اگر کسی در بیابان بی انتهای تاریک و ظلمانی تنها و سرگردان باشد، چه

حالی می شود وقتی به نوری می رسد که راه را به او نشان می دهد؟ یا

به کاروانی می رسد که چراغ دارند و او را با خود از راه های امن می برند؟

می شود کسی در ظلمت بودن خویش را بفهمد و وقتی به «مصابیح الدجی»

می رسد، نگرید؟ نمیرد از ذوق؟

امشب یکی از همان شب هاست که آدم حس می کند در نهایت حیرت

و بیچارگی در ظلمت، به چراغ و نوری رسیده است که تا عرش را

برایش روشن می کند. در یکی از زیارت های مطلقه امیر المومنین علیه السلام

آمده که خودت را به قبر بچسبان و بگو: بابی انت و امی یا نور الله التام…

بقلم حبیب