حرف‌های خوب را باید زد. یعنی من فکر می‌کنم هر کس هر حرف خوبی بلد است باید بگوید. در جای خودش البته. حتی اگر خودش به آن حرف خوب هم عمل نمی‌کند، هیچ ایرادی ندارد که آن را برای دیگران بگوید. فکر می‌کنم همهٔ ما حرف خوب را باید بشنویم، گرچه گویندهٔ آن، عمل‌کننده به آن نباشد.

حرف خوب باید زده شود و شنیده شود. حرف خوب برای پس‌انداز کردن و توی پستو و انبار و کتاب‌های اخلاق ریختن نیست. حرف‌های خوب باید جهان را پر کند؛ گرچه که همه به آن‌ها عمل نکنند؛ اما حرف خوب نباید در دل‌ها و ذهن‌ها بماند و هیچ‌کس از آن‌ها با خبر نشود.

من بارها حرف‌های خوبِ تأثیرگذاری را از آدم‌هایی شنیده‌ام که خودشان -گرچه تلاش کرده بودند اما- هنوز به آن عمل نکرده بودند و آن حرف تبدیل شده بود به شاه‌کلیدی در زندگی من. حرف‌هایی که اگر قرار بود گویندهٔ آن به خاطر عمل نکردن به آن در دلش نگه‌ش دارد یا من به خاطر عامل نبودن گوینده‌اش آن را نشنوم، آن شرایط و موقعیت یا تصمیم درستی که براساس آن حرف خوب گرفته‌ام، هیچ‌وقت اتفاق نمی‌افتاد.

برای همین است که فکر می‌کنم حرف‌های خوب را باید پراکند، گرچه همه سهم مساوی از آن برای خود برنگیرند و گرچه عدهٔ خیلی کمی آن حرف خوب را چراغ راه‌شان کنند…

و البته حرف‌های خوب را باید خوب زد. حرف خوب اگر خوب زده نشود، مثل گلبرگی پلاسیده است که هیچ چشم و دلی را مجذوب خود نمی‌کند. حرف خوبِ پلاسیده، مستقیم بر زمین می‌نشیند و پاخور رهگذران می‌شود. حرف خوبی که خوب زده نشود، حیف می‌شود. و خیلی حیف است که حرف خوبی حیف شود! حرف‌های خوب را باید تازه و شاداب و جذاب تحویلِ خواهانش داد تا امیدوار بود که زینت‌بخش زندگی‌ها شود.

بقلم بانو خسروی

باورم نمیشد آنجا هیچ نشانی از بهار و عید نباشد ! هیج سفره و سبزه ای برپا نبود ، هیچ ماهی ِ قرمزی آنجا نفس نمی کشید ، سکه ای در آب تلالو نداشت … آنجا هفت سین ، جز سین ِ سکوت و سکون چیزه دیگری معنا نمی شد   …

    در یک کلام ، بوی عید در روستاهای منطقه ، خیلی وقت بود که زیر موتورهای آب ، داخل تنورهای داغ نان پزی ،لای شاخه های خرمای خشک شده کپرها ،  از بین رفته بود …

   اما چون منی را گویی به سان ِ  یک طفل چند ساله ، بالا پایین می پریدم انگار که به قشنگترین سفره و میهمانی ِ عالم دعوت شده باشم ، بیقراره ” عاشق شدن ” بودم  ، دلم میخواست بهانه بدهم بدست دلم تا بیچاره اش کنم ؛ تا عاشقش کنم ….! نه فقط من ؛ که هر کسی آنجا بود و آن لحظه ها را می بویید هوس ِ عاشقی میزد به سرش و دیوانه اش میکرد ……

کویر بود ُ کویر بود ُ کویر ….سکوتُ سکوت ُ سکوت ….خاکُ خاکُ خاک …. خدا ُخدا ُخدا ….. 

آسمان بودُ یک صحن ِ بی نهایت برای آنکه آویزانش شوی و ابرهایش را ببوسی …..

باور کن آنجا آسمانش بهانه میداد بدستت تا حسابی سر به هوا شوی …..سر به هوا …سر به هوا…! 

    روزهای جهادی - همان وقتی که برای اولین بار گروه مان پا گرفته بود و سفر به این منطقه را آغاز کرده بودیم  - بهشت ِ لحظه های من بودند و بعد از آن تمام لحظاتم را در برزخ نفس میکشم ! این روزها زیاد سرفه میکنم …… حال ُ روز سینه ام خراب است ، رگ هایم تنگ شده اند … دور افتاده ام از آن روزها !

