حُسن تمام
زندگي مثل مزرعه است و ادب چون باران…
چگونه ادب با باران مترادف مي شود ؟مثل باران زنده كننده و احيا گر؟
مگر نه اينكه ريشه ي تمام اختلافات و دلگيري ها ،دوري ها و رنجش ها ،بي ادبي است؟
مگر نه اينكه حرمت نگاه داشتن ،سبب آرامش و بالندگي زندگي است؟وآيا همراهي آزادي و ادب ،ره آورد ايده آل گمشده ي انسان
امروز نيست؟
آري ،چنين است “ادب باران است ،مي بارد و بزرگ مي كند."
راستي ،دوست داريد اين جمله از كه باشد؟يك روشنفكر؟يك شرق شناس؟يك غرب زده يا يك رمان نويس ؟؟؟؟
هيچ كدام،هيچ روشنفكري جمله اي اينقدر اميد زا ندارد وسايرين نيز آنقدر دنباله رو هستند كه اين جمله نمي تواند نقطه ي
آغاز درك آنها قرار گيرد. اين جمله عميق تر و كليدي تر از آن است كه ذهن ما –آدم هاي زميني – به آن قد دهد،اين كلمات
بوي آسمان مي دهند…
به خود مي بالم كه امام اولم –علي(ع)- صاحب آن است.
بقلم بانو بهنام نیا