صدای لبیک ها می پیچید به قد و بالای دیوارهای بلند مسجد شجره. لبیک ذالمعارج لبیک …

از حرم بیرون آمدم و مراقب بودم گیاهی از حرم زیر پایم نرود. صدای لبیک گویان بیشتر و بیشتر می شد. سپیدی احرام به سبزی لبیک می پیچید و از دیوار حرم می رفت تا به آسمان، تا خدا.

کودک تکان می خورد. دستش را می گذارد روی دلش و زیر لب چیزی می گوید. گندم ها را از گوشه اتاق بر میدارد. می رود کنار سنگ آسیاب. مشت مشت گندم می ریزد از حفره سنگ و اهرم آسیاب را می چرخاند. زیر لب چیزی می گوید. صدای خِش خِش ِ آسیاب است و خانه و کودک که مدام تکان می خورد …

اتوبوس ها بیرون در منتظرند. سوار می شوم و از پنجره آخرین نگاه هایم را به مسجد شجره می اندازم. نمی دانم در مقدرات آینده ام شجره ثبت شده یا نه. همین یکبار بزرگ ترین غنیمت این جوانی ام است.
همه می آیند و سر جایشان می نشینند. اتوبوس حرکت می کند و سکوت جاری است. چشم ها با قابی از اشک به شجره خیره است. یک نفر سکوت را می شکند؛ لبیک اللهم لبیک … همه بعد از او تکرار می کنند.

آرد را از زیر آسیاب جمع می کند و مراقب است چیزی از میان دست هایش به زمین نریزد. دستش را آرام می برد به سمت کیسه و آرد را خالی می کند. کمی آرد مانده زیر سنگ. با نوک انگشت هایش آنها را یکجا جمع می کند و در میان دست هایش تا کیسه می برد. دوباره مشت مشت گندم بر می دارد و می ریزد روی سنگ و اهرم را می چرخاند. زیر لب چیزی می گوید.

ماشین با سرعت از روی یک دست انداز عبور می کند و از خواب می پرم. هوا تاریک است و همسفران خوابیده اند. انگار به شهری رسیده ایم. ساختمان های بلند و چراغ های روشن. چند تایی هم مأذنه که نشانی از مسجد است. وارد تونلی می شویم. همه جا تاریک می شود. صدای ماشین ها گوشخراش می شود.
تونل را طی می کنیم و ماشین به آرامی سربالایی بعد از تونل را رد می کند. یک مسجد بزرگ سمت چپ است با تعداد زیادی مناره . چقدر آرزوی دیدن خانه خدا را داشتم …

در دلش غوغا شده. کودک هر لحظه بیشتر از قبل تکان می خورد. اهرم آسیاب را محکم می گیرد و سعی می کند آرام باشد. هیچ کسی در خانه نیست. می ترسد که حالش بد شود. گندم ها را از اطراف آسیاب جمع می کند و می ریزد روی سنگ. اهرم را با قدرت بیشتر می گرداند. نفس نفس می زند. زیر لب چیزی می گوید.

اتوبوس روبروی مسجدالحرام نگه می دارد. دلم می رود تا مسجدالحرام اما پایم رمق ندارد. آهسته قدم بر می دارم. نزدیکی های در ورودی قدم هایم تند می شود. کسی انگار مرا می برد به سمت خدا. به سمت کعبه. سرم را پایین می اندازم و داخل می شوم. هیاهو زیاد است. سرم را خم کرده ام. حتی جلوی پاهام را هم به سختی می بینم. اشک امان نمی دهد.

کیسه آرد را به سختی می برد تا نزدیک دیوار. سنگ آسیاب را نمی تواند حرکت بدهد. عرق سردی نشسته روی پیشانی اش. در دلش غوغاست. کاش کسی را داشت که کمکش کند. درد می پیچد در جانش. نفسش به شماره می افتد. درد از پهلویش می پیچد تا کمرش. گندم ها را بر می دارد. دلش تیر می کشد. گندم ها از دستش رها می شود و سر می خورند روی حصیر و لابه لای بافت های حصیر گم می شوند. زیر لب چیزی می گوید.

