…امام حسین علیه‌السّلام از لحظه‌ای که از مکّه به کربلا حرکت می‌کنند در مسیر اصحابشان را سرند می‌کنند، از همان لحظه‌ی اوّل كه می‌خواهند حركت كنند، می‌فرمایند: مَنْ كَانَ فِینَا بَاذِلاً مُهْجَتَهُ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْیرْحَلْ مَعَنَا:^[۱] کسی که می‌خواهد خون قلب خودش را در راه خدا و ما اهل بیت بذل کند و برای قربانی شدن در راه خدا آماده است، او باید با ما بیاید (حرکت کند).

یعنی از همان لحظه‌ی اوّل می‌گویند اشتباه نکنید این راهی نیست که شما در آن دنیا به دست آورید، چرا؟ چون آنهایی که با انگیزه‌ی دنیاطلبی می‌خواهند همراه ابی‌عبدالله حرکت کنند از همان اوّل منصرف شوند. در بین راه هم ابی‌عبدالله علیه‌السّلام مکرّر اشاره می‌کردند به اینکه پیشاروی ما مرگ، شهادت و کشته شدن است. از داستان یحیی بن زکریا یاد می‌کردند که در پستی دنیا همین بس که سر پسر پیامبر خدا را برای یک زن بدکاره‌ای به ارمغان ‌بردند. اشاره می‌کردند که خلاصه داستان کشته شدن و شهادت است، تا کسانی که انگیزه‌های غیر الهی دارند حذف شوند.

هنگامی كه بین راه خبر کشته شدن مسلم و هانی را آوردند، امام حسین علیه‌السّلام بلافاصله اصحاب را جمع کردند و فرمودند: ببینید مسلم و هانی کشته شدند، پیشاروی ما شمشیرهای آماده است، فکر نکنید پست و مقامی در انتظار است. برای اینکه هرگونه انگیزه‌ی غیر الهی حذف شود و یکپارچه انگیزه‌ی خدایی شود، حرکت جنبه‌ی وجه اللّهی پیدا کند. آنچه که جنبه‌ی وجه اللّهی به یک انسان می‌دهد و انسان را از غیر خدا خالی می‌کند، محبّت و عشق است. آنچه که سبب می‌شود كسی از هرچه غیر دوست خالی شود، عشق و محبّت است. چون محبّت و عشق فانی شدن محبّ و عاشق در معشوق و محبوب است. عاشق، کاسب نیست، عاشق، برای به دست آوردن سود كاسب‌كارانه حرکت نمی‌کند، برای مصونیت از زیان حركت نمی‌كند، محرّک او اینها نیست. چرا كه توجّه عاشق چنان در محبوب فانی است كه اصلاً خودش را نمی‌بیند، طبیعتاً وقتی خودش را ندید محرّک او سود و زیان نیست، آنچه که برای عاشق مطرح است، فقط رضایت محبوب است. لذا حرکت این آدم خالی از انگیزه‌های نفسانی است، ببینید قرآن کریم چقدر بر فی سبیل الله بودن جهاد یا فی الله بودن جهاد تأکید می‌کند.

می‌شود با یک ظالم یا دیکتاتور جنگید با انگیزه‌ی انتقام ظلم‌هایی كه به من كرده بگیرم یا اینکه حقّ مرا که خورده از حلقومش بیرون بکشم، مبارزات ضدّ ستم این‌گونه وجود دارد، امّا انگیزه‌ی این مبارزات‌ نفسانی است یعنی چون حقّ مرا خورده می‌روم دمار از روزگارش در می‌آورم، چون به من ظلم کرده و زور گفته می‌روم از او انتقامم را می‌گیرم و تلافی می‌كنم. این جهاد ولو با كافر و ظالم است امّا این جهاد، جهادی نیست که خداوند امر کرده است. جهاد فی سبیل الله و جهاد فی الله مورد تأکید قرآن است. چه موقع جهاد، جهاد فی سبیل الله می‌شود؟ وقتی كه اصلاً انگیزه‌ی نفسانی در آن نباشد، اینکه برم دق دلی‌ام خالی کنم، برم حقّم رو بگیرم اینها نمی‌شود. خالص برای رضای حضرت حق…

