ظاهر بعضی جملات خیلی ساده اند و خیلی هم عادی و تکراری به نظر

می یان، ولی در واقع نه ساده اند و نه عادی. بعضی از همین جملات

به ظاهر ساده رو اگر خوب دقت کنی، بفهمی و باور کنی به چیزایی

می رسی که از عمیق ترین اعتقادات دینی ماست.

یکی از همین جملات ساده اینه که «خوبی هر جا هست، مال خداست

و درست تر، خوبیِ خداست».

اگر هر جا خط قشنگی دیدی، منظره زیبایی دیدی، صدای قشنگی شنیدی،

چهره خوبی دیدی و همین طور، اخلاق قشنگ و افکار قشنگی دیدی یا اگر

کمالاتی رو در خودت دیدی، یاد خدا افتادی و حواست بود که ذره

ذره خوبی ها، حسن ها و کمالاتی که توی این عالم از ازل تا ابد هست

فقط و فقط مال یک نفره و دیگه جایی برای من و تو و غرور و خودشیفتگی و …

نمی مونه، توحید صفاتی رو فهمیدی.

درک همین جمله ساده، کلی محبت هم دنبال خودش میاره … مگر می شه وقتی

همه خوبی ها و کمالات عالم رو مال یک نفر دیدی، عاشقش نشی؟

به قول حاج اسماعیل دولابی: «از هر چیز تعریف کردند بگو مال خداست، کار خداست.

نکند خدا را بپوشانی و آنرا به خودت و دیگران نسبت دهی که ظلمی بزرگتر از

این نیست. اگر این نکته را رعایت کنی از وادی امن سر در می آوری. هر وقت

خواستی از کسی یا چیزی تعریف کنی از ربت تعریف کن. بیا و از امروز تصمیم

بگیر حرفی نزنی مگر از او».

وقتی اینطوری به عالم نگاه کنی در عین حال که همه چیز و همه کس فقیرند

و از خودشون هیچی ندارن، ولی به خاطر انتسابشون به غنی مطلق، همه

عظمت و بزرگی دارن، همه، همه چیز دارن ولی نه از خودشون.. اینطوری

هیچ کس با جیب خالی و مال دیگری، نمی تونه پز بده یا مغرور بشه…

اینطوری هیچ کی از خدا، طلبکار نمی شه…

برداشت های بیشترش با خودتون..

بقلم بانو حبیب