عجب بار امانتی را خدا گذاشت روی دوش های نحیف آدم که اگر ظلوم و جهول

بعنی عاشق نبود او هم  چون سایرین ابا می کرد..

و حالا که ما را آورده در این دیر خراب آباد، تنها کسانی می توانند این امانت را به

سلامت به دست اهلش برسانند که همچون پدرشان از اهالی وادی محبت باشند

و درد عشق چشیده…

………………………………………………………………………………

یادمان داده که در زیارات بگوییم

اللهم اجعل نفسی مطمئنة بقدرک راضیة بقضائک

و نشانمان داده آنجا که عاشقی فرمود

الهی رضا برضاءک و تسلیما لامرک، لا معبود سواک

و معشوقی در جواب گفت

یا ایتها النفس المطمئنة ارجعی الی ربک راضیة مرضیة

………………………………………………………

ته خط امانتداری برای ما رسیدن به همین رضایت است.

حبیب