این شخصیت بزرگ و واجب التعظیم، از نوادگان حضرت امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) است. نام پدر بزرگوارشان عبدالله و مادر مکرمه ایشان فاطمه دختر عقبة بن قیس بود. ایشان سال ۱۷۳ هجری قمری در شهر مقدّس مدینه متولد شدند و مدّت ۷۹ سال عمر با برکتشان با دوران امامت چهار امام معصوم یعنی امام موسی کاظم (علیه‌السلام)، امام رضا (علیه‌السلام)، امام محمّدتقی (علیه‌السلام) و امام علیّ النّقی (علیه‌السلام) مقارن بود.

حضرت عبدالعظیم الحسنی بارها به محضر این ائمه بزرگوار شرفیاب شده و از برکات این حضور بهره‌مند شدند. روزی ایشان در محضر امام رضا (علیه‌السلام) بودند که طی این دیدار و گفتگو امام (علیه‌السلام) توصیه‌هایی را به عبدالعظیم الحسنی (علیه‌السلام) فرمودند و از ایشان خواستند این پیام را به دوستان و شیعیان امام برساند.

پیام امام رضا (علیه‌السلام) به شیعیان

امام علی ابن موسی‌الرضا (علیه‌السلام)) چنین فرمودند: «ای عبدالعظیم! سلام مرا به دوستانم برسان و به آن‌ها بگو: شیطان را به دل‌های خود راه ندهند، در گفتار خویش راستگو باشند و امانت را ادا کنند.

از سخنان بیهوده پرهیز کرده سکوت کنند؛ و از جدال و نزاعی که سودی بر ایشان ندارد دوری کنند.»

«عبدالعظیم به دوستانم بگو: به دیدار و ملاقات هم بروند، زیرا این کار موجب نزدیکی به من است. نسبت به هم دشمنی نکنند و از غیبت و بدگویی بر حذر باشند. زیرا با خود عهد کرده‌ام که اگر کسی چنین کاری انجام دهد و دوستی از دوستانم را ناراحت کند، از خدا بخواهم تا او را در دنیا با شدیدترین عذاب‌ها مجازات کند و در آخرت نیز از زیانکاران خواهد بود.»

«به ایشان بگو: به درستی که پروردگار نیکوکارانشان را می‌آمرزد و از خطای گناهکارانشان درگذشته است، مگر کسانی که به خدا شرک ورزیده یا دوستی از دوستانم را آزرده و یا کینه آن‌ها را به دل گیرد. به درستی که خداوند او را نخواهد بخشید تا آنکه از کردار ناشایست خود دست بردارند، هر گاه از این اعمال نادرست دوری گزیند، آمرزش خدا شامل حالشان می‌شود در غیر اینصورت روح ایمان از قلبش بیرون رفته و از «ولایت» ما خارج گشته و بهره ای از ولایت ما نخواهد برد؛ و اعوذبالله من ذلک.» (شیخ مفید/ اختصاص/ ص ۲۴۱)