ولایت‌مدار بودن بسیار سخت و پیچیده است/ بی‌صبری موسی(ع) در امتحان ولایتمداری خضر(ع)
13 دی 1390 توسط الزهرا (س) نصر
· اگر در محیط خانواده و تحت ولایت پدر و مادر، خوب تمرین نکرده باشیم، معلوم نیست بتوانیم از امر ولیِ خدا اطاعت کنیم. نباید تصور کنیم که اطاعت از امام زمان(ع)، کار ساده‌ای خواهد بود. ممکن است امام زمان(ع)، دستوراتی به ما بدهد که درک آنها و تحمل آن دستورات و تبعیت از آنها برای ما خیلی سخت باشد. در داستان حضرت موسی(ع) و خضر(ع) می‌بینیم که وقتی ایشان قرار شد از حضرت خضر(ع) تبعیت کند، خضر به او گفت؛ «تو نمی‌توانی صبر کنی و پا به پای من بیایی؛ قالَ إِنَّكَ لَنْ تَسْتَطيعَ مَعِيَ صَبْراً»(کهف/67) و در ادامۀ داستان نیز همین شد. خضر(ع) به موسی(ع) گفت: «اگر در رفتار من چیزی دیدی و پذیرش آن برای تو سخت بود، سؤال نکن؛ قالَ فَإِنِ اتَّبَعْتَني فَلا تَسْئَلْني عَنْ شَيْءٍ حَتَّى أُحْدِثَ لَكَ مِنْهُ ذِكْراً»(کهف/70) اما حضرت موسی با آن عظمت، نتوانست صبر کند و سؤالی نپرسد… حالا به این موضوع فکر کنید که نه ما از حضرت موسی(ع) بالاتر هستیم و نه حضرت خضر(ع) از امام زمان(ع) ما بالاتر است. پس کار ما در تبعیت از امام زمان(ع)، بسیار دشوار خواهد بود.
· آن روزی که درب خانۀ امیرالمؤمنین(ع) را آتش زدند، یاران حضرت 4-5 نفر بیشتر نبودند. در این میان، یکی از همین تعداد کمِ یارانِ علی(ع)، شمشیر کشید و به دفاع از علی(ع) برخاست، اما حضرت دستوری برای او صادر نکرده بود.(إِنَّ الزُّبَيْرَ اخْتَرَطَ سَيْفَهُ يَوْمَ قُبِضَ النَّبِيُّ…؛ تفسیر عیاشی/1/371) این شخص، «زبیر» بود که در این میدان حساس، نتوانست ولایتمداری خود را درست به‌جای آورد و در این امتحان مردود شد. یاران ولایت‌مدار حضرت، آمادۀ جان‌فشانی بودند و نگاهشان به حضرت بود تا اگر اشاره کنند، آنها وظیفۀ خود را انجام دهند. اما چون حضرت دستوری صادر نکرد، ایستادند و اقدامی نکردند.
· جالب اینجاست که همین چند نفری هم که در امتحان ولایتمداری قبول شدند، نمرات مختلفی داشتند. یکی از آنها که از اصحاب بزرگوار حضرت نیز بود، یک لحظه به دلش خطور کرد که چرا حضرت در چنین وضعیتی، هیچ اقدامی نمی‌کند؟! اما یکی دیگر از آنها (مقداد) حتی یک لحظه نیز به امامش شک نکرد. (امام باقر(ع): إِنْ أَرَدْتَ الَّذِي لَمْ يَشُكَّ وَ لَمْ يَدْخُلْهُ شَيْءٌ فَالْمِقْدَاد؛ اختصاص مفید/10) نقل شده است که مقداد در آن لحظات، دست به قبضۀ شمشیر داشت و چشمش دائماً به علی(ع) بود تا اگر حضرت اشاره کنند، اقدام نماید.(امام صادق(ع): لَمْ يَزَلْ قَائِماً قَابِضاً عَلَى قَائِمِ السَّيْفِ عَيْنَاهُ فِي عَيْنَيْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع يَنْتَظِرُ مَتَى يَأْمُرُهُ فَيَمْضِي؛ اختصاص مفید/9) او کسی بود که با نمرۀ 20 در این امتحان قبول شد.
