انجام تکلیف اهم نه مهم
13 دی 1390 توسط الزهرا (س) نصر
بديهى است كه حسين بن على عليه السّلام، اگر در مدينه مى ماند و احكام الهى را در ميان مردم تبليغ و معارف اهل بيت را بيان مى كرد، عدّه اى را پرورش مى داد. اما وقتى براى انجام كارى به سمت عراق حركت مى كرد، از همه اين كارها بازمى ماند: نماز مردم را نمى توانست به آن ها تعليم دهد؛احاديث پيغمبر را نمى توانست به مردم بگويد؛ حوزه درس و بيان معارف او تعطيل مى شد و از كمك به ايتام و مستمندان و فقرايى كه در مدينه بودند، مى ماند. اين ها هركدام وظيفه اى بود كه آن حضرت انجام مى داد. اما همه اين وظايف را، فداى وظيفه مهم تر كرد. حتّى آن چنان كه در زبان همه مبلّغين و گويندگان هست، زمان حجّ بيت اللَّه و در هنگامى كه مردم براى حج مى رفتند، اين، فداى آن تكليف بالاتر شد.آن تكليف چيست؟ همان طور كه فرمود، مبارزه با دستگاهى كه منشأ فساد بود. اغاره يا تغيير، نسبت به سلطان ظلم و جور؛ قدرتى كه فساد مى پراكند و دستگاهى كه انسانها را به سمت نابودى و فناى مادّى و معنوى مى كشاند. اين، دليل حركت حسين بن على عليه السّلام است كه البته اين را، مصداق امر به معروف و نهى از منكر هم دانسته اند؛ كه در باب گرايش به تكليف امر به معروف و نهى از منكر، به اين نكات هم بايد توجّه شود. لذاست كه براى تكليف اهمّ، حركت مى كند و تكاليف ديگر را و لو مهم فداى اين تكليف اهمّ مى كند. تشخيص مى دهد كه امروز، كار واجب چيست؟ هر زمانى، يك حركت براى جامعه اسلامى متعيّن است. يك دشمن و يك جبهه خصم، جهان اسلام و مسلمين را تهديد مى كند. آن را بايد شناخت. اگر در شناخت دشمن اشتباه كرديم، در جهتى كه از آن جهت، اسلام و مسلمين خسارت مى بينند و به آن ها حمله مى شود، دچار اشتباه شده ايم. خسارتى كه پيدا خواهد شد، جبران ناپذير است. فرصتهاى بزرگ از دست مى رود.
(بيانات مقام معظم رهبرى در ديدار علما و روحانيان 07/ 05/ 1371)
(بيانات مقام معظم رهبرى در ديدار علما و روحانيان 07/ 05/ 1371)
