نکته جالبی است برایم که هدف تمام سیر و سلوک ها و تهذیب ها و تطهیرها علاوه بر رشد و سعادت فردی، «دست گیری از خلق و اصلاح و تربیت اجتماع» است. یعنی کسی که بالاترین مقام های معنوی فردی دست پیداکرده اینطور نیست که در بساط عیش و خوشی قرب خدا بماند و خوش باشد، بلکه بعد از انس و تکلم و مشاهده و … فرمان «اذهب» می آید آن هم «الی فرعون» … . پیوند و رابطه میان شریعت و سیاست هم به همین نکته بر می گردد و کسانی که اسلام را فقط در اعمال و عبادات فردی و نماز و دعا و اشک خلاصه می کنند و ابعاد اجتماعی آن مانند تشکیل حکومت سیاسی و جنگ و جهاد و … را برای روزمبادا می گذارند، خیلی به بیراهه رفته اند و اسلام را عملا نفهمیده اند. به فرموده حضرت امام (ره) «باید به نادانانی که اسلام را از حکومت و سیاست جدا می دانند گفت که قرآن کریم و سنت رسول الله صلی الله علیه و آله آن قدر که در حکومت و سیاست احکام دارند در سایر چیزها ندارند بلکه بسیار از احکام عبادی اسلام، عبادی سیاسی است که غفلت از اینها مصیبت ها به بار آورده است». (وصیت نامه الهی -سیاسی، ص18). چقدر این تعبیر «اسلام آمریکایی» برازنده برخی از آقایان است و حقیقتا چقدر مصیبت به بار آورده برای اسلام و چقدر ثمرات داشته برای دشمنان اسلام و چقدر کمکشان کرده برای ضربه زدن به اسلام. ریشه همه این مصیبت ها هم به فرموده امام بر می گردد به «جهل» و «تعطیل کردن عقل». «انسانها به برکت خِرَد است که میتوانند پیام پیامبران را درک کنند؛ از مشکلات و دشوارى‌هاى راه نورانى پیغمبران نهراسند و آنها را بتوانند پشت سر بگذارند. به برکت عقل و اندیشه و خِرَد است که بشریّت میتواند از مفاهیم قرآن بدرستى استفاده کند. اگر جامعه‌ى اسلامى به همین یک دستور عمل کند، یعنى نیروى فکر را، به کارگیرى اندیشه و خِرَد را در میان خود یک امر رایج و عمومى قرار بدهد، عمده‌ى مشکلات بشر حل خواهد شد؛ عمده‌ى مشکلات جامعه‌ى اسلامى حل خواهد شد. دنیاى اسلام امروز احتیاج دارد به روى آوردن به اندیشه، روى آوردن به فکر، عادت کردن به اندیشیدن، مسائل را درست فهمیدن، درست تحلیل کردن». (بیانات مقام معظم رهبری، 1393/3/6)

بقلم بانو حبیب

هر آدم کتابخوانی معمولا چندتا نویسنده ویژه دارد که کتاب هایشان را چشم بسته می خرد. به عشق خرید کتاب جدیدشان بلند می شود می رود نمایشگاه و خیلی کارهای دیگر. نویسنده ویژه های من از شانس خوب یا بد معمولا خیلی کم کارند، خیلی خاص اند و خیلی ناشناخته اند حتی. یکی از آنها قطعا حبیبه جعفریان است. از وقتی «زندگی نامه محمدحسین طباطبایی»اش را خواندم.

مدت ها بود منتظر کتاب جدیدش بودم. کتابی که یکبار جایی ازش خوانده بودم درباره امام موسی صدر است. موضوع و نویسنده هر دو ویژه بودند. امسال به نمایشگاه رسید و من سرخوشانه رفتم سپیده باوران خودمان، بی خیال قیمت عجیب و غربش، کتاب کم قطر کوچک را خریدم و مثل یک گنج گران بها با خودم آوردم خانه.

بعد تصمیم گرفتم همه لذت کتاب را یک دفعه سرنکشم، آرام آرام…قطره قطره…کیفش بیشتر بود. همان شب اول مست روایت ملیحه شدم و خوابیدم.

کتاب زندگی نامه نبود. شناخت نامه هم نبود. ولی آخرش هم زندگی مرد را می فهمیدی یک جورهایی، هم می شناختی اش. خیلی خوب. کتاب هفت روایت از آدم های دور و بر، از او بود. بچه هایش، همسرش، خواهرها و برادش. حتی دوست خانوادگی شان. روایت ها صمیمی بودند. راحت بودند. نویسنده رفته بود عمیق ترین لایه ذهن آن آدم و همه حس های خوب و بد و عجیب یا متناقضش را کشیده بود بیرون. با هنرمندی چیده بود کنار هم جلوی تو. همینش کتاب را جالب می کرد. اینکه اینقدر عمیق بود، اینقدر صمیمی بود و اینقدر خصوصی بود. هنوز هم نفهمیدم چطور آدم ها اجازه می دهند کسی اینطور از درونیاتشان بنویسد. البته برای ما که خواننده ایم خیلی هم خوب بود.

