می گفت : « تو این دوره و زمونه که سر تا پای همه ماهارو ماشینیسم غربی داره فرا می گیره خیلی اتفاقای کوچیک و پیش پا افتاده رو بزرگ و خیلی چیزای بزرگ و از یاد می بریم عادیه. ینی عادی که نه ، برامون عادی شده و هیچ وقتی برای فکر کردن بهش نمی ذاریم. صبح پا می شیمو سگ دو می زنیم برای رسیدن به یه لقمه نون که دیگه مهم نیس برامون حلال یا حروم بودنش تا شب . شبم خستگیه و کوفتگیه شهر و کول می کنیمو میاریم خونه واسه زن و بچّمون. از بسم با این و اون دهن به دهن شدیم اصابمون به قول قدیمیا ترید شده. فرداها و پس فرداهامونم با یه تفاوتای کوچیک همین شکلین . ممکنه رنگ پیرانامون یا زود و دیر شدنهای تو خیابون فرق کرده باشه و الّا ماجرا همون ماجراس . حالا کسی هس بپرسه واسه چی ما تو این دنیا پا گذاشتیم ؟ یادتون هس یه روزی بناست بمیریم ؟ بریم ؟ برا رفتن فکری نکردیم. برا مردن کاری نکردیم . یادمون رفته می میریم همه. وقتشم ملوم نیس…»