شیعیان و منتظران در زمان غیبت از نور مستقیم هدایت امام مهدی (علیه السلام) محروم هستند و در مسیر هدایت به دشواری حرکت می کنند و امکان افتادن در ورطه گمراهی و انحراف برایشان بیشتر فراهم است، در این شرایط منتظران می توانند با پرورش دادن اعتقاد عمیق به امامت در درونشان، خود را از غفلتها، گناهان و انحرافهای زمان غیبت مصون بدارند و زمینه تکامل اخلاقی را در خود ایجاد کنند و بدین وسیله زمینه ساز ظهور امام خود گردند.
منتظران با اعتقاد به باورهای عمیق امامت، می‌توانند از گناهان دوری کنند و اسباب تعالی و رشد خود را فراهم سازند. برخی از این باورها عبارتند از:
1- اعتقاد به وجود امام غایب
شیعیان بر خلاف برخی علمای اهل سنت که معتقدند امام مهدی (علیه السلام) در آینده متولد می شود و بعد از آن ظهور می کند، بر این اعتقادند که امام مهدی (علیه السلام) فرزند امام حسن عسکری (علیه السلام) می باشند لذا متولد شده و بنا به حکمتهایی در غیبت به سر می برند و در آینده ظهور می کنند. ایمان به وجود امام مهدی (علیه السلام) و معرفت به ایشان موجب می شود که منتظران ایشان را الگوی رفتاری خود قرار دهند و از هر گونه رذیله اخلاقی دوری کنند. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمودند: «مردم آخرالزمان بهترین مردم هستند زیرا پیامبر را ندیده اند و امامشان غایب است با این حال به سیاهی روی سپیدی (معارف رسیده از معصومین علیهم السلام) ایمان می آورند.» (١)
2- اعتقاد به ظهور امام غایب
انتظار امام مهدی(علیه السلام) و اعتقاد به ظهور ایشان، منتظران را به سمت کسب فضایل و دوری از گناهان سوق می دهد. بی گمان کسی که می خواهد از یاوران امام مهدی (علیه السلام) قرار بگیرد باید از گناهان دوری کند. از آنجایی که ظهور امام مهدی(علیه السلام) امری ناگهانی است لذا منتظران همواره آماده ظهورند. امام مهدی (علیه السلام) می فرماید:
«… پس هر کدام از شما باید هر آنچه را که موجب دوستی ما می شود، انجام دهد و از هر آنچه موجب ناخشنودی و خشم ما می شود، دوری گزیند؛ چرا که امر ظهور ما یکباره و ناگهانی خواهد بود …» (٢)
منتظران، امام مهدی (علیه السلام) را شاهد بر اعمال خود می دانند. آنها بر این اعتقادند که ائمه (علیهم السلام) مظهر علم خداوند می باشند و به اذن خدا به همه جا و همه چیز اطلاع دارند و این اعتقاد موجب دوری آنها از گناهان می شود. آیات و روایات حاکی از آن است که اعمال انسانها به ائمه (علیهم السلام) عرضه می شود.
حقیقت انتظار، ناراضی بودن از وضع موجود و امیدواری به آینده ای مطلوب است لذا منتظران علاوه بر اینکه از رذایل دوری می کنند، در اصلاح دیگران نیز تلاش می کنند. در توقیع شریف، امام مهدی (علیه السلام) به شیخ مفید(ره) می فرمایند:
«… هیچ چیز ما را از ایشان(شیعیان) محبوس نمی دارد جز اخبارى كه از آنها به ما می رسد و ما را مكروه و ناراحت می سازد و از ایشان انتظار نداریم …» (٣)
ادامه »