شخصیت امام موسی صدر همیشه برای من جذاب بوده، و یک چیزی آن ته مهای ذهنم نشسته بوده که باید بیشتر بشناسمش. بیشتر بخوانم از او. کتاب هفت روایت یک شروع خوب بود برای این کار.

………………………………………..

با خودم برده بودمش خوانسار. با رودخوانی. زهرا اول جذب رودخوانی شده بود. بعد، چند صفحه از هفت روایت را که خواند دیگر نتوانست زمین بگذارد. توی ماشین می خواند…راه که می رفت می خواند…حتی کنار بستنی فروشی از ماشین پیاده نشد. همان جا داخل ماشین بستنی خورد و خواند. دیگر توی راه برگشت کارش رسید به سردرد و سرگیجه و قرص … همسرش میگفت زهرا توی ماشین نخوان بعدا امانت میگیری. گفت آخر خودش تمام نکرده. دلم سوخت. گفتم  توی ماشین نخوان میدهم ببری اول تو بخوانی! نه گذاشت نه برداشت بلافاصله کتاب را گذاشت توی کیفش. بعله نثر خوب تعارف برنمی دارد. من هم که دیدم نه جدی جدی کتاب از دستم رفت گفتم بده خودم توی ماشین تمامش میکنم بعد می دهم تو ببری! بعد توی ماشین خواندن های من شروع شد…

امام باقر علیه السلام می فرمایند: آیا خیال می كنید كه ما چشم و گوشی نداریم كه از وضع شما با خبر شویم چه خیال باطلی! سوگند به پروردگار هیچ یك از اعمال و رفتار شما برای ما مخفی نیست و همگی نزد ما حاضر است. پس خویشتن را به كارهای خیر عادت دهید و اهل خیر باشید و بدانید كه به این موضوع مهم فرزندان و شیعیانم را امر می‌كنم.

********

روزگارِ خیلی بدی شده. دیگه به جایی رسیده که کمک به دیگران بدون انتظار پاداش از جانب شخص مقابل خیلی خیلی کم پیداست و باید در سرگذشت نسل‌های گذشته جستجو کرد. جامعه داره به سمتی می‌ره که هر کسی فقط به خودش برسه و مواظب موقعیت خودش باشه. اینقدر درگیر شده‌ایم که دیگه وقتی برای بقیه نداریم و این اصلا مورد پسند امام زمان علیه السلام نیست و شیوه و مَنِش ایشان و پدران بزرگوارشون رسیدگی به دیگران بوده ولو دشمنشون. بیایید یه کمی به اطرافیانمون توجه کنیم و به هر نحوی سعی کنیم کمک حال بقیه باشیم. چه وقتی که از ما درخواست کمک دارند و از عهده مون برمیاد و چه وقتی که چیزی به زبان نمی‌آرن ولی احتیاج به کمک دارند.

سلام بر آقایی که اشاره ی انگشتش برای باز شدن همه ی گره‌های زندگی‌مان کافی ست اما انگشت ما او را اشاره نمی‌کند…

*******

وقتی مشکلی برامون پیش می‌یاد به همه التماس دعا می‌گیم غافل از اینکه حلّالش شخص دیگریست. وقتی یه حاجت مهم داریم کلی ختم و نذر برمی‌داریم اما سراغی از کلید اصلی نمی‌گیریم. فراموش کرده‌ایم همه کاره‌ی زندگی‌مان اوست. پای مقدرات ما را او امضا می‌کند. نزدیک‌ترین واسطه‌ی بین خدا و خلق اوست. پس چرا این همه ما در مشکلات دست و پا می‌زنیم و دست به دامان او نمی‌شویم. بیایید امتحان کنیم مزه‌ی شیرین رفاقت با امام عصر را…..

فقط کافی است به جای درد و دل کردن برای این و آن و دست نیاز دراز کردن به سمت دیگران، سفره‌ی دلمان را برای حضرت باز کنیم. لازم نیست حتما پای سجاده نشسته باشیم و رو به قبله. احتیاج نیست که برای صحبت با آن بزرگوار وقت قبلی بگیریم یا حتی تلفن را برداریم و شماره‌گیری کنیم. هر کجا که باشیم، می‌توانیم دلمان را به ایشان اتصال دهیم و صدایشان بزنیم. مشکلمان را برایشان مطرح کنیم و کمک بخواهیم. چه در حال راه رفتن باشیم، چه سرکار یا پشت فرمان یا پای گاز در آشپزخانه یا هر جای دیگر. فقط یادمان نرود در همه حال با ایشان صادق باشیم..

بوم دل

امام رضا علیه السلام:

شیطان از كسی كه نمازش را اوّل وقت می‌خواند و بر آن مراقبت می‌كند، همیشه ترسان است

×××××××××

بیایید یک لطفی به خودمان کنیم: زمان نماز اول وقتمان را تنها برای خواندن نماز صرف کنیم. بیایید به جای نقشه کشیدن برای کارهای مختلف، برای خواندن نماز اول وقت و با حضور قلب نقشه بکشیم!

بوم دل