فلسفه گريه و انواع آن :
گريه براي خدا و از ترس عقاب الهي و نيز گريه براي اولياي خدا در شمار برترين عبادت‏ها است؛ به ويژه گريستن بر حضرت ابا عبدالله سالار شهيدان(ع)، چنين گريه‏اي فلسفه‏هاي سازنده و تربيتي چندي دارد؛ از جمله:
1. پالايش و تزكيه روح، و احساس نزديكي به خدا؛
2. پيوند عميق عاطفي ميان مردم و الگوهاي راستين امت؛
3. اعلام وفاداري نسبت به رهبران و پيشوايان ديني و مكتب؛
4. الهام شدن روح انقلابي و ستم ستيزي به مردم؛
5. زنده نگاه داشتن ياد و خاطره وقايعي چون نهضت شكوهمند حسيني.
اينكه اشك و گريه، خود به خود به وجود مي‏آيد، يا بايد با تلقين و برانگيختن احساسات ايجاد شود، مقوله ديگري است. هر مسلمان پاكْ طينتي، با به يادآوردن مصائب ابا عبدالله(ع) و عظمتي كه آن حضرت به وجود آورد، به راستي اشك سوز و گاه شوق مي‏ريزد. براي آگاهي بيشتر ر.ك: مرتضي مطهري، حماسه حسيني

تأثيرات عزاداري
در يک تقسيم بندي مي‏توان تأثيرات عزاداري بر معصومين(ع) را در جهات ذيل نام برد:

يک. جنبه عاطفي
كسي كه عزيزي را از دست مي‏دهد، ناخودآگاه حزين و غمناك است و نمي‏تواند غمگين نباشد. بر پايي مراسم سوگواري، باعث خالي شدن اين غم و غصهّ مي‏شود. به علاوه، عزاداري براي بزرگان دين،محبت و رابطة ‏عاطفي مردم با آنان را مي‏افزايد.

دو. جنبه سياسي
اگر اين عزاداري‏ها نبود، قيام خونين و روشنگر سيدالشهدا(ع) به فراموشي سپرده مي‏شد و چه بسا اصل قيام و شهادت او نيز تحريفيا حتي انكار مي‏شد. در زمان صدر اسلام، شرايط اقتضا نكرد كه شيعيان براي حضرت زهرا(س) عزاداري و نوحه‏خواني كنند و همين باعث شد كه برخي از تاريخ‏نويسان غرض‏ورز، اصل شهادت آن حضرت را انكار كنند؛ حتي مي‏گويند: «اگر محسن فاطمه شهيد شده، پس قبرش كجا است؟» لابد اگر مي‏توانستند، مي‏گفتند: «اگر پيامبر دختري به نام فاطمه داشته و كشته شده، پس قبرش كجا است؟!»

سه. جنبه ديني
با برپايي مراسم‏هاي عزاداري و سخنراني در ماه محرم، مردم بيش از پيش با معارف الهي واخلاق اسلامي آشنا مي‏شوند. عاشورا دين ما را حفظ كرده است.

چهار. جنبه تربيتي
كودكان و نوجوانان از برپايي اين مراسم و يادآوري آن واقعة عظيم، دِليري و ايثار و فداكاري را فرا مي‏گيرند. البته لقاي الهي براي حضرت امام حسين(ع)، زيباترين و باشكوه‏ترين امور است؛ ولي در هنگام مصيبت و حزن و اندوه امامان(ع) از واقعه جانگداز عاشورا، نمي‏توانيم شاد باشيم. قطعاً دشمنان ائمه(ع) در اين روز مسرور بوده‏اند.
به علاوه نقل حماسة عاشورا، روح ايثار و شجاعت و ايمان را در مسلمانان زنده مي‏کند. در نتيجه آنان در مقابل مسائل جهان اسلام، بهتر حساسيت نشان خواهند داد. انقلاب ضدّطاغوتي و ضدّآمريكايي ايران، پيروزي حزب‏الله لبنان بر اسرائيل، مقاومت و دفاع هشت‏سالة ايران در مقابل تهاجم جهاني در قالب جنگ عراق و پيروزي‏هاي مكررّ لشكر اسلام بر كفر و الحاد جهاني و … متأثر از مجالس عزاي سيدالشهدا(ع) است. ضمن اينكه اگر آن واقعه به همان شكل نقل نگردد، اندك اندك به فراموشي سپرده خواهد شد و اسلام، پشتوانه‏اي تأثيرگذار با اين اهميت را از دست خواهد داد. البته بايد در روضه‏خواني‏ها از تحريف و عوض نمودن واقعيت خودداري كرد و در كنار نقل حادثه عاشورا، بايد به مسائل جهان اسلام در عصر حاضر نيز اهميت داد و وظيفه مسلمانان در اين رابطه را گوشزد كرد.