پيش نوشت:‌ ملت! ‌سلام عليكم! شنيده بوديم خداوند روزي رسان هست ولي نشنيده بوديم پست وبلاگ رسان هم باشد!مشغله ي درسي و امتحاني و زندگي و مسائلي از اين دست مدتيست فكرمان را كور كرده بود و حس نوشتن نداشتيم كه رفيقي پيامك داد: دوستي كه نخواست نامش فاش شود مطلبي نوشته و مي خواهد شما در وبلاگ وزينتان ثبت بفرماييد!‌هل قَبِلتُ! ماهم با كله گفتيم: قَبِلتُ! و بدين سان ما براي اولين بار با يك پست عاريه اي بروز شديم. اما قابل توجه رفيقي كه نخواست نامش فاش شود! بنده مسئوليتي در قبال كامنت ها و جواب هاي احتمالي نخواهم داشت و چون آدماي مهم {‌شخص خودم!} وقت ندارند و از اين حرفا! لطفا خودتان سربزنيد و در صورت نياز جواب كامنت ها را بدهيد. البته قبلش به آن رفيقمان بگوييد كه بهمان بگويد با چه اسمي نظر مي دهيد .شايان ذكر است در نوشته تان هيچ گونه دخل و تصرفي ننموديم الا تصحيح چند غلط املايي! تيتر هم كه نداشتيد خودمان از الكي يك تيتري زديم كه زده باشيم! نيازي به تشكر و اين حرفا هم نيست! اسمتان را هم مشتاق نيستيم بدانيم! از افعال معكوس هم استفاده نكرديم!

اين هم از نوشته ي دوست دوستمان!

از مصلا خارج می شدم که چشمم بهش افتاد. آمد جلو و خیلی گرم سلام داد، دست دادیم و گرمتر ازسلامش حالم را پرسید و این که چکار می کنم و ازاین حرفها! داشتم خوشحال میشدم که دم خودم گرم، بالاخره یکی منو کشف کرد! ایول، ایول، بابا ایول! اما ای دل غافل! رفت سراغ اصل مطلب،بی معطلی؛

_بابای من کاندیدای مجلس شده (خطاب به من)، کارت مونده (خطاب به بغل دستیش) اینم کارت هاش(خطاب به من) آدرس ستاد هم اینجاست. اونجام انشااللّه در خدمتیم. رزومه اش رو اگر بخونید واقعاً…

_واقعا شیفته ش می شیم(من گفتم با خنده)

_بله(جواب داد با خنده)

_یه کاری برا ما بکنند ما در خدمتشون هستیم(من گفتم با خنده)

_تشریف بیارید دفتر ببینیم چکار می شه کرد(جواب داد با خنده) …

… و خداحافظ.

دو قدم نرفته بودم که باز یک دوست ارزشی دیگر با همان سبک مذکور احوالپرسی کرد و اتفاقا اون هم کارتهای تبلیغاتی بابای دوست ارزشی اولمون رو پخش می کرد و می گفت من می شناسموشون، واقعا آدم مطمئنیه.

_آخه تبلیغات شروع شده (پرسیدم با تعجب)

_از فردا دیگه، بابا دیگران شام میدن(اون گفت با هیجان)

_خب اگه شام و ناهار مي دین ما هم بیاییم(من گفتم با خنده)

_این چه حرفیه(اون گفت با تعجب)

فردایش که دیروزِ همین امروز بود، تازه ثبت نام از کاندیداها شروع می شد.

