شك نكنيد به پستى خود؛ اين‏سان كه نمى‏دانيد در پى چه هستيد… نه دردانه «لولاك» را خواستيد، نه عدل ذوالفقار را تاب آورديد و نه ريحانه خلقت را چشم ديدن داشتيد! اينك كه ديگر بار، عطر گل محمدى را بر خود حرام كرديد، كور باد چشم‏هاى دريده و تنگتان!

سلام بر او كه با عصمت و طهارت فاطمى، در خاك غريبانه بقيع آرميده است و آفتاب و ماهتاب، تنها سنگ مزار اويند و سايبان خستگى‏هاى تربتش، تنها، بال كبوترانى است كه روز و شب بر آن خاك بوسه مى‏زنند!

تو را در همان سال‏هاى سكوت و مصلحت، ذره ذره شهيد كردند؛ در همان روزهاى خفقان، روزهاى ناامن كه قامت حق، با زرهى پنهان در ميان رداى امامت، به نماز جماعت مى‏رفت و پاى منبرها، طعنه‏هاى پليدى را مى‏شنيد كه انگشت اتهام و دروغ، به سمت اميرالمؤمنين داشتند. همان سكوت‏هاى كبود، تو را خون جگر كردند. قفس دنيا، روز به روز برايت تنگ‏تر شد. تو از آن سال‏هاى تلخ و سياه، به زهر راضى‏تر بودى كه شوكرانى اين‏چنين، رهايت كند از غم‏هاى نافرجام زمانه… .

مثل ستاره‏اى سرگردان، گرد مزارت مى‏گردم. زمين امشب از انبوه تيرها، خون‏آلود است. تو كدامين عهد را روز ازل بسته‏اى كه حتى مزارت، حتى كفنت، آماج ستم ستمگران است؟

بغض گلويم را در بغض غيرت عباس گم كرده‏ام و اشك خون‏آلودم را سپر اشك‏باران زينب عليهاالسلام نموده‏ام. چگونه از خواهرت بخواهم گريه نكند، وقتى دشمن حتى كفنت را بى‏زخم نمى‏خواهد؟! مگر چه كرده‏اى با ظلم كه ظالمان با كشتنت هم آرام نمى‏گيرند؟

چه كرده‏اى با جور كه جائران، جسم بى‏جانت را، حتى مزارت را نيز برنمى‏تابند.

اى مبارز بى‏هياهوى آل محمد! در سوگ تو اشك، ارثيه زمين باد!
سردار مظلوم

سكوت، سايه بر ذوالفقار كلامت نينداخت و صلح، شمشير فكرت را به نيام نكشاند.

 نامت اى برادر زينب، بر جريده تاريخ، سرور آزاد مردان ماند. جانم فداى سال‏هاى غربت تو كه از طعنه دوستان و شماتت دشمنان، رويت به زردى گراييد.

ترس از ابهت انديشه‏ات، با دشمنان چنان كرد كه حتى خانه‏ات را محل توطئه كردند.

سردار مظلوم عشق! جز تو، كدامين سردار، در مأمن خانه‏اش آماج ستيز دشمنان شد و كدامين دلاور چون تو، به تيغ توطئه كشته شد؟!

عشق بى‏فرجام شيعه كه اشك‏ها تا ابد سراغ در خانه تو مى‏گيرند و ناله‏ها تا حشر، هم‏آواى سوگواران تواند، بعد از تو مباد خنده بر اهالى كوچه بنى‏هاشم! بعد از تو مباد زندگى بر مردمى كه در صلحت چانه چون عجوزه‏ها زدند!

اینکه از زهر جفا جای به بستر دارد

طشتی از خون دل خویش برابر دارد

چشمهایش به در و منتظر آمدنیست

زیر لب زمزمه مادر مادر دارد

جگرش سوخته از یک غم و یک غربت نیست

داغ ارثی ست که در سینه مکرر دارد

زهر تنها کس و کار دل او گشت اگر

یادگاریست که از کینه همسر درد

پیش چشمش که توانسته بروی منبر….

….رود و دست به سبّ پدرش بردارد؟

لحظه های سفرش در بغلش می گیرد

چادری را که بوی یاس معطر دارد

آرزو داشت نمی دید در آن کوچه تنگ

مادرش روی زمین لاله پرپر دارد

گفت با گریه حسین جان… تو دگر گریه مکن

که حسن میرود و سایه خواهر دارد

آه… لایوم کیوم تو که در صحرا کیست

جسم صدچاک تو از روی زمین بردارد