   اما چه سود شرح حال آدمی چون من برای تو ؟! چون منی که تمام وجودش را در لحظه لحظه های جهادی ویران کرد و بعدش هم بی صدا رفت گوشه ای از روستا ، لای همان خاک و خُل ها ، گِلی را برای خودش سامان داد و وجودش را دوباره بپا کرد ! آجر به آجر …  

  از شما چه پنهان دلم میخواهد باز یک سینی شکلات دستم بگیرم تا بعد از بَنگ ِ تحویل سال ،در روستا بچرخمُ غرق شوم در هجوم خنده های پر سر  وصدای بچه ها … 

*آنها شکلات میخوردند و من عشق را نوش جان …..

  دلم برای صفای بروبچه های خاص جهادی ، برای گعده های شبانهَ ش ، برای هیئت های بی وقتَ ش ، برای سحر های ناب و دعاهای عهد دسته جمعی ، برای یاد گرفتن هایش ، برای لِه کردن هایش ،برای بزرگ کردن هایش و….. 

ساده بگویم دلم برای “ جهادی و تمام ِ خوبی هایش” تنگ است

دلم برای رحمت ِ جاری خداوند  -سبحانه و تعالی  - تنگ است

 .

.

.

- فکر اینکه تحویل ِ سال در شهر خواهم بود  ، یک دَم مرا رها نمی کند … کاش چراغ جادویی داشتم تا با گوشه ی چادرم نوازشش می کردم و آنگاه غول جادو بیرون می آمد و من هم آرام جلو میرفتم در گوشش با تمنایی جانسوز می گفتم : یک آرزو بیشتر ندارم ! فقط یک آرزو …. و بعد سه بار تکرار میکردم :

” تحویل سال امسال کنار بچه هایم در هوتبان باشم …در کویر سجده کنم ، همین ! ، دلم دارد میمیرد ”  

- گلایه نکنید بهانه گیری هایم را که سوگند اگر شما هم پای آن سفره های کویری نشسته بودید و  “یا محول حال “ را زمزمه میکردید ، دیگر دلتان حالی جز آن حال را نمی طلبید …..  

- پر از حس ِ نیازم … میترسم باز دلم بشکند ُ نتوانم جمعش کنم !

ریحانه بانو

یادمه تابستونه پارسال که از قافله جهادی جاموندم فک میکردم حال رزمنده هایی رو دارم که رفقاشون شهید شدن و به سعادت ابدی رسیدن و من به خاطر تعلقاتی که بهشون وصل شدم، نتونستم از زمین کنده بشم و به آسمون برسم…!

حالا هم که توفیقات جهادی بیشتر از قبل از ما گرفته میشه به هر دلیل منطقی ای(!) نمیشه که بشه ما رو جهادی ببرن، واسه اینکه زیادی متضرر نشده باشم و حداقل حظی از این سفره ی گسترده جهادی برده باشم میگردم دنبال اون معبر تنگ* جهادی که شاید من هم….

القصه رفقای جهادی ما برای اینکه بقیه ی افرادی که آرزوی مجاهدت دارن، اما توفیقشو ندارن، هم از این سفره توشه بردارن … دست به یک حرکت خداپسندانه زده اند از این قرار که:

«اگر کتاب اضافه و غیراضافه و شخصی و… دارید و فکر میکند برای روستائیان مفید هست،  به  گروه جهادی خادمان وارثان زمین اهدا کنید ، تا برای استفاده کودکان ، نوجوانان  ، جوانان و … در کتابخانه ای که قبلا در روستاها شکل گرفته قرار بدن.»

هرکس کتاب هایی در زمینه های مختلف دفاع مقدسی ، مذهبی ، داستانی ، کودکانه و …. دارد و قصددارد   به اهالی دشت مهران اهدا کند لطفا عنوان کتابها را به ایمیل مربوطه بفرستد و ضمنا شماره ی خود را هم درج کنید تا مسئولین برای گرفتن کتابها باشما تماس بگیرند .

ایمیل :         mohajeran313@gmail.com      &       khademozahra110@yahoo.com

خلاصه اینکه این معبر تنگ رو از دست ندید شاید که ….

انشالله قبول افتد!

پ.ن:

*قال امامنا الخامنه ای:آن روزها دروازه شهادت داشتیم ولی حالا معبری تنگ. هنوز فرصت برای شهید شدن هست باید دل را صاف کرد.

همونطور که دروازه ی شهادت تبدیل شده به معبر تنگ …  دروازه ی جهادی هم معبری شده تنگتر ازآن!

عکس نوشت:

این عکس متعلق به جهادی ما نیست و صرفا جهت هماهنگی با مطلب گذاشته شده! به امید روزی که ما هم بتونیم با کمک شما کتابخانه هایی بهتر از این رو تو دشت مهران برای اهالی اونجا آماده کنیم…