اول

اولین بار در کتاب مطالعات اجتماعی راهنمایی خوانده بودم که وظیفه ی اصلی نمایندگان مجلس، قانون گذاری است. اما قانون را می گذارند تا اجرا شود و الا   قانون گذاری که فی نفسه خیری نیست. انتظار قانون مداری از قانون گذاران بیش از دیگران است. اما گاهی اوقات حس خدمت رسانی آنقدر نماینده های آینده یا همان کاندیداهای نمایندگی حال را واله می کند که دیگر قانون هم نمی تواند در برابر عجله ی این جماعت برای خدمت رسانی دوام بیاورد. همین جا دیر نشده بگویم که من از کارهای تبلیغاتی ماه ها پیش کاندیداها آنقدر چیز جدیدی نمی دانم که اینجا بنویسم تا شما هم مستفیض شوید، اگر می دانستم هم نمی نوشتم. مقصود فقط تذکر یک معضل است نه شمردن مصادیق آن.

دوم

کاندیداهای محترم و عزیزتر از جان! خواهش می کنیم روی افزارهای تبلیغاتی تان متمسک به اسماءخدا و ائمه نشوید. در دل مبارک و شیفته به خدمتتان متمسک و متوسل شوید ما راحت تریم. اولا اینکه ما با این تراکتها و کارتهایی که یک طرفش عکس و رزومه ی شماست و طرف دیگرش دعا و ذکر و … چکار کنیم؟ توی جعبه ی اسامی متبرکه بیندازیم؟ در این صورت اولا در اولا این که، جعبه کم میاوریم. دوما در اولا این که دل من یکی نمی آید در بین اسامی متبرکه عکس تبلیغاتی شما باشد (ببخشید که زیادی صریح شد).دوما اینکه شما چه اصراری دارید که حتما در تبلیغاتتان دعا و آیة الکرسی و ذکر ایام هفته و … بیاورید؟ اگر قصد دارید با این کار به عموم ملت تفهیم بفرمائید که شما اهل این جور چیزها هم هستید و کلا آدم خوب و متدین و مومنی هستید، برای اثبات این کار راههای عاقلانه تری هم وجود دارد؛ اولا در دوما این که تائید صلاحیت شما از طرف شورای نگهبان تا اندازه ای(لااقل به همان اندازه ای که لازم دارید) موید این مطلب است(هر چند تبلیغات قبل تر از همه چیز شروع شده) دوما در دوما اینکه ” کونوا دعاة الناس بغیر السنتکم( و تبلیغاتکم و کارت و تراکتکم)". شما سابقه ی خودتان را شفاف و صادقانه برای ما ملت بیان بفرمائید، آنقدر عقل تو کله ی مبارکمان مانده که تشخیص بدهیم چی به چیه؟

در آخر:چطور می شود به کسانی اعتماد کنی و به عنوان نمایندگان خودت به مجلس بفرستی که قانون بنویسند و بر اجرایش نظارت بکنند اما خود به قانون احترام نگذارند؟ این در مکتب اسلام است که انجام به تکلیف در هر حالت مساوی با پیروزی است؛ به قول شهید همت ” چه بکشیم و چه کشته شویم، پیروزیم” چرا؟ چون عمل به تکلیف می کردند. پس سوال دوم اینکه اگر هدف از شرکت در انتخابات خدمت رسانی است، چه اصراری در پیروزی در آن است؟ آنهم به هر قیمتی؟!

و سوال سوم و آخرم اینکه؛ به نظر شما کسی با «دیکتاتوری تبلیغات» حاکم بر انتخابات، آیا می تواند قانونی عمل کند و در انتخابات رای بیاورد؟ اگر نه پس چرا قوه قانون گذاری فکری به این وضعیت نمی کند و اگر آری پس چرا این شیوه اینقدر غریب است؟

حكمت433:‌ پايان لذت ها و بر جاي ماندن تلخي ها را به ياد آوريد.

