هر روز عجایبی مرا احاطه می کند . چند روزی است صدای عکس ها دیوانه ام کرده . صدایشان را می شنوم . با من حرف میزنند . هم دردی میکنند . گریه میکنند . آلبوم ها را گذاشته ام در یک بقچه ی گلدوزی شده بعد پیچیدمشان در یک کیسه ی بزرگ و گذاشتمشان بالای کمد به امید اینکه دیگر صدایی نشنوم ولی همین که در کمد را بستم صدای  عکس ها باز هم بلند شد!
گریه واکنش ساده ای است در برابر درد و دل های عکس ها . عکس هایی که روی پای بابا نشسته بودم … عکس هایی که در آغوش بابا بودم ..
عکس ها غم زیادی دارند . یک نفر صدای عکس ها را کم کند …
به قلم: طهورا

پ ن: گذشتگان را با فاتحه ای مهمان نمایید.