قال: ما اسمُ هذِهِ الأرضُ؟

قیل: کَربَلأءُ

قال: اَللهُمَّ اَعُوذُبِكَ مِنَ الْكَرْبِ و َالْبَلاء؛

وقتی این جمله هایت را می خوانم٬ یکی انگار به دلم چنگ می زند. ساعت هاست دارم به همین سوال ساده ی کوتاهت فکر می کنم. بیشتر از آن که سوال باشد و منتظر جواب باشد٬ پُر است از یک حس عمیق صبرآلود…مثل وقت هایی که یک مرد تنهای مهربان می رسد به یک قدمی اندوه هایش. می رسد به روبرویی با حقیقت اندوه هایش. می خواهم برای آن لحظه ات بمیرم. نباشم…نخوانم…که از اندوه هایی که ما برایت ساخته ایم پناه می بری به آسمان!

مریم . د

غلامرضا سازگار، شاعر آئيني، مداح و پايه‌گذار مجمع‌الذاكرين حسيني، متخلص به «ميثم» يكي از مشهورترين شعرهايش را براي حر بن يزيد رياحي سروده كه به مناسبت محرم و يادآوري آزادگي حرّ انتخاب شده است.

عزيز فاطمه! بر درگه عفوت سر آوردم
گناهي از تمام كوه‎ها سنگين‎تر آوردم

من آن حُرّم كز اول خويش را سد رهت كردم
تو را در اين زمين بين هزاران لشگر آوردم

به جاي دسته گل با دست خالي آمدم اما
دلي صد پاره‎تر از لاله‎هاي پرپر آوردم

نشد تا از فرات آب آورم از بهر اطفالت
ولي بر حنجر خشكيده‎ات چشم تَر آوردم

غبارم كن، به بادم ده مرا، دور سرت گردان
فدايم كن كه در ميدان ايثارت سر آوردم

گرفته جان به كف در محضرت، فرزند دلبندم
قبولش كن كه قرباني براي اصغر آوردم

سرشك خجلت از چشمم چو باران بر زمين ريزد
زبان عذرخواهي بر عليّ اكبر آوردم

همين ساعت كه بر من يك نظر از لطف افكندي
به خود باليدم و مانند فطرس پر بر آوردم

بده اذنم كه خم گردم، ببوسم دست عبّاست
كه روي عجز بر آن يادگار حيدر آوردم

چه غم گر جرم من از كوه سنگين تَر بُوَد «ميثم»
كه سر بر آستان عترت پيغمبر آوردم

امير عاملي قزويني در سروده‌ خود به نام «رهبرم را دوست دارم يا حسين(ع)» از كربلا و عشق به ولايت سخن مي‌گويد.

اي قلم از غربت زينب بگو
از غم سجاد غرق تب بگو
كربلا را اي قلم تصوير كن
يادي از مولاحسين، آن پير كن
نكته اي از حال و روز ياس گو
اي قلم از حضرت عباس گو
از بلاجويان دشت كربلا
از شهيدان بلا در نينوا
از كساني كه ولي را ياورند
عاشقاني كه زجنس باورند
كارعشق از كربلا بالا گرفت
عشق آنجا دامن مولا گرفت
عشق را با جانشان آميختند
خون هفتاد و دو ساقي ريختند
عشق با عباس معني مي شود
قطره با يادش چو دريا مي شود
«عشق از اول سركش و خوني بود
تاگريزد هر كه بيروني بود»
كربلا تكثير بوي ياس بود
كربلا آيينه عباس بود
كربلا يعني شهادت با حسين
هست عالم قطره و دريا حسين
هست دريايي كرانه ناپديد
نام زينب ياد عباس شهيد
هر چه باشد ما نمي دانيم چيست
يا حسين عشق است يا هر دو يكي است
اي حسين كربلا ايجاد كن!
عشق را در جان ما بنياد كن
چشممان را هرزه گردي كور كرد
خودپرستي از خدامان دور كرد
فرقه اي گويند سهم ما چه شد
قسمت ما از غنيمت ها چه شد؟
جنگ با احساس مردم مي كنند
راه مردي را عجب گم مي كنند
در پي پست و مقامند و هوس
عرض خود را مي برد آخر مگس
سبز را از كربلا دزديده اند
برولايت ناكسان خنديده اند
«ناكسان حرص رياست مي خورند
آب را هم با سياست مي خورند»
با ولي در جنگ با نام علي
دشمنان را گفته اند اينان ، بلي
بسكه اين فرقه كثيفند و بدند
عكس فرزند تو را آتش زدند
دردل اولاد تو خون مي كنند
بنگر اي مولا به ما چون مي كنند
ليك خيل عشقبازانت تمام
بسته دل را برولي و برامام
خيل سربازان روح ا لله تو
عاشقان روي همچون ماه تو
دشمنانت را به ذلت مي كشند
جمعه يارانت به ميدان آمدند
رهبري داريم چون تاج سري
رهبري داريم از گل بهتري
رهبري كه يادگار دردهاست
دشمن اين فرقه نامردها ست
رهبري جانباز ، سرباز امام
رهبري كه هست چون ماه تمام
رهبري كه رهرو راه تو است
رهبري همچون خميني مست مست
رهبري مست ولايت با علي
رهبري كه هست او بر ما ولي
رهبري كه هست اولاد شما
عاشق اوييم با ياد شما
يا حسين كربلا ايجاد كن
رهبر ما را زلطفت ياد كن
باش ياد رهبر والاگهر
اي كه هستي عالمي را تاج سر
هست رهبر يادگار كربلا
يادگار رهروان نينوا
رهبرم را دوست دارم يا حسين
جان بپايش مي سپارم ياحسين
چونكه كاري كربلايي مي كند
كشور ما را خدايي مي كند

… عاشورا يك حادثه‌ی زمانی نيست، واقعه‌ای نيست كه در مقطعی از تاريخ اتّفاق افتاده باشد و امروز به عنوان يك حادثه‌ی تاريخی يا يك واقعه‌ی اتّفاق افتاده و عبور كرده بر آن بنگريم. عاشورا هميشگی است. تماميّت اسلام در عاشورا تبلور يافته و اسلام دين جاودان است. از اين رو عاشورا هم يك واقعه‌ی هميشگی است. يك جريان جاری در همه‌ی تاريخ است.

اين جمله‌ی معروف در خاطر همه هست كه كل يوم عاشورا و كل ارض كربلا: همه‌ی روزها عاشورا و همه‌ی سرزمين‌ها كربلاست. روحی كه در كالبد همه‌ی زمان‌ها و زمين‌ها دميده شده، روح عاشورايی و كربلايی اباعبدالله عليه‌السّلام است، اين حقيقت را بايد يافت كه امروز هم زمين ما كربلاست، زمان ما عاشوراست. بايد در كربلای زمين و عاشورای زمان خودمان، نقش حسينی را پيدا كرده و ايفا كنيم. برای حسينی بودن در زمين و زمان خود، بايد واقعيت عاشورا را شناخت و از اين مكتب درس آموخت، الگو و الهام گرفت، تا حسينی عمل كرد…