اگر خدا عزائم ما را یعنی تصمیم ها و خواسته های خیلی محکم و جدی ما را

که تمام عزممان را برای به دست آوردنشان جزم کرده ایم و بسیار هم برایمان

خواستنی اند فسخ نکند، نشکند و ذبح نکند، نمی شناسیمش آنطور که

شایسته شناختن اوست. تا تدبیرها و برنامه ها و طرح هایی که برای زندگیمان

ریخته ایم را یکی یکی جلوی چشم هایمان خراب نکند، ربوبیتش را نمی فهمیم

و حالیمان نمی شود که مربوب و عبد یعنی چه؟ نمی فهمیم که فقط طرح های

یک نفر است که اجرا می شود و البته چقدر خوب است که فقط طرح های یک نفر

اجرا می شود.. اصلا آدم «جهول» را چه به طرح و برنامه نویسی؟؟؟!!

پس حواست باشد که هر فسخ عزیمتی توی زندگیت درس معرفت و خداشناسیست.

بقلم بانو حبیب