با جشنواره‌ای از رنگ‌ها شروع شد.

از این جلو، سبز روشن، کمی دورتر، سبز تیره، دورترش آبی روشن، به افق که می‌رسید می‌شد آبی کبود و آن بالاها دیگر به سفیدی می‌زد.

بعضی جاها پر بود از رنگ زرد. شبیه به انبوهی از طلا. می‌گفتند این‌ها «گل سویا» هستند.

نقاش ماهری داشت این جاده. اسم بعضی از رنگ‌های این طیف‌های رنگی را بلد نیستم وگرنه می‌گفتم چه معرکه‌ای ساخته بود.

از جاده می‌رسیدیم به جنگل و از جنگل می ‌زدیم به کوه.

گوزن‌ها و مارال‌هایش حفاظت می‌شدند. می‌شد ایستاد و نگاهشان کرد. سمندرهایش معروف بودند. بین کوه‌ها و صخره‌ها که راه می‌رفتی، یکهو می‌پریدند جلوی پایت. خیلی‌ها می‌خواستند بگیرندشان ولی آن‌ها زرنگ‌تر بودند. اسب‌های زیبایشان هم با آن پاهای کشیده و پوست‌های خوشرنگ، کورسی بودند و اهل مسابقه. با یکی‌شان که اسمش «انیس» بود، می‌شد کلی عکس گرفت و قند تعارفش کرد.

جنگل سبز بود و باران‌خورده. خنکایش به سردی می‌زد و لباس‌های گرم را از ساک‌ها بیرون می‌کشید.

کوه‌ش اما…

امان از کوه‌ش… از صخره‌هایش…

برای منی که «آکرو فوبیا» (همان ترس از ارتفاع خودمان) را دارم، چند ساعت کوه‌نوردی که چه عرض کنم، صخره نوردی خفن، رکورد عجیب و البته دلهره‌آوری است که حتما باید جایی ثبت شود!

انتهای هر بار بالا رفتن و صعود کردن از این کوه‌ها، رسیدن به آبشارهایی بود زیبا و باشکوه.

و اما شب…

آتش روشن و دورتا دورش، کنده‌های درخت که همانجا با تبر کوچکی تبدیل به صندلی می‌شدند. چای ذغالی و دم‌نوش گل گاوزبان همراه با نوای موسیقی و صدای جرق جرق آتش.

و دست آخر

بازاری پر از روسری‌های رنگارنگ، گلیم و قالیچه‌های زیبا و لباس‌های محلی.

اسم همه این‌ها در کنار هم «ترکمن صحرا» بود که من سال جدیدم را با آن شروع کردم.

=====

و

امروز

دوباره شروع می‌شوم.

من هر سال، هم‌زمان با روزگار، به آغاز برمی‌گردم.

دوست دارم امسال، قصه‌ام را مثل روزهای ابتدایی سال، رنگی شروع کنم.

سبز و باطراوت

آبی و سرشار از آرامش

زرد و نورانی

روشن، دلخواه، دوست‌داشتنی…

شاید هم اصلا برای این‌که روزی دلم همین‌ها را بخواهد، همراه با طبیعت متولد شدم! :)

بقلم م.یکتا

«رجبعلی خیاط»  کسی است که در بین عامه مردم به عنوان عارف شناخته می شود و کرامت های ایشان نقل محافل مذهبی است. حتی در خصوص مقامات معنوی ایشان کتاب هایی چند از جمله کیمیای محبت نوشته شده و به زبان های عربی و انگلیسی نیزانتشار یافته است.

اما نکته جالب اینجاست که ایشان در شهریور ماه سال 1340شمسی از دنیا رفته اند و چند دهه بعد در سال 1376 کتابی در خصوص کرامات ایشان منتشر می شود و سخن کسانی که مرید رجبعلی خیاط بوده اند، تنها مستندات این کتاب است.

ادعاهای مریدان رجبعلی در خصوص احوالات وی، در بعضی موارد با بدیهیات شریعت اسلام مخالفت دارد اما کمتر کسی زبان به نقد ادعاهای مریدان گشوده و با برگزاری کنگره ی بزرگداشت وی در سال 83  و پخش آن مراسم از صدا سیما، جایگاه رجبعلی خیاط در اذهان عمومی بسیار بالا رفت.

