راجع صبح،‌سحرخیزی، بامداد و …. خیلیا حرف زدن. منو شما هم خیلی چیزا شنیدیم و بلدیمو از بریم. بعضیا معتقدن صبحی زیبا است که با صبحانه ای مقوی و سرشار از ویتامین آغاز بشه، این طوری آدم تا دم غروب شارژ شارژ و سرحاله. عده ای اعتقاد دارند صبح را باید با لبخند آغاز کرد. یه سری میگن آدم باید صبحها یه مقدار بدوه و ورزش کنه و یه مقدار هم ورجه وورجه داشته باشه.

اما واقعا یعنی آدم یه همچی روزایی خیلی خوشحاله و ناراحت نمیشه ،یا نه کمتر ناراحت میشه؟ واقعا بربریو خامه و دویدن و خنده یه چنین معجزه ای می تونه بکنه؟

با احترام فراوان به همه اونهایی که این کارو میکنن و یا از این حرفها می زنن من

می خوام یه صبح دیگه رو هم به حرف های بالا اضافه کنم. حالا انتخاب بهترینش با خودتون باشه.

به نظر من اون صبحی قشنگه- اگه حتی به لحاظ جوی و از نظر هواشناسی بدترین روز باشه- که وقتی آدم چشماشو باز می کنه، چهره محبوبشو، چهره اونی که خیلی خیلی دوسش داره ببینه. اولین حرفها و سلام و علیک رو با اون داشته باشه و همون اول هم با زمزمه های عاشقانه از خواب بیدار بشه.

به این میگن صبح. حالا صبحانه و ورزش و لبخند می چسبه. خلاصه از ما گفتن بود:

در چشم، بامدادان، به بهشت بر گشودن

نه چنان لطیف باشد، که به دوست برگشایی 

قلم فرسایی یک انسان خوش ذوق