پروانه رامیان

دیدار رهبر معظم انقلاب با خانواده معظم شهدا از زمانیکه امام جمعه تهران شدند
این کار را شروع کردند و هم‌چنان هم ادامه دارد. افتخارمان این است که در استان
تهران، خانوادة دو شهید به بالا نداریم که آقا خانه‌شان نرفته باشد. تقریباً
محله و خیابان اصلی در شهر تهران نداریم که ایشان نیامده باشند. تک‌تک این
محله‌های خود شما را من حداقل می‌دانم ما خانواده سه شهید و دو شهید نداریم که
ایشان نیامده باشند.

حدود شش، هفت سال بعضی روزهای شیفت کاری‌ام، مسئول تنظیم ملاقات خانوادة معظم
شهدا من بودم. به‌همین‌خاطر می‌دانم شرایط و وضعیت چگونه بود. دیدارهای خانواده
شهدا، باصفاترین، باحال‌ترین لذتی که آدم می‌خواهد ببرد را دارد. بعضی‌هایش
خیلی سوزناک است. یک خانواده شهید می‌روی فقط یک فرزند داشتند که آن هم شهید
شده است. خیلی سخت است برای یک پدر و مادر که یک بچه بزرگ کرده باشند، آن
بچه‌شان را هم در راه خدا داده باشند. هرچند آن‌ها با افتخار می‌گویند، ولی ما
که می‌نشینیم نگاه می‌کنیم، آن خستگی را احساس می‌کنیم.

بعضی از خانواده شهدا با تقدیم چند شهید روحیة عجیبی دارند. به طور مثال
خانواده شهید «خرسند»، در نازی‌آباد. خانوادة خرسند چهار تا شهید داده است؛ پدر
خانواده، دو فرزند خانواده و داماد خانواده. مادر این شهیدان این‌قدر قدرتمند،
باصلابت و بانجابت با آقا صحبت می‌کرد که یکی دو بار آقا گریه کرد.

این فقط اختصاص به شهیدان شیعه ندارد. همة آدم‌هایی که در راه خدا در کشور ما
از ادیان مختلف کشته شدند. چه شیعه، چه سنی، چه مسیحی و…

صبح روز کریسمس آقا فرمودند خانة چند ارمنی و آشوری اگر برویم خوب است. ما
آدرسی از ارامنه نداشتیم. سری به کلیساهای‌شان زدیم که آن‌ها از ما بی‌خبرتر
بودند. رفتیم بنیاد شهید، دیدیم خیلی اطلاعات ندارند. کمی اطلاعات خانوادة شهدا
را از بنیاد شهید، مقداری از کلیساها و یک سری هم توی محله‌ها پیدا کردیم و با
این دیدگاه رفتیم. صبح رفتیم گشتیم توی محلة مجیدیه شمالی، دو سه تا خانواده
پیدا کردیم. در خانه‌ها را زدیم و با آن‌ها صحبت کردیم. توی خانواده مسلمانها
ما می‌رویم سلام می‌کنیم و می‌گوییم از هیئت آمدیم، از بسیج، پایگاه ابوذر،
بالاخره یک چیزی می‌گوییم و کارتی نشان می‌دهیم. بین ارمنی‌ها بگوییم که از
بسیج آمدیم که بالاخره فرهنگش… بگوییم از دادستانی آمدیم که باید دربروند.
کارت صداوسیما نشان دادیم و گفتیم از صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران هستیم.
امشب شب کریسمس که شب عید شماهاست می‌خواهیم فیلمی از شماها بگیریم و روی آنتن
بفرستیم.

برای نماز مغرب‌وعشا با یک تیم حفاظتی وارد مجیدیه شدیم. گفتیم اسکورت که حرکت
کرد به ما ابلاغ می‌کنند، می‌رویم سر کارمان دیگر. اسکورت هم به هوای این‌که ما
توی منطقه هستیم با بی‌سیم زیاد صحبت نکنند که مسیر لو نرود، روی شبکه بالاخره
پخش می‌شود دیگر. چیزی نگفتند. یک آن مرکز من را صدا کرد با بی‌سیم گفتم به
گوشم. گفت که شخصیت سر پل سیدخندان است. سر پل سیدخندان تا مجیدیه کم‌تر از سه
چهار دقیقه راه است. من سریع از ماشین پیاده شدم. در خانه را زدم. خانمی در را
باز کرد. ما با یاالله یاالله خواستیم وارد شویم، دیدیم نمی‌فهمد که. بالاخره
وارد شدیم. چون کار باید می‌کردیم. گفتیم نودال و اَمپِکس و چیزایی که شنیده
بودیم، کارگردان و این‌ها بروند تو.