مریدان رجبعلی از دیدارهای مکرر وی با حضرت ولی عصر عجل الله  و  وکالت ایشان از طرف امام عصر عجل الله سخن های بسیار گفته اند و داستان هایی ساخته اند که در بین عامه رایج شده اما اگر فقط همین ادعا را – سوای دیگر ادعاهای گزاف مدعیان – مورد تحقیق و تدقیق علمی قرار دهیم می بینیم که  به تصریح امام عصر عجل الله ارتباط شیعیان با حضرت حجت پس از غیبت صغری قطع می شود و هیچ کسی به عنوان وکیل یا نائب خاص امام انتخاب نمی شود بلکه  بحث نیایت عامه مطرح می شود که  نیابت عامه نیز به فقهای دین می رسد نه به فردی چون رجبعلی خیاط که به قول خودش و ادعاهای مریدانش اهل علم نبود چرا که اگر اهل علم بود می بایست از آثار قلمی وی چیزی به دستمان می رسید حال آن که اثری از وی در دست نیست.

اگر تشرف به محضر حضرت عصر مسئله ای ساده و عادی می بود، حضرت ولی عصر عجل الله در نامه خود به آخرین نائبشان مدعیان ملاقات با خود را« کذاب مفتر» نمی شمردند.در واقع حضرت ولی عصر عجل الله با «دروغگوی افترابند» خواندن مدعیان ملاقات ، خطر چنین مدعیانی را هشدار می دهند .

حال سوال این است آیا نشر کتاب هایی در شرح حال امثال رجبعلی خیاط بی اعتنایی به هشدار حضرت ولی عصر عجل الله  نیست؟ آیا تاریخ تشیع، علما و عرفای کمی داشته که ما برای تببین اسلام ناب محمدی دست به دامن ادعاهای مریدان رجبعلی خیاط و فلان کفاش شویم؟! علومی مثل رجال و درایه که سابقه ی طولانی در علم حدیث ما دارد و برای پذیرش یک حدیث- از حیث سند و محتوا - فیلترهای معقول متعددی را تعریف کرده است چرا در خصوص  ادعاهای مریدان رجبعلی اجرا نمی شود؟!! 

شاید اگر به ادعاهای مریدان رجبعلی خیاط چندان بها داده نمیشد، امروز شاهد دستگیری فله ای مدعیان امام عصر نبودیم.

بقلم بانو رامیان

توی سجده آخر یادم به توصیه شما افتاد^*، ذکر را خواندم تا «…یا اهل التّقوی و المغفره یا ارحم الرّاحمین»، چسبید. دوباره خواندم یا اهل التّقوی و المغفره یا … اشک‌هام آمدند. فکر کردم این نمازم هم از دست رفت، می‌شد بهتر حرف بزنم با کسی که اهل تقواست، اهل مغفرت است.
 
شما که این‌جا را نمی‌خوانید، اما ممنونم برای ذکر تازه‌‌ی سجده‌های آخر.

*به نقل از آقای بهجت پبشنهاد کرده بودند توی سجده آخر بعد از ذکر صلوات بگوییم: «و افعل بنا ما انت اهله و لا تفعل بنا ما نحن اهله، یا اهل التّقوی و المغفره، یا ارحم الرّاحمین» + یعنی: با ما آن‌طور که تو اهلش هستی، رفتار کن نه آن‌طور که ما اهلش هستیم (تو اهل تقوا و مغفرتی)…

بقلم بانو روستا

در پاسخ به سوال یکی از دوستان:

مقامات ائمه (علیهم السلام) به جهت جایگاه تکوینی و وجودی آنها در عالم هست

و آنها در عین حال که عبدند و عین فقر نسبت به خدای متعال، مظهر تمام اسماء

و صفات و کمالات خدای متعال به نحو تام و تمام هستند به گونه ای در توقیع مبارک

امام زمان علیه السلام در ماه رجب آمده که «خدایا تو بندگانی داری که لا فرق بینک

و بینهم الا انهم عبادک و خلقک … فبهم ملأت سمائک و ارضک حتی ظهر ان لا اله

الا انت». اهل معرفت رابطه توحید و ولایت را رابطه ظاهر و باطن می دانند، یعنی

ولایت را ظاهر توحید و توحید را باطن ولایت می دانند. از نظر آنها ذات خدای متعال

حقیقتی مطلق و غیب الغیوب و ناشناختنی است که تا در جلوه اسماء و افعالش

خودنمایی نکند، متعلق شناخت و عبادت و .. واقع نمی شود. حال مقام حقیقی

و تکوینی پیامبر و خاندان پیامبر، عبارت است اولین و تام ترین تجلی خدای متعال

که او را به تمامه و کاملا معصومانه نشان می دهد، چنانچه در تعابیر روایی از حضرت

محمد صلی الله علیه و آله آمده «اول ما خلق الله نوری یا روحی» و در کتب اهل معرفت

از این حقیقت به «حقیقت محمدیه» تعبیر می کنند و در روایات نیز به عنوان «وجود نوری»

خاندان پیامبر از آن یاد شده است.

