… اين سه گروه را در روايتی كه از عيسی بن مريم نقل شده، می‌توان ديدار كرد.

عيسی بن مريم در عبور از محلّی به سه نفر برخورد كرد. اين سه نفر حال منقلبی داشتند. حضرت به اينها سلام كرد و فرمود: حال منقلبی در شما می‌بينم. چه چيز شما را به اين حال انداخته است؟ عرض كردند: يا نبی الله! خوف از عذاب الهی. حضرت فرمود: حق است بر خدا كه خائف را از آتش قيامت در امان نگه دارد.

عيسی بن مريم از اين سه نفر عبور كرد و به سه نفر ديگر برخورد كرد. اينها حالشان منقلب‌تر از گروه اوّل بود. حضرت سلام كرد و فرمود: چه چيزی شما را به اين حال انداخته است؟ عرض كردند: يا نبی الله! شوق بهشت. حضرت فرمود: حق است بر خدا كه بهشت را نصيب شما كند.

پس از عبور از اين سه نفر، به سه نفر ديگر رسيد. حال اين سه نفر به شدّت منقلب‌تر از دو گروه قبلی بود و چهره‌هايشان مثل خورشيد می‌درخشيد. حضرت به اينها سلام كرد و فرمود: چه چيزی شما را به اين حال انداخته است؟ عرض كردند: يا نبی الله! حبّ خدا. حضرت فرمودند: بندگان مقرّب خدا شماييد.

از اين روايت در می‌يابيم عبادتی كه از خوف خدا و به طمع بهشت باشد، گرچه امان از عذاب الهی و رسيدن به بهشت را در پی دارد، ولی انسان را به قرب نمی‌رساند. عبادتی مايه‌ی قرب است كه از سر عشق و محبّت باشد…*

از همان روزهای اول ازدواج فهمیدم او خیلی بیشتر از من که دانشجوی ادبیاتم شعر خوانده و خیلی بیشتر از من هم اشعار را می فهمد. هنوز هم که هنوز است هیچ کداممان تغییر نکرده ایم ، من چسبیده ام به نثر و شعر هم که می خوانم سریع و به حالت نثر است و او خیلی کم پیش می آید یک خط نثر بخواند ولی حافظ را تقریبا حفظ است و هدیه ای که خوشحالش می کند دیوان صائب است! در این سفر هم ترکیب جالبی شده ایم . من می نویسم همسفر شعر می گوید . روزی چهارپنج صفحه نوشتن من می شود یکی دو رباعی او . اولین رباعی که در مدینه گفت این بود:

(لولاک لما خلقت الافلاک)
—————————————————————————————————-

با تو دل من ز چشمه سیراب تر است / بی تو ز کویر تشنه بی آب تر است

هرچند ندیدمت دلم می گوید / این خلقت ناب علتش ناب تر است

ساعتش را ثبت کردم : 6:15 عصر . از پشت شیشه های اتوبوس گنبد خضرا را لابه لای ساختمان های کوتاه و بلند دیدیم و خواب شیرین مان شروع شد! خانه و زندگی مان را با همه ی مشغله هایش رها کرده ایم و آمده ایم زیارت رسول خدا . پیامبر حتما با نگاه رحمت می نگرد زائرانش را . دلم خوش بود به شرینی این نگاه و در آستانه ی مسجد النبی سلام دادم :السلام علیک یا رسول الله ، السلام علیک یا خیر خلق الله ، السلام علیک یا نبی الرحمه … و اشک هایی که ناخودآگاه سر می خورد روی صورتم . اشک های دختری که به دیدار پدرش آمده بود . و مگر خودش نگفته بود : انا و علی ابوا هذه الامه
——————————————————————————————————–

من شش سال پیش هم به این سفر آمده بودم . ولی یادم رفته بود . نه اینکه بچه های کاروان و اتفاقات سفر یادم برود . نه اینکه فراموش کنم کی آمدیم و کی برگشتیم و چند بار محرم شدیم …همه چیز یادم بود . فقط صدای بال زدن ملائک بین ستون های مسجد النبی را فراموش کرده بودم ، فقط عطر بهشت روضه النبی یادم رفته بود ، فقط حال و هوای پشت در خانه ی فاطمه(س) را فراموش کرده بودم، فقط غربت بقیع را … و حالا تنها قدم گذاشتن در آن صحن و سرا کافی بود تا همه چیز به یادم بیاید . کامل و سریع . انگار بعد شش سال به هوش آمده باشم .
——————————————————————————————————–

بعد از کلی معطل شدن پشت درهایی که نمی دانستیم کدامش را اول باز می کنند با سیل جمعیت وارد روضه شدم . خانه ی حضرت زهرا(س) و قبر رسول خدا (ص) سمت چپم بود و محراب و منبر و ستون توبه روبه رو . اینجا باغی از باغ های بهشت است . شک نکن . استعاره و تشبیه نیست . خود باغ بهشت است که خدا گذاشته روی زمین . پیامبر(ص) هم خبرش را داده : بین بیتی و منبری روض من ریاض الجنه …

این ساعت هایی که روضه النبی را برای خانم ها باز می کنند خیلی شلوغ می شود . آنقدر که حرکات و جلو و عقب رفتنت دست خودت نیست. نمازهایت را یا باید همین طور ایستاده و در حال فشار بخوانی و در رکوع و سجده به اشاره اکتفا کنی یا اگر به برکت کسانی که دورت را گرفته اند تا کسی هل ندهد بتوانی دو رکعت نماز درست و حسابی هم بخوانی چیزی از نمازت که نمی فهمی هیچ ، رکن درستی هم برای نمازت نمی ماند . فکر کن رکوع را به هزار زحمت و فشار انجام داده ای و حالا می خواهی به سجده بروی که می بینی جلو پایت کسی نشسته است . نه او جایی برای حرکت دارد و نه تو می توانی سجده ات را انجام بدهی ! معنی واقعی استیصال را اینجا می فهمی .
———————————————————————————————————

شلوغی روضه حسابی حس و حال دعا را از من گرفته بود . نه تمرکز داشتم که چه ذکری بگویم یا چه دعایی بخوانم نه امکانی برای نماز خواندن پیدا می کردم . ناچار با ازدحام جمعیت این طرف و آن طرف می رفتم و دلم نمی آمد خارج شوم . این وسط صدای پیرزنی از پشت به گوشم رسید که داشت بلند بلند ذکر می گفت و با وجود فشارهای جمعیت در حال خودش بود : یا ستارالعیوب …یا ستارالعیوب … مانده بودم مناسبت این ذکر در اینجا چیست که دقت کردم و دیدم لابه لای ذکرش جمله ی دیگری هم می گوید : یا ستار العیوب ! خدایا مارا به حضرت فاطمه(س) آدم نشان بده …

تازه فهمیدم چه می گوید .گریه ام گرفت . روضه ی قشنگی بود برای من بی حال در روضه .

بقلم بانو صاد