پیش نوشت:

مطلبی که شاید نشنیده باشید…توصیه می کنم بخوانید…

شیخ صدوق از امام صادق(ع)روایت کرده است که چون روز قیامت شود و دو گروه بنده ی مومن را برای حساب نگه دارند،در حالی که هردو اهل بهشت باشند،یکی در دنیا فقیر بوده و دیگری غنی…

فقیر می گوید:پروردگارا!چرا مرا باز می داری؟به عزتت قسم که می دانی که نه ولایتی به من داده بودی ونه حکومتی که درآن عدالت کنم،یا جور ورزم،مال زیادی هم به من نداده بودی که حق تو بر آن واجب شده باشد واینک گیر باشم که داده باشم یا نداده باشم ، و روزی مرا بقدر کفاف می دادی به آن مقدار که می دانستی مرا کافی ست مقرر کرده بودی…

پس خداوند جلیل می فرماید:که بنده مومن من راست می گوید،بگذارید تا وارد بهشت شود…

وآن غنی می ماند تا آن قدر عرق از او جاری شود که اگر چهل شتر بیاشامند آنها را کفایت کند تا سیر شوند،پس داخل بهشت شود.

آن وقت فقیر به او(در بهشت) می گوید:چه چیزی تو را نگه داشت؟

می گوید:طول حساب.پیوسته چیزی بعد از چیزی از تقصیرات ظاهر می شد وخدا می بخشید تا آنکه مرا به رحمت خود فرا گرفت و مرا به توبه کاران ملحق گردانید…

سپس غنی رو به فقیر می گوید:تو کیستی؟

جواب می دهد:من همان فقیرم که با تو در محشر بودم…

غنی می گوید:آن قدر نعمت های بهشتی تو را تغییر داده که تو را نشناختم…

(امالی صدوق ص۴۴۱)

ز.هدایتی