کارگردان رفت پشت‌بام پست بدهد، اَمپِکس رفت توی زیرزمین پست بدهد، آن رفت توی
حیاط پست بدهد. پست بودند دیگر حالا. فیلممان بود. یک ذره که نزدیک شد، بی‌سیم
اعلام کرد که ما سر مجیدیه هستیم. من هم با فاصله‌ای که بود به این خانم چون
احیا بشود، این‌جوری جلوی آقا نیاید، گفتم: ببخشید! الآن مقام معظم رهبری دارند
مشرف می‌شوند منزل شما.

گفت: قدم روی چشم، تشریف بیاورد. گفتید کی؟

من اسم حضرت آقا را گفتم. ـ داستان بازرگان و طوطی را شنیده‌اید ـ‌، تا اسم آقا
را گفتم افتاد وسط زمین و غش کرد. فکر کردیم چه کنیم داستان را؟ داد بیداد
کردیم، دو تا دختر از پله آمدند پایین. یاالله یاالله گفتیم و بهشان گفتیم که
مادرتان را فعلاً جمع کنید. مادر را بردند توی آشپزخانه.

دخترها گفتند: چه شد؟

گفتم: ببخشید! ما همان صداوسیمای صبح هستیم که آمده بودیم. ولی الآن فهیمدیم که
مقام معظم رهبری می‌آیند منزلتان، به مادرتان گفتیم غش کرد. فکری کنید.

*تا اجازه نگرفت وارد خانه نشد*
این‌ها شروع کردند مادر خودشان را به حال آوردند. فشارشان افتاده بود، آب قند
آوردند. بی‌سیم اعلام کرد که آقا پشت در است. من دویدم در خانه را باز کردم.
نگهبانی هم که باید کنار در می‌ایستاد، رفت دم در. کارهای حفاظتی‌مان را انجام
دادیم. آقا از ماشین پیاده شد. آمد توی در خانه نگاه کرد و گفت: سلام علیکم.

گفتم: بفرمایید.

گفت شما؟

نه این‌که ما را نمی‌شناخت، گفتند، تو چه کاره‌ای یعنی؟ گفتیم: صاحب‌خانه غش
کرده.

گفت: کس دیگری نیست؟

یاد آن افتادیم که دو تا دخترها هم می‌توانند به آقا بگویند بفرمایید. گفتیم
آقا شما بفرمایید داخل.

گفت: من بدون اذن صاحبخانه به داخل نمی‌آیم.

حفاظت معنی و مفهوم خودش را این‌جا از دست می‌دهد. مهم‌تر از حفاظت این است.
بدون اذن صاحبخانه وارد خانه کسی نمی‌شود. رهبر نظام است باشد.

ضدحفاظت‌ترین شکل ممکن این است که مقام معظم رهبری توی خیابان اصلی توی
چهارراه، با لباس روحانیت با آن عظمت رهبری خودشان بایستند، همة مردم هم ایشان
را ببینند و ایشان بدون اذن وارد خانه کسی نشوند.

من دویدم رفتم توی آشپزخانه. به یکی از این دخترها گفتم آقا دم در است بیایید
تعارف کنید بیایند داخل.

لباس مناسبی تنشان نبود. گفتند: پس ما لباسمان را عوض کنیم.

به آقا گفتیم: که رفته‌اند لباس مناسب بپوشند، شما بفرمایید داخل.

گفتند: نه می‌ایستم تا بیایند.

