برگزارى انتخابات در كشور، از افتخارات جمهورى اسلامى است. آن روزى كه در اين كشور صحبت انتخابات شد، از اول مشروطه تا زمان جمهورى اسلامى - قبل از آن كه اين حرفها معنا نداشت - حقيقتاً به معناى واقعى كلمه، يك انتخاباتسراسرىِ عمومىِ پرشورِ واقعى اتفاق نيفتاده بود. حتّى در دوران نهضت ملى هم اگرچه يك انتخابات واقعى بود، اما در حد شأن ملت ايران نبود، كه مردم از ابعاد و اعماق روستاها بيايند پاى صندوقهاى رأى، خودشان بشناسند، خودشان بدانند، خودشان رأى بدهند؛ اين اتفاق فقط در جمهورى اسلامى افتاد و امام بزرگوار ما مبتكر و طراح و مهندس اين بنا بود. ايشان از همان اول كار اصرار كرد كه بايد همه‌پرسى براى تعيين نظام حكومتى در جمهورى اسلامى هرچه سريع‌تر انجام بگيرد.

مسئله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى حضور مردم و انتخابات در نظام جمهورى اسلامى با اين شكل بديع و تازه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اى كه در دنيا عرضه ميشود، مسئله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى بسيار مهمى است؛ جا دارد درباره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى آن بيشتر تأمل شود، حرف زده شود، بحث شود. مسئله، مسئله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى مردم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سالارى دينى است؛ يعنى حضور يكپارچه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى مردم، رقابت جدى، فعاليت و تلاش حقيقى مردمى، در كنار معيارهاى اسلامى و معيارهاى الهى. اين تركيب شگفت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آور همان چيزى است كه بشريت محتاج آن است؛ تشنه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى آن است.
آنچه كه جمهورى اسلامى را به عنوان يك پديده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى بديع ممتاز ميكند، همين است كه: حضور مردم و انتساب به معنويات و به حكم الهى و خشوعِ در مقابل پروردگار. اين دو يك حقيقت واحدى را تشكيل داده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. اين بحث كه در نظام اسلامى، جمهوريت مقدم است يا اسلاميت مقدم است، يك بحث بى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌معنى و انحرافى است. اسلاميت و جمهوريت دو عنصر جدا نيستند كه به يكديگر وصل شده باشند و يك حقيقت را به وجود آورده باشند؛ در دل اسلاميت، جمهوريت هست. در دل اتكاء به حكم الهى، تكيه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى به مردم و احترام به خواست و رأى مردم هست. جمهورى اسلامى يك حقيقت واحد است كه هديه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى انقلاب اسلامى به ملت ايران است. اين، آن چيزى است كه در اين سى سال، امتحان كارآمدىِ خود را به بهترين وجهى داده است.
 آن كسانى كه مدعى دموكراسى هستند، بايد پاسخ بدهند كه دموكراسى حقيقى در مجموعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى حكومتهاى آنها چقدر است. آيا اين ميل مردمى، اين جاذبه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى ايمانى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اى كه در دل ملت ايران موج ميزند و آنها را به عنوان يك انجام وظيفه به پاى صندوق رأى ميكشاند، در آنجا كجاست؟ در كجاى اين دموكراسى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها اين را ميشود ديد؟ اين شيوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى بديع حكومت، هديه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى اسلام به ماست؛ در كنار اين حقيقت، اين را بايد توجه كرد كه ظرفيت جمهورى اسلامى و نظامى كه بر اين پايه استوار است، چه ظرفيت عظيمى است. برگزارى انتخابات در كشور، از افتخارات جمهورى اسلامى است. آن روزى كه در اين كشور صحبت انتخابات شد، از اول مشروطه تا زمان جمهورى اسلامى - قبل از آن كه اين حرفها معنا نداشت - حقيقتاً به معناى واقعى كلمه، يك انتخاباتسراسرىِ عمومىِ پرشورِ واقعى اتفاق نيفتاده بود. حتّى در دوران نهضت ملى هم اگرچه يك انتخابات واقعى بود، اما در حد شأن ملت ايران نبود، كه مردم از ابعاد و اعماق روستاها بيايند پاى صندوقهاى رأى، خودشان بشناسند، خودشان بدانند، خودشان رأى بدهند؛ اين اتفاق فقط در جمهورى اسلامى افتاد و امام بزرگوار ما مبتكر و طراح و مهندس اين بنا بود. ايشان از همان اول كار اصرار كرد كه بايد همه‌پرسى براى تعيين نظام حكومتى در جمهورى اسلامى هرچه سريع‌تر انجام بگيرد.

مسئله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى حضور مردم و انتخابات در نظام جمهورى اسلامى با اين شكل بديع و تازه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اى كه در دنيا عرضه ميشود، مسئله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى بسيار مهمى است؛ جا دارد درباره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى آن بيشتر تأمل شود، حرف زده شود، بحث شود. مسئله، مسئله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى مردم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سالارى دينى است؛ يعنى حضور يكپارچه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى مردم، رقابت جدى، فعاليت و تلاش حقيقى مردمى، در كنار معيارهاى اسلامى و معيارهاى الهى. اين تركيب شگفت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آور همان چيزى است كه بشريت محتاج آن است؛ تشنه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى آن است.
آنچه كه جمهورى اسلامى را به عنوان يك پديده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى بديع ممتاز ميكند، همين است كه: حضور مردم و انتساب به معنويات و به حكم الهى و خشوعِ در مقابل پروردگار. اين دو يك حقيقت واحدى را تشكيل داده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. اين بحث كه در نظام اسلامى، جمهوريت مقدم است يا اسلاميت مقدم است، يك بحث بى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌معنى و انحرافى است. اسلاميت و جمهوريت دو عنصر جدا نيستند كه به يكديگر وصل شده باشند و يك حقيقت را به وجود آورده باشند؛ در دل اسلاميت، جمهوريت هست. در دل اتكاء به حكم الهى، تكيه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى به مردم و احترام به خواست و رأى مردم هست. جمهورى اسلامى يك حقيقت واحد است كه هديه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى انقلاب اسلامى به ملت ايران است. اين، آن چيزى است كه در اين سى سال، امتحان كارآمدىِ خود را به بهترين وجهى داده است.
 آن كسانى كه مدعى دموكراسى هستند، بايد پاسخ بدهند كه دموكراسى حقيقى در مجموعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى حكومتهاى آنها چقدر است. آيا اين ميل مردمى، اين جاذبه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى ايمانى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اى كه در دل ملت ايران موج ميزند و آنها را به عنوان يك انجام وظيفه به پاى صندوق رأى ميكشاند، در آنجا كجاست؟ در كجاى اين دموكراسى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها اين را ميشود ديد؟ اين شيوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى بديع حكومت، هديه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى اسلام به ماست؛ در كنار اين حقيقت، اين را بايد توجه كرد كه ظرفيت جمهورى اسلامى و نظامى كه بر اين پايه استوار است، چه ظرفيت عظيمى است. ۱۳۸۸/۰۵/۱۲

بیانات مقام معظم رهبری