استاد می گفت :

دعایی که بدون همراهی صلوات باشد “بی شک” مستجاب نمی شود … چون صلوات نوعی تشکر از واسطه هایی ست که این اسلام را به دستمان رساندند … و تشکر یکی از مقدمه های استجابت دعاست

پرسیدند :

پس تکلیف این همه دعایی که کردیم و بدون همراه کردن صلوات با آن مستجاب شده ، چه؟

استاد جواب داد:

آن اتفاق ها به واسطه دعاهای مستجاب شده رخ نداده … اتفاق هایی بوده که اگر شما هم دعا نمیکردید انجام می شد!

+ میگن وقتی دعا میخوای بکنی اول و آخرش یه صلوات بفرست چون صلوات یه دعای مستجاب شده است و خدا بزرگوارتر از اونه که اول و آخر یه دعا رو بپذیره اما وسط رو نه!

+ لباس رنگی هامون رو جمع کردیم گذاشتیم تو کمد … لباس مشکی هامون رو بیرون آوردیم!

*نوشته بود * شخصی از علما برای حاجتی مدتی به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) متوسل  شد ولی حاجتش برآورده نشد،
در یکی از توسل ها با دل شکسته گفت آقا جان من در قضای حاجتم به هیچ کس جز شما متوسل نشدم، حتی به عمویتان ابالفضل علیه السلام.
ندایی شنید که او گفت فلانی در حاجات و گرفتاری هایتان به عموی ما متوسل شوید و او را

اینگونه خطاب کنید «یا ابا الغوث ادرکنی»…

*  خصایص العباسیه (رک. ص 71) 

فانوس دریایی ساختن بلدیت می خواهد.
باید بلد باشی کجا فانوس دریایی را بکاری که آن کشتی بخت برگشته ی گم شده وسط امواج طوفانی دریا بتواند نورش را ببیند . متصدی فانوس دریایی هم باید اهلیتش را داشته باشد که بنشیند پشت فرمان . آدم بی خیال را که نمی گذارند مسئول فانوس دریایی باشد . ولی هر چقدر هم که مسئولش حساس و اینکاره و نامبر وان باشد باز هم فانوس دریایی جایش ثابت است ، فقط به تو ساحل را نشان می دهد ، به تو می گوید : اینهاش ! سکان را بچرخان و بیا اینطرفی . اگر باد و طوفان بزند و دکل را پایین بیاورد و گرفتار گرداب بشوی ، هر چه هم فانوس دریایی و متصدی اش خودشان را بالا و پایین بیندازند فایده ندارد .
فانوس دریایی یعنی تو ببین و تو بیا .

حالا تو فرض کن که فانوس دریایی را بگذاری روی کشتی امداد و نجات . وسط طوفان و گرداب و مرگ و زندگی ، بیفتی روی صفحه ی رادارش … نور فانوس دریایی که حالا متحرک شده بیفتد روی قایق شکسته ی تو … و ببینی مسیرش را عوض کرده تا بیاید به داد تو برسد . آمده تا تو را از مسیر خلاف جهت به سمت بندر و لنگرگاه بچرخاند .آخ که آن ته قلب ناخدای طوفان زده چه شور و شوقی و آرامشی ایجاد می شود . نه اینکه روی صفحه ی رادار کشتی امداد و نجات رفته ای ، نه اینکه زیر نورش داری دیده می شوی … از اینکه آمده به سمت تو .