چند دقیقه‌ای دم در ایستادند. ما هم سعی کردیم بچه‌هایی که قد بلند دارند را
بیاوریم، مثل نردبان دور ایشان بچینیم که ایشان پیدا نباشد. راه دیگری نداشتیم.
چند دقیقه معطل شدیم. چون دانشجو بودند لباس دانشجویی مناسب داشتند. یکی از
دخترها، دوید و آقا را دعوت کرد و آقا رفتند داخل اتاق. این خانم پیش آقا رفت و
خوشامد گفت. بعد گفت که مادرمان توی این اتاق است، الآن خدمت می‌رسیم. رفتند
بیرون.

آقا من را صدا کرد گفت این‌ها پدر ندارند؟

گفتم: نمی‌دانم. چون صبح نپرسیده بودم.

گفت بزرگ‌تر ندارند؟ برادر ندارند؟

رفتیم آن اتاق پشتی. گفتم: ببخشید، پدرتان؟

گفتند، مرده.

گفتیم، برادر؟

گفتند، یکی داشتیم شهید شده.

گفتیم، بزرگتری، کسی؟

گفتند، عموی ما در خانة بغلی می‌نشیند.

فکر کردیم بهترین کار این است که عمو را بیاوریم بیرون. حالا چه کلکی بزنیم عمو
را از خانه بیرون بیاوریم؟ با این هیبت و این تیپ و قدوقواره، همه دو متر درازی
و لباس‌ها، شکل، تیپ و اسلحه. هرچه هم بخواهی بگویی من کسی نیستم، قیافه‌ات
تابلو است.

در بغلی را زدیم. یک آقایی آمد دم در سلام کردم. گفتم، ببخشید! امر خیری بود
خدمت رسیدیم.

این بندة خدا نگاه کرد، یک مسلمان بسیجی، خانة یک ارمنی آمده، چه امر خیری؟
خودش تعجب کرد. رفت لباس پوشید آمد دم در. محترمانه باهاش پیچیدیم توی خانة
برادر خودش. داخل خانه که شدیم، نگهبان او را بازرسی کرد. نگاه کرد، پیش خودش
گفت، برای امر خیر مگر آدم را بازرسی می‌کنند؟

بعد از بازرسی قضیه را بهش گفتیم. گفتیم: رهبر نظام آمده این‌جا، این‌ها چون
بزرگتری نداشتند، خواهش کردیم که شما هم تشریف بیاورید.

او را داخل که بردیم و آقا را که دید، تقریباً مُرد. یک نیمه جنازه را یدک
کردیم و بردیم نشاندیم روی صندلی کنار آقا. این‌ها به خودی خود زبانشان با ما
فرق می‌کند. سلام علیک هم که می‌خواهند بکنند کلی مکافات دارند. با مکافاتی
بالاخره با آقا سلام و احوال‌پرسی کرد و درنهایت یک هم‌دمی را برای آقا مهیا
کردیم.

*آقا چایی و شیرینی‌شان را خورد*
رفتیم توی این اتاق بالای سر مادر و با التماس دعا، مادر را هم راه انداختیم.
رفتند بالا، لباس مناسب پوشیدند و آمدند پایین. وقتی وارد اتاق شد، آقا
تعارفشان کردند در کنار خودشان، کنار همان عمویی که نشسته بود. بعد هم گفتند:
مادر! ما آمده‌ایم که حرف شما را بشنویم؛ چون شما دچار مشکل شده بودید، دوستان،
عموی بچه‌ها را آوردند.

دخترها آمدند نشستند. آقا اولین سؤالشان این بود که شغل دخترها چیست؟

گفتند: دانشجو هستند.

