تلاش
هفته قبل به آیه ی زیبایی از قرآن برخوردم که تمام تصورات ذهنی من رو در مورد آدمای اطرافم به هم ریخت …
“لیس الانسان الا ما سعی” که میگه : انسان چیزی جز سعی اش نیست .
از طریق این آیه میشه اثبات کرد که شاید یه فرد معمولی اون دنیا به اندازه یه عالم دینی پاداش بگیره … شاید جایگاهشون توی بهشت کنار هم باشه و شاید …
تا حالا فکر کردین فردی که توی یه خانواده بد به دنیا میاد و بزرگ میشه ممکنه اگه تو یه خانواده خوب به دنیا میومد آدم خوبی میشد؟
از نظر من عدالت خدا توی این آیه تجلی پیدا میکنه که اون دنیا به اندازه تلاشی که کردی پاداش میگیری … نه به اندازه عملی که انجام دادی!
ممکنه شخص الف در خانواده خیلی بد متولد شده باشه (فرض کنید شرایط تولد منفی پنجاه) اما توی کل زندگیش 100 پله رفته باشه جلو (مثبت صد) آخر عمرش تازه برسه به جایگاه یه آدم معمولی (مثبت پنجاه) …
اما شخص ب در خانواده خیلی خوبی به دنیا بیاد که مثلا مادرش در زمان بارداری مدام قرآن میخونده و با وضو بچه رو شیر داده و بچه توی یه محیط خوب(مثبت پنجاه)به دنیا بیاد اونم توی کل زندگی 100 پله بره جلو (مثبت صد) که آخر عمرش میشه یه عالم دینی (مثبت صد و پنجاه) …
اگه به عدالت ما انسان ها باشه که میگیم شخص ب جلوتره چون آخر عمرش میرسه به مثبت صد و پنجاه در حالی که شخص الف آخر عمرش میرسه به مثبت پنجاه …
اما این نهایت عدالت خداست که هیچ بنده ای رو با بنده دیگه مقایسه نمیکنه … هر کسی رو با خودش مقایسه میکنه … یعنی اینکه این بنده به کجا میتونست برسه … و نهایتا به کجا رسید ! و شاید خدا با همین محاسبه هر دو نفر بالا رو یه جور پاداش بده … چون هر دو صد پله پیشرفت کردن!
+ حاج آقا قرائتی : «لیس الانسان الا ما سعی» یعنی نیست برای انسان مگر به مقدار سعی اش. اگر خدا از ما عمل می خواست می گفت «لیس الانسان الا عمل»، خدا از ما عمل و انجام کار که نمی خواهد، خدا از ما سعی می خواهد، سعی ات را بکن شد، شد، نشد، نشد …
+ این پست شاید بشه جواب اونایی که میگن : ما کجا و آیت الله بهجت کجا ؟ … و جواب اینکه :شاید هر کدوم از ما هرچقدر هم تلاش کنیم به اون مقام نرسیم اما میتونیم به اندازه آیت الله بهجت تلاش کنیم … عرصه سعی و تلاش برای همه آدمای روی زمین فراهمه!
به قلم یکی از طلبه ها( ز-هدایتی )
