قبل ترها با بعضي تفكرات متداول جامعه مشكل داشتم و تا حد توان در مقابل آن تفكرات مقاومت مي كردم! اما بعدها به اين نتيجه رسيدم كه مقاومت كافي نيست و بايد با تمام وجود با آن ها درگير شد و به زمينشان كوبيد!چرا كه اگر مبارزه نكني همين تفكرات به ظاهر بي اهميت تمام داشته هاي فرهنگي اعتقادي و ديني جامعه را به تاراج خواهند برد.

يكي از اين تفكرات غلط در پشت اصطلاح رايج «‌دارندگي و برازندگي» كمين كرده.با اين تفكر افراد مجاز مي شوند بي هيچ نگرانيي به ميزان دارايي شان خرج كنند. پس هر كس داراتر پر خرج تر!

تفكر«‌دارندگي و برازندگي» ‌بر دو پايه ي مهم بنا شده يكي «توليد ثروت» كه عبارت «‌دارندگي» گوياي آن است و ديگري «‌مصرف ثروت» كه عبارت «‌برازندگي» ‌از آن حكايت مي كند.در اسلام بين «‌توليد ثروت» و «‌مصرف ثروت» رابطه مستقيم نيست و دليلي بر بالا رفتن مصرف به تبع بالا رفتن توليد نيست.

در سيره ي ائمه معصومين علیهم السلام و قرآن تاكيدهاي فراواني بر توليد ثروت (حلال) شده و اخلاقياتي مانند«‌زهد» و «قناعت» و … در مقام توليد ثروت تكليف نشده اند.

اما سيره ي ائمه و قران در مقام «مصرف ثروت» قوانين و حد و حدودي دارد. عياشي، رفاه زدگي، مصرف گرايي و نداشتن دغدغه انسانيت كه تعبير ديگري ست از فرهنگ سرمايه داري، خط قرمزهاي «‌مصرف ثروت» در اسلام است و در مقام مصرف است كه «‌زهد» و «‌قناعت» و «توكل» معنا مي يابند.
حكمت 240: سنگ غصبي در بناي خانه،‌ مايه ي ويران شدن آن است.

پروانه رامیان