هر بار فکر می‌کنم این حالِ غریبِ محرم‌هام، این بی‌قراری، این همه حزن، این عشق از کجاست، به تو می‌رسم. بعد فکر می‌کنم چند سالی هست محرّم‌ها کنارت نبوده‌ام که به پات بیفتم، که دست‌هات را ببوسم، که بگویم: این حسین‌حسین گفتن را تو یادم دادی. من محرّم‌ها، وسطِ گریه‌های عاشوراییِ تو، بزرگ شدم. وقت‌هایی که چادرِ سیاهت را روی صورتت می‌کشیدی، شانه‌هات می‌لرزید و من هاج و واج تماشات می‌کردم. من این لرزشِ دل و این بغضِ گلو و این چشمِ پر آب، وقتی اسمِ «حسین» می‌آید را از تو دارم. این حالِ غریبِ محرم‌هام یادگار توست. حالا مهربان‌ترین! عزیزترین! خودت بگو من چه باید بکنم که همین یک حق‌ت را ادا کنم؟!

سلامتی وجود نازنین همه مادر ها صلوات
و شادی روح مادران از دنیا رفته فاتحه ای نثار کنیم

مریم . ر

پدر، از همین‌جا رد شده بود. توی بازگشت از صفین. بعدِ نمازِ صبح همه دیدند خم شد، مُشتی خاک برداشت، بویید و گفت: هاهنا مصارع عشاق شهداء لا تسبقهم من‏ کان قبلهم و لا یلحقهم من بعدهم… صحابه، عجیب و غریب نگاهش کرده بودند.

اسبِ پسر، پا می‌کوبید. جلوتر نمی‌رفت. پرسید: اسمِ این‌جا چیست؟ گفتند: کربلا.  گفت: اَلّلهم إنّی أعوذ بک مِن الکربِ و البَلاء. هاهنا مناخ رکابنا وَ محطّ رحالنا وَ مسفک دمائنا و مذبح أطفالنا… بندِ دلِ خواهری، آن‌طرف‌تر توی کجاوه، پاره شد.


مریم . ر

… در شرایطی كه هر كسی می‌خواست به زیارت مرقد اباعبدالله علیه‌السّلام برود، راه را بر او می‌بستند و برخوردهای بسیار تند و خشن با او می‌كردند، ائمّه به رفتن به زیارت مرقد اباعبدالله تحریض می‌كردند. داستان شیعه‌ای را شنیده‌اید كه برای راه یافتن به زیارت اباعبدالله حاضر شد دستش را قطع كنند؟ مأموران متوكّل یك دست این شیعه را قطع كردند و این شیعه به زیارت رفت. سال آینده دوباره آمد كه زیارت برود جلویش را گرفتند. گفت دست دیگرم را هم می‌دهم.

این همه اهتمام بر زیارت مرقد مطهّر اباعبدالله برای چیست؟ این همه ثواب‌های حیرت‌آوری كه همه هم دقیق و درست است و هیچ كدام اغراق نیست، برای چیست