چند تا پله را رد می کنم. از نور زردی که می تابد روی سنگ های سفید زمین می فهمم که هنوز در صحن مسقف حرمم. آرام تر قدم بر می دارم. نفس هایم به شماره می افتد. خودم را تنهای تنها حس می کنم. گوش هایم هیچ صدایی را نمی شنوند. چقدر آرزوی زیارت خانه خدا را داشتم. چشم هایم باز هستند ولی چیزی نمی بینم. یعنی می بینم ولی انگار نمی بینم … نور زرد تمام می شود. نمی توانم سرم را بالا بیاورم. چشمه اشکم می جوشد … سرم را یک لحظه بالا می آورم. کعبه با همه عظمتش در قاب چشم هایم جا می گیرد. می افتم روی زمین. به سجده می روم. سبحان الله، شکر لله. صدای اذان سحر بلند می شود …

چادرش را بر می دارد. پوشیه اش را می کشد روی صورتش. لحظه لحظه درد مثل پیچک از وجودش بالا می رود. خدایا خودت کمکم کن. امیدم به هیچ احدی نیست الا به تو. وحده لا اله الا هو.
در چوبی خانه را به هم می کوبد. دستش رامی گذارد روی دلش و به سختی می رود سمت حرم. زیر لب چیزی می گوید.

می روم نزدیک حرم. از هر شهر و دیاری با هر لباس و رنگ پوستی همه در کنار هم طواف می کنند. خودم را می اندام در میان موج طواف کنندگان. صدای یک نفر را از پشت سرم می شنوم. با لحن عربی و کلمات بریده بریده حاصل از نفس نفس زدن، بلند می خواند؛ ‌ربنا آتنا فی الدنیا حسنه و فی الاخره حسنه …
قدم هایم آهسته تر می شود. گروهی میان جمعیت ایستاده اند. از لا به لای آنها می روم نزدیک خانه خدا. گوشه ای از پرده را بریده اند و سنگ های کعبه مشخص است. دیوار گویی دو نیم شده باشد …

به مسجدالحرام می رسد. درد به اوج رسیده و طاقتش را نشانه رفته. می رود سمت خانه خدا. نگران است و بی تاب. دستش را روی دلش می گذارد و از خدا کمک می طلبد. دیوار کعبه شکاف بر می دارد. زیر لب چیزی می گوید و داخل می شود در بهشت …

بقلم طهورا ابیان  و منتشر شده در سرسرا

           

تو ،
ممنوعه و دست نیافتنی
چون سیب ِ حوّا یی ،
روی همان درخت ِ قدیمی !

اما نه !
چیدن ِ تو 
بهشت است 

و چه کنم ؟
که نه هیچ شیطانی ،
وسوسه به بهشت کند
و نه من فرشته ای هستم
لایق ِ بهشتی چون تو !

پی نوشت :
نباید این طور می شد ، خیالم این نبود هیچ وقت . اگر با بغض و درد ِ توی سینه سر به راه ِ تو شدم و دم نزدم ، اگر دروغ دونستم همه ی روزگار و دل بستگی هام رو و تو شدی تنها حقیقت دوست داشتنی زندگیم ، اگر چشم بستم به لرزیدن دلم ، …
به خیالم تو بودی ، به خیالم آخر ِ همه ی این رفتن ها و نموندن ها قرار بود بودن و موندنی باشه از جنس تو ، به خیالم قرار بود آخر ِ همه ی این بی قراری ها قرارم بشی ، ببینی همه ی این نخواستن ها و چشم بستن هام رو برای تو ! ببینی که آدم ِ این راه نبودم اما خواستم که سر به راه ِ تو بشم …

حالا به خیالت اگر این نسیم مژده ی وصاله ، حواست به من ِ غریب ِ این راه باشه که تند باده برام هر نسیمی بی تو ، حواست به منی باشه که اگر غریبی رو خواستم برای بودن ِ تو بود ، حواست باشه که اگر تو نباشی باید برگردم و پای برگشتنی هم نیست .

خسته ام ! گذشتم از خیلی ها ، چشم بستم و نشنیدم تا خودت دست گیرم باشی و بشی و بمونی ، حالا میون ِ این همه غریبگی بیا و راه بلدی نشونم بده تا رسیدن به خودت ، بیا و بگذر از خستگی ِ زودهنگام و پریشونیم ، بیا و بگذر از قول و قرار ، وقت نیست خوب ِ من ، وقت نیست … می ترسم ، از این پریشونی و خستگی می ترسم ، می ترسم این دل تنگی بشه جنون و تو رو به اشتباه بنشونه توی چشم ِ رهگذری ، می ترسم من باشم و راهی و راه بلدی اما تو نباشی …

* این جا بلند ننوشتم هیچ وقت ، چرا مجبور شدم این جا بنویسم و چرا واژه هام این طور سرریز شدن بذارین به حساب ِ
دنیا و کوچیکیش ، به حساب پریشونی و دل تنگی ِ پشت واژه ها ، … ..

