يكي از مسائل روشن در قرآن كريم، و هم در اخبار بسيار، مسأله «شفاعت» است. شفاعت يعني ميانجيگري براي بخشودگي گناهان كسي.

اين وساطت كه به اجازه خداوند در برخي از گناهان و در مورد برخي از گناهكاران صورت مي‌گيرد، براساس رحمت گسترده و لطف عميق خدا، استوار است و موجب اميد مؤمنان مي‌گردد

اگر ايمان آورنده‌اي، اين شايستگي را بدست آورده باشد كه مورد آمرزش و عفو قرارگيرد و از درجه هاي بلند، باز پس نماند؛ گر چه در دنيا به توبه موفق نشده باشد، خداي او را به وسيله شفاعت مورد بخشايش عظيم خويش قرار مي دهد.

البته با در نظر گرفتن معني حقيقي و درست براي شفاعت،تمامي آن اشكالات و ايراداتي كه از تحريف اين حقيقت سرچشمه گرفته است به خودي خود بر طرف مي شود و براي هيچ كدام از آنها جايي باقي نمي ماند تا يك به يك عنوان گرديده و پاسخ از آنها گفته شود زيرا:

شفاعت به معني دعا،نه بر كنار زدن خدا از حكومت،و نه دخالت كردن در كار خدا است كه تا موجب شرك و بت پرستي بوده باشد،و نه نقض اراده الهي بوده كه تا توهين به مقام والاي ربوبيت شود،و نه به معني توضيح قانون مي باشد كه به علم الهي برخورد كند،و نه به معني پارتي بازي است كه گناهان و رذائل اخلاقي را رواج دهد،و وسيله جرأت و عامل سستي و تنبلي به شمار رود.

البته در اين زمينه شبهاتي توسط معاندين تشيع وارد شده است كه توسط علماي شيعه در طول تاريخ بدانها پاسخ داده شده است.

اين تحقيق شامل شش بخش مي باشد.

بخش اول شامل تعريف شفاعت و بخش دوم شامل شفاعت در قرآن و روايات مي باشد. بخش سوم شامل شفاعت كنندگان و بخش چهارم شامل شفاعت شوندگان و بخش پنجم شامل آثار شفاعت و بخش ششم شامل شبهات در باب شفاعت مي‌باشد.

ز.میانداری