مصباح الهدی و سفینة النجاة … سنت جدش هم همین بود : طبیب دوار بطبّه … اصلاً او می آید به سمت ما ، روشنی نور کشتی نجات خدا ، اگر هنوز آن قدر گیج نیستی که می توانی به سمتش سکان را بچرخانی ، که فبها المراد ؛ او از آن سو ، تو از این سو .زودتر به هم می رسید. اگر هم سکان ات را خرد شده و دکلش را تا شده دید ، او به سمتت می آید . با آخرین سرعت هم می آید . جمله اش می شود : ” آن مرد در باران… نه ، در طوفان آمد “.وقتی حسین علیه السّلام کشتیبان باشد ، دعای اهدنا الصّراط المستقیم مستجاب است ، می ماند اینکه سوار کشتی اش شوی و تا وقتی نگفته پیاده نشوی . لابد خوانده ای و یا شنیده ای که جناب نوح - علی نبیّنا و آله و علیه السّلام - را پسری بود که …

کیست تا کشتی جان را ببرد سوی نجات


اسکالپل

هفته قبل به آیه ی زیبایی از قرآن برخوردم که تمام تصورات ذهنی من رو در مورد آدمای اطرافم به هم ریخت …

“لیس الانسان الا ما سعی” که میگه : انسان چیزی جز سعی اش نیست .

از طریق این آیه میشه اثبات کرد که شاید یه فرد معمولی اون دنیا به اندازه یه عالم دینی پاداش بگیره … شاید جایگاهشون توی بهشت کنار هم باشه و شاید …

تا حالا فکر کردین فردی که توی یه خانواده بد به دنیا میاد و بزرگ میشه ممکنه اگه تو یه خانواده خوب به دنیا میومد آدم خوبی میشد؟

از نظر من عدالت خدا توی این آیه تجلی پیدا میکنه که اون دنیا به اندازه تلاشی که کردی پاداش میگیری … نه به اندازه عملی که انجام دادی!

ممکنه شخص الف در خانواده خیلی بد متولد شده باشه (فرض کنید شرایط تولد منفی پنجاه) اما توی کل زندگیش 100 پله رفته باشه جلو (مثبت صد) آخر عمرش تازه برسه به جایگاه یه آدم معمولی (مثبت پنجاه) …

اما شخص ب  در خانواده خیلی خوبی به دنیا بیاد که مثلا مادرش در زمان بارداری مدام قرآن میخونده و با وضو بچه رو شیر داده و بچه توی یه محیط خوب(مثبت پنجاه)به دنیا بیاد اونم توی کل زندگی 100 پله بره جلو (مثبت صد) که آخر عمرش میشه یه عالم دینی (مثبت صد و پنجاه) …

اگه به عدالت ما انسان ها باشه که میگیم شخص ب جلوتره چون آخر عمرش میرسه به مثبت صد و پنجاه در حالی که شخص الف آخر عمرش میرسه به مثبت پنجاه …

اما این نهایت عدالت خداست که هیچ بنده ای رو با بنده دیگه مقایسه نمیکنه … هر کسی رو با خودش مقایسه میکنه … یعنی اینکه این بنده به کجا میتونست برسه … و نهایتا به کجا رسید ! و شاید خدا با همین محاسبه هر دو نفر بالا رو یه جور پاداش بده … چون هر دو صد پله پیشرفت کردن!

+ حاج آقا قرائتی : «لیس الانسان الا ما سعی» یعنی نیست برای انسان مگر به مقدار سعی اش. اگر خدا از ما عمل می خواست می گفت «لیس الانسان الا عمل»، خدا از ما عمل و انجام کار که نمی خواهد، خدا از ما سعی می خواهد، سعی ات را بکن شد، شد، نشد، نشد …

+ این پست شاید بشه جواب اونایی که میگن : ما کجا و آیت الله بهجت کجا ؟ … و جواب اینکه :شاید هر کدوم از ما هرچقدر هم تلاش کنیم به اون مقام نرسیم اما میتونیم به اندازه آیت الله بهجت تلاش کنیم … عرصه سعی و تلاش برای همه آدمای روی زمین فراهمه!

به قلم یکی از طلبه ها( ز-هدایتی )