حقیقت وجودی خاندان پیامبر مجرا و مجلایی است که تمام خیرات

و کمالات و نعمات و .. از این مجرا، که قریب ترین و به عبارتی قربی بدون فاصله با خدای

متعال است، به خلق می رسد و قرب بدون فاصله یکی از معانی ولایت است.

آنچه باعث نفوذ شرک در جان آدمیست مستقل دیدن مخلوقات و تجلیات خدای متعال

است ولی مستقل نبودن همه آنها نسبت به خداوند به معنای مساوی بودن مقام آنها

نسبت به یکدیگر نیست. مقام خاندان پیامبر در خلقت، مقامی بی بدیل است که

واسطه فیض بودن حداقل و نارساترین عبارت در وصف مقامات ایشان است.

به عبارات جامعه کبیره بسیار دقت کنید که نه تنها خواندان و خواستن از آنها شرک

نیست بلکه انکار آنها و دشمنی با آنها در حکم کفر و شرک قلمداد شده است. 

امیر المومنین علیه السلام فرمودند «نزلونا عن الربوبیه فقولوا فی فضلنا ما شئتم»

فقط ما را خدا ندانید ولی غیر از این هر چه خواستید در فضل ما بگویید.

پس در عین حال که به جایگاه تکوینی آنها در خلقت توجه داریم و آنها را اصل و فرع

و مبدا و منتهای هر خیر و کمال و نعمتی می دانیم به عبد بودن آنها نسبت به

خداوند نیز توجه داریم و اینکه هر چه دارند از او دارند.

دقت در معنای «خلیفه خدا» نیز برای این مباحث سودمند است و تصرف

در عالم هم ریشه در همین مقامات تکوینی دارد.

خود خدای متعال اطاعت بی چون و چرا و محبت آن خاندان  را چون اطاعت خودش بر ما واجب کرده است،

پس خواستن از این خاندان و پناه بردن به آنها و اطاعت از انها نه تنها شرک

نیست که عین توحید است. اگر گفتیم فقط و فقط و فقط خدا، توجه داشته

باشید که خاندان پیامبر هم داخل در این احکام هستند اما نه به عنوان موجود

مستقلی در قبال خداوند بلکه به عنوان وجه و جلوه تام و تمام او.

دقت در آیات قرآن خصوصا آیاتی که خدا و رسول را به هم عطف می زند و

تعابیر جامعه کبیره و زیارات ائمه برای فهم این مسائل بسیار راهگشاست.

قیس بن عاصم که از اصحاب پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم است

نقل می کند که: روزی با گروهی از بنی تمیم خدمت پیامبر اکرم شرفیاب شدم.

به آن حضرت گفتم: یا رسول الله! ما در صحرا زندگی می کنیم و از حضور شما کمتر بهره مند می گردیم

ما را موعظه فرمایید

ای‌ قیس‌! به‌ درستی‌ که‌ با هر عزّتی‌ ذلّتی‌ است‌، و با زندگی‌ مرگ‌ است‌

و با دنیا آخرت‌ است‌، و برای‌ هرچیزی‌ حسابگری‌ است‌، و بر هر چیزی‌ مراقب‌ و پاسداری‌ است‌

و برای‌ هر کار نیکوئی‌ ثوابی‌ است‌، و برای‌ هر کار زشتی‌ عِقابی‌ است‌

و برای‌ هر أجلی‌ کتاب‌ و تقدیری‌ است‌.

ای‌ قیس‌! حتماً و حقّاً بدون‌ شکّ با تو قرینی‌ است‌ که‌ با تو دفن‌ میشود

و او زنده‌ است‌، و تو نیز با او دفن‌ میشوی‌ و مرده‌ هستی‌.

پس‌ اگر آن‌ قرین‌ کریم‌ باشد تو را از گزند حوادث‌ مصون‌ خواهد داشت‌ و گرامی‌ خواهد داشت‌

و اگر لئیم‌ باشد تو را دستخوش‌ خطرات‌ و آفات‌ نموده‌ به‌ طوفان‌ بلا خواهد سپرد.

و او در روز قیامت‌ محشور نمی‌گردد مگر با تو، و تو نیز برانگیخته‌ نخواهی‌ شد مگر با او

و از تو بازپرسی‌ نخواهد شد مگر از او

پس‌ او را صالح‌ قرار بده‌ چون‌ اگر صالح‌ باشد با او انس‌ خواهی‌ گرفت‌،

و اگر فاسد باشد از هیچ‌ چیز وحشت‌ نداری‌ مگر از او

 و آن‌ کردار و عمل‌ تو است‌.»

بقلم خیبرشکن