زینبم برخیز!

قامت بلند کن

سایه برافراز

بر دل ملتهب و به ظاهر آرام حسین

بر آفتاب تابیده بر صورت دخترکان

بر سجاده بایست و عروج ده دلت را

تا عرش…

تا فرصت هست

تا هنوز کمر خم نکرده ای

دستانت را در قامت نماز به قنوت ببر

و در جامه ی سبز دعا برادرت را به خدا بسپار

خواهرم…

سرو را همیشه عادت به راست قامت دیدن است

تو اگر بشکنی همه ی اهل خیام فرو می ریزند

پایان ماجرا تا خود توست

دل لرزانت٬ کائنات را می لرزاند

چشمان اشک بارت روحم را به موج و تلاطم می اندازد

کوه صبر من!

نمازت٬ نجوایت٬ زمزمه هایت چقدر دیدنی ست!

زینب…

مهتاب ابیان