خيلی دلم می‌‌خواست برای روز معلم يا استاد، يه پست مرتبط بنويسم،

اما چون خيلی اهل نوشتن نيستم و بيشتر اهل كپی پيست كردنم؛ چيز زيادی برای گفتن به ذهنم نمياد.

فقط از اونجايی كه داريم من لم يشكر المخلوق لم يشكر الخالق؛ می‌خواستم از همين تريبون(!) از استاد بزرگوار و عزيزم كه حق پدری معنوی به گردنم دارند، كمال تشكر را به جا بيارم.

من كه نه قابل هستم، نه توانايی جبران ذره‌ای از محبت‌ها و بزرگواری‌های ايشون رو دارم، فقط دعا ميكنم كه ان‌شاءالله همواره زير سايه‌ی اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام و مؤيد خدای متعال باشند و خدا آنچه فراتر از آنچه در تصور است، از جانب ما ناتوانان در حق ايشان ادا كند.

استاد عزيزم!

من كه هيچ‌‌وقت شاگرد خوبی براتون نبوده و نيستم، اما شما استاد زندگی من بوده و هستيد و از خدای مهربون ميخام همون‌طوری كه شما رو وسيله قرار داد كه محبت و معرفت اهل بيت را از طريق شما ياد بگيرم، ان‌شاءالله در دنيا و آخرت، آنی شما رو تنها نذاره و وجودش براتون لحظه به لحظه پررنگ‌تر بشه.

آمين

همچنان و همواره محتاج دعای خير شما در حقّ اين دختر كوچكتان هستم…

نسبتاً مرتبط نوشت:

من به اهل دنیا و اهل آسمان و زمین بدهکارم، چرا که همه‎ی آنها دست به دست هم دادند تا من به وجود آمدم و ارزاق مادّی و معنوی را برای من تهیّه کردند؛ پس به آنها مدیون هستم. و من از ادای حقّ آنها عاجزم و غیر از خدا هم هیچ‎کس نمی‎تواند ادای حق کند. اتّفاقاً شما و دیگران هم همین‎طور هستید. همه‎ی ما نسبت به ادای دین و حقّ مفلس هستیم و المفلس فی امان الله: شخص مفلس در امان خداست. اگر به این حقیقت اعتراف کردی خدا خودش حقّ آنها را ادا می‎کند.*

*برگرفته از كتاب مصباح الهدی/ سخنان عارف بزرگوار حاج محمداسماعيل دولابی