تا به حال زیاد پیش آمده که در مواقع مختلف، ظهور امام زمان(عج) را طلب کرده و فرجش را خواسته‌ایم. هر کسی اما، به دلیلی شوق فرج دارد. یکی از دلایل بسیار شایع برای تعجیل در فرج، ظهور مدینهٔ فاضلهٔ وعده داده شده از سوی پیشوایان دین است. رفع مشکلات، برپایی عدالت، سایه افکندن محبت و دوستی و ایمان بر سراسر جهان و رفع غم معاش و غصه‌های دیگر از علت‌های شایع اشتیاق ظهور حضرت است.

نکتهٔ جالبی که تقریباً در میان دعاکنندگان ظهور عمومیت دارد، این است که خود را از دستهٔ ظالمین جدا کرده و مسلم فرض می‌کنند که از یاران حضرت‌اند: «آقا کی میاد حق‌مون رو بگیره» یا «انشالله آقا میاد و از این وضع خلاص می‌شیم».

این در حالی است که بر طبق روایات عدهٔ زیادی از مسلمانان در مقابل حضرت مهدی(عج) جبهه گرفته و به پا می‌خیزند که یا علتش مشتبه شدن امر بر آنان است و یا به خطر افتادن موقعیت و شرایط اجتماعی و اقتصادی‌شان آنان را به مقابله با حضرت وامی‌دارد. و حتماً شنیده‌اید که حکومت حضرت بعد از یک دوره جنگ بسیار سخت برپا می‌گردد و آرامشِ معهود بعد از سختی‌های فراوان به ثمر می‌نشنید.

با این اوصاف چطور می‌توان مطمئن بود که در این امتحاناتِ نفس‌گیرِ قبل و بعد از ظهور سربلند بیرون می‌آییم و سختی‌ها ما را از پا نینداخته و در حقانیت حضرت تردید نکرده و مطیع اوامرِ بعضاً مشکل و حتی شاید گاهی عجیبِ ایشان خواهیم بود؟

واقعیت این است که شهروند آن مدینهٔ فاضله شدن، هزینه‌بردار است و مفت و رایگان و صرفاً با خواندن چند دعای ندبه و عهد به دست نمی‌آید. شهروندِ شهرِ مهدی(عج) شدن، آمادگی می‌خواهد، روحِ ولایت‌پذیر و خلوص و صبر و تلاش می‌خواهد. ما که دست به دعا برداشته و مهدی را گاه در حد وسیلهٔ رفع مشکلات و مسئول تأمین نیازهای‌مان پایین آورده‌ایم، چقدر آمادهٔ اطاعت از او و پذیرش عدالتش و جهاد و تحمل سختی بعد از ظهورش هستیم؟

بقلم بانو خسروی