بقلم نیلوفر  

همشهری داستان را خط در میان میخرم. هم دوستش دارم هم ندارم . دوستش دارم چون نمی شود آدمی که ادبیات می خواند و عاااشق داستان است و اولین حوزه پژوهشی اش هم رمان و داستان است ، پرتیراژ ترین مجله روز درباره داستان را دوست نداشته باشد. دوستش ندام چون داستان هایش را نمی پسندم. با عکس هایش ارتباط برقرار نمی کنم و این کلاس عجیب خارجکی که سرتاپای مجله را فراگرفته هنوز نتواسته من را مجذوب کند. _ ممکن است بی کلاسی باشد ولی با همه احترام و محبتم به خانم مرشدزاده باید اعتراف کنم آن چندشماره ای را که آقای قزلی سردبیر بودند بیشتر دوست داشتم و هنوز تک تکشان را نگه داشته ام!- 

همشهری داستان الان را بیشتر برای حواشی اش دوست دارم. اغلب بعد از “یادداشت سردبیر” می روم سراغ “خرده روایت های زن و شوهری” - یک همچین آدم خاله زنکی هستم من!!_ بعد بلافاصله صفحه ی ” یک شغل” را باز میکنم. بعدش هم یکی دوتا “درباره زندگی” می خوانم. “مسابقه یک خطی” و “داستان های دیدنی” هم که نیاز به گفتن ندارد. 

اینها را که خواندم تقریبا آرام می شوم. بقیه مجله آنقدر جذاب نیست که اجازه ندهد زمین بگذارمش. بقیه مجله آنقدر جذاب نیست که دو روزه تمامش کنم و تا ماه بعد منتظر بمانم.  همشهری داستان های من گاهی یکی دوماه کش می آید خواندنشان. برای همین است که می گویم دوستش ندارم. 

 تمام این اعتراف های غیرحرفه ای و دور از انتظار را هم کردم که بگویم “روایت یک شغل"ش را دوست دارم. که با روحیات آدم فضولی مثل من حسابی جور در می آید. هم اجازه سرک کشیدن های خصوصی در همه ی شغل ها و حرفه ها و فضاها را می دهد. هم قلم داستانی و خاطره گونه اش کم از خواندن داستانی دلپذیر نیست. 

                                                                                  

 "بگو آ آ آ ” مجموعه ی روایت شغل هایی است که در شماره های مختلف مجله چاپ شده. هم شیرین است، هم حال آدم را خوب می کند . کلی هم به اطلاعات عمومی ات اضافه می شود. 

از آن کتاب هایی است که هدیه دادنش ردخور ندارد. دوباره خواندنش هم خسته ات نمی کند. طراحی جلدش هم که معرکه است. 

(البته من هنوز مانده ام همه این آدم های مختلفی که خاطراتشان را از گوشه و کنار کشور فرستاده اند همین قدر خوب و روان و یک دست و شبیه به هم نوشته اند یا یک دست قوی داستان نویس خاطره ها را بازنویسی کرده. در خود کتاب که اشاره نشده. )

من می گویم قبل از اینکه شهری را انتخاب کنی باید یک بار بروی به چشم خریداری در کوچه هایش قدم بزنی.  سرت را پایین نیندازی، بالا هم نگیری، مستقیم را نگاه کنی و چک کنی زاویه دیدت چقدر آسمان دارد. ببینی چند درصد مساحت پیش چشمت را ساختمان ها پرکرده …چند درصدش را درخت و ابر و آسمان ؟

بعد می توانی به آن شهر نمره بدهی، به مردمش نمره بدهی، بعد خیلی راحت می فهمی زندگی در آن شهر چه رنگی است… 

من می گویم قبل از اینکه خانه ای را انتخاب کنی، یک بار باید بروی پشت پنجره هایش بایستی، روی پشت بامش دراز بکشی،  یک بار باید به دیوار تراسش تکیه کنی، به روبه رو نگاه کنی و ببینی چقدر آسمان داری. آن وقت می توانی بفهمی زندگی در آن خانه چه طعمی خواهد داشت. 

از من بپرسی می گویم قیمت محله ها را آسمانشان تعیین می کند، به آسمان که نگاه کنی قیمت محله ابر به ابر تغییر می کند، پرنده به پرنده بالا و پایین می شود. 

از من بپرسی می گویم مساحت واقعی خانه ها مساحت آسمانشان است!