از امام صادق (سلام‏ الله‌عليه) نقل شده كه اگر خداوند سبحان بخواهد بركتي به انسان مرحمت كند، آن را در بهترين حال عطا مي‏ فرمايد و بهترين حالت در محراب بودن و در جنگ با دشمن دروني بودن است. به عنوان مثال، خداي سبحان اگر به زكریّا، يحيي را مرحمت كرده در حال عبادت اين بشارت به او داده شده است. آن حضرت فرمود:
«إنّ طاعة الله عزّ وجلّ خدمته فى الأرض وليس شى‏ء من خدْمته يعدل الصلاة فمِن ثَمّ نادت الملائكة زكريا عليه‏ السلام وهو قائم يصلّى فى المحراب» طاعت خداوند آن است كه در زمينْ انسان خداوند را خدمت كند و چيزي از خدمت او به اندازهٴ نماز نمي‏ ارزد. به همين جهت در حال عبادت به حضرت زكريّا بشارت داده شده است. يحيي (عليه‏ السلام) در راه دين شهيد شد و ما او را به عنوان يحياي زاهد و شهيد مي‏ شناسيم و اگر كسي اين دو توفيق را داشت كه در راه دين، با سلاح، فداكاري كند، در كنار اين سلاح‏ گيري، معرفت، كه سلاح عقل است، لازم است.
از امام صادق (عليه‏ السلام) ذيل آيهٴ كريمهٴ ﴿خذوا ما اتيناكم بقوّةٍ﴾ سؤال شده است آيا منظور قوّت قلب است يا قوت بدن؟
حضرت فرمودند: قوت قلوب و ابدان هر دو است و يحيي (عليه‏ السلام) كه خداوند به او فرموده: ﴿يا يحيي خُذ الكتاب بقوة﴾ هم با قوت عقل و معرفت، و هم با قوت بدن، كتاب آسماني را گرفت. از اين كتاب حمايت كرد و سرانجام شربت شهادت نوشيد. اينها همه از بركات نماز زكريّا (عليه‏ السلام) بود.
برگرفته از کتاب حکمت عبادات حضرت آیت الله جوادی آملی،ص113