آقا خیلی تحسینشان کرد و با این‌ها کلی صحبت کردند، توی این حالت، این دختر
سؤال کرد که  آب، شربت، چیزی برای خوردن آقا بیاورم؟

این‌ها همه‌اش درس است. من خودم نمی‌دانستم که بگویم بیاورد یا نیاورد؟ آقا
می‌خورد یا نمی‌خورد؟ نمی‌دانستم. رفتم کنار آقا، از آقا سؤال کردم، گفتم: آقا
این‌ها می‌گویند که خوردنی چیزی بیاوریم؟ چایی چیزی بیاوریم؟

آقا گفتند: ما مهمانشان هستیم. از مهمان می‌پرسند چیزی بیاورند یا نیاورند؟ خُب
اگر چیزی بیاورند ما می‌خوریم.

بعد خود آقا گفتند: بله دخترم! اگر زحمت بکشید چایی یا آب‌میوه بیاورید، من هم
چایی، هم آب‌میوة شما را می‌خورم.

این‌ها رفتند چایی، آب‌میوه و شیرینی آوردند. خود میوه را هم آوردند. خُب توی
خانة مسلمان‌ها این‌‌طوری است. یک نفر چند تا میوه پوست می‌کند می‌دهد دست آقا،
آقا هم دعا می‌کند. همان‌جا به پدر شهید، مادر شهید، پسر شهید و یا همسر شهید
آن خوراکی را تقسیم می‌کنیم، همه یک قسمتی از این میوه می‌خورند که آقا به آن
دعا کرده. توی ارمنی‌ها هم همین کار را باید می‌کردیم؟ واقعاً نمی‌دانستیم.

چایی آوردند، آقا خورد، آب‌میوه آوردند، آقا خورد، شیرینی آوردند، آقا خورد.
آقا حدود چهل دقیقه توی خانه ارمنی‌ها نشستند و با این‌ها صحبت کردند. مثل بقیة
جاها آقا فرمودند: عکس شهیدتان را من نمی‌بینم. عکس شهید عزیزمان را بیاورید
ببینم.

توی خانة مسلمان‌ها چهار تا عکس بزرگ شهید وجود دارد که توی هر اتاقی یکی هست.
می‌پریم و می‌آوریم. این‌ها رفتند آلبوم عکس‌شان را آوردند. آلبوم عکس هم
متأسفانه برای شب عروسی شهید بود. آلبوم را گذاشتند جلوی آقا. صفحة اول یک عکس
دوتایی. یادگاری فردین با دوستش گرفته بود آن وسط بود. آقا همین‌جوری نگاه
می‌کردند، شروع کردند به صحبت کردن، همین‌جوری صفحه‌ها را ورق می‌زدند تا تمام
شود. تمام که شد گفتند: خُب! عکس تکی شهید را ندارید؟

یک عکس تکی از شهید پیدا کردند و آوردند گذاشتند جلوی آقا. آقا شروع کردند از
شهید تعریف کردن. گفت: خُب! نحوة اسارت، نحوة شهادت اگر چیزی داشته به من
بگویید.

ما فهمیدیم نام این شهید بزرگوار، شهید «مانوکیان» است، به اندازة شهیدان
«بابایی»، «اردستانی» و «دوران» پرواز عملیاتی جنگی داشته است. هواپیمایش F۱۴،
بمب‌افکن رهگیر بوده و بالای صد سُرتی پرواز موفق در بغداد داشته. هواپیمایش را
توی دژ آهنی بغداد می‌زنند. شهید، هواپیما را تا آن‌جا که ممکن است، اوج
می‌دهد. هواپیما در اوج تا نقطة صفر خودش، که اتمسفر است بالا می‌آید و بقیه‌اش
را به‌سمت ایران سرازیر می‌شود. چهار تا موتور هواپیما منهدم می‌شود. هواپیما
لاشه‌اش توی خاک ایران می‌افتد، ولی چون دیگر سیستم برقی هواپیما کار
نمی‌کرده‌، نتوانسته ایجکت کند و نشد که چتر برای شهید کار کند. هواپیما به
زمین خورد و ایشان به شهادت رسید.

ارمنی‌ای بود که حتی حاضر نشد، لاشة هواپیمای جمهوری اسلامی به‌دست عراقی‌ها
بیافتد. آن خانواده، این فرزندشان است. این بزرگوار در نیروی هوایی مشهور است.
دربارة شهادتش و اخلاقش تعریف کردند.

مادر شهید گفت: آقا! حالا که منزل ما هستید، من می‌توانم جمله‌ای به شما عرض
کنم؟

آقا گفت: بفرمایید، من آمدم این‌جا که حرف شما را بشنوم.

گفت: ما با شما از نظر فرهنگ دینی فاصله داریم، در روضه‌هایتان شرکت می‌کنیم،
ولی خیلی مواقع داخل نمی‌آییم. روز شهادت امام حسین(ع)، روز عاشورا و تاسوعا به
دسته‌های سینه‌زنی امام حسین(ع) شربت می‌دهیم. می‌آییم توی دسته‌هایتان
می‌نشینیم، ظرف یک‌بارمصرف می‌گیریم، که شما مشکل خوردن نداشته باشید، چون ما
توی ظرف آن‌ها آب نمی‌خوریم. توی مجالس شما شرکت می‌کنیم و بعضی از حرف‌ها را
می‌شنویم. من تا الآن نمی‌فهمیدم بعضی چیزها را.

می‌گفتند، در دین شما بانویی ـ که دختر پیامبر عظیم‌الشأن اسلام(ص) است ـ را
بین درودیوار گذاشته‌اند، سینه‌اش را سوراخ کرده‌اند. میخ، مسمار به سینه‌اش
خورده. نمی‌فهمیدم یعنی چی. می‌گفتند مسلمان‌ها یک رهبری داشتند به نام علی(ع).
دستش را بستند و در دورة ۲۵ ساله، حکومتش را غصب کردند. نمی‌فهیمدم یعنی چی.
گفتند، د ر ۲۵ سالی که حکومتش غصب شده بود، شغلش این بود، آخر شب نان و خرما
می‌گذاشت روی کولش می‌رفت خانه یتیم‌هایش. این را هم نمی‌فهمیدم. ولی امروز
فهمیدم که علی(ع) کیست.

امروز با ورود شما به منزل‌مان، با این همه گرفتاری‌ای که دارید، وقت گذاشتید و
به خانة منِ غیر دین خودتان تشریف آوردید. اُسقُف ما، کشیش محلة ما به خانة ما
نیامده است، شما رهبر مسلمین‌ هستید. من فهمیدم علی(ع) که خانة یتیم‌هایش
می‌رفت چه‌قدر بزرگ است.

از ورود آقای خامنه‌ای به منزلشان، به علی(ع) و ۲۵ سال حکومت غصب شده‌اش و
زهرا(س) پی برد. خُب! این برود مشهد، امام رضا(ع) شفایش نمی‌دهد؟

*بعد از بازگشت، حضرت آقا پاسداران را توبیخ کردند*
ما چهل دقیقه با این خانواده بودیم. عین چهل دقیقه،‌ به اندازة چند کتاب از
این‌ها درس گرفتیم. آقا در خانة ارامنه آب، چایی، شربت، شیرینی و میوه‌شان را
خورد. بعضی از دوست‌های ما نخوردند. کاتولیک‌تر از پاپ هم داریم دیگر. رهبر
نظام رفته خورده، پاسدار، من نوعی، نخوردم. حزب‌اللهی‌تر از آقا هستم دیگر.

با آن‌ها خداحافظی کردیم و به‌سمت دفتر به‌راه افتادیم. وقتی رسیدیم آقا
فرمودند: این بچه‌ها را بگویید بیایند.

آمدند. گفتند: این کار احمقانه چه بود که شما کردید؟ ما مهمان این خانواده
بودیم. وقتی خانه‌شان رفتیم چرا غذایشان را نخوردید؟ این اهانت به آنها محسوب
می‌شود. نمی‌خواستید داخل نمی‌آمدید.