلامى به ملت ايران است. اين، آن چيزى است كه در اين سى سال، امتحان كارآمدىِ خود را به بهترين وجهى داده است.
 آن كسانى كه مدعى دموكراسى هستند، بايد پاسخ بدهند كه دموكراسى حقيقى در مجموعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى حكومتهاى آنها چقدر است. آيا اين ميل مردمى، اين جاذبه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى ايمانى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اى كه در دل ملت ايران موج ميزند و آنها را به عنوان يك انجام وظيفه به پاى صندوق رأى ميكشاند، در آنجا كجاست؟ در كجاى اين دموكراسى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها اين را ميشود ديد؟ اين شيوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى بديع حكومت، هديه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى اسلام به ماست؛ در كنار اين حقيقت، اين را بايد توجه كرد كه ظرفيت جمهورى اسلامى و نظامى كه بر اين پايه استوار است، چه ظرفيت عظيمى است. ۱۳۸۸/۰۵/۱۲

بیانات مقام معظم رهبری 

معني رب:

1- رب به معني مالك چيزي بودن است          2- مربي و پرورش دهنده

به طور كلي:

كسي كه صاحب چيزي است و آن را مي پرورد و رشد مي دهد.

خدا رب العالمين است يعني همه جهانيان مال خداست و خدا پرورش دهنده ي آنهاست

اولين جلوه ي ربوبيت خدا حوادث زندگي ماست ، اثر وضعي حوادث زندگي ما عوامل تربيتي است كه خدا براي ما به كار مي برد براي ساخته شدن ما و رسيدن به مراتب كمال.

خدا به منزله ي پزشكي است كه مي خواهد روح ما را درمان كند كه با اتفاقات و حوادثي كه پيش مي اورد اين كار را انجام مي دهد. همانطور كه مصلحت بيمار را پزشك مي داند و براي بيمار دارو تجويز مي كند مصلحت بنده را هم خدا مي داند و حوادث زندگي بنده را رقم مي زند بنابراين تاثير حوادث زندگي مهم است نه طعم حوادث كه شيرين هستند يا تلخ ، همانطور كه تاثير داروي پزشك بر بيماري بيمار مهم است نه طعم دارو!…

خدا نسخه حادثه هاي زندگي ما را بر اساس حال روحي و دروني  ما مي نويسد تا زماني كه حال روحي ما همين است و تعيير نكرده است خدا هم حادثه هاي زندگي ما را تغيير نمي دهد

درست مثل نسخه ي پزشك … تا زماني كه حال بيمار همين است و بهبودي در بيماري او ايجاد نشده داروهايش را عوض نمي كند بلكه يك دوره ديگر تمديد مي كند! پس ما بايد داروهامون رو درست مصرف كنيم و حالمون رو بهبود بديم تا نسخه ي پزشك هم تغيير كند

(براساس سخنان استاد طيب در بحث توحيد در ربوبيت)

____________________________________________

ان الله لايغير ما بقوم حتى يغيروا ما بانفسهم. (رعد / 11)

«خداوند وضع هيچ ملتى را عوض نمى‏كند تا كه خودشان تغييرى در خود ايجاد كنند«.

هيچ مردمى از بدبختى به خوشبختى نمي‏رسند مگر اينكه حال خود را تغيير دهند و عوامل بدبختى را از خود دور سازند و بالعكس، يك ملت ‏خوشبخت را خدا بدبخت نمى‏كند مگر آنكه خودشان موجبات بدبختى را براى خود فراهم آورند..


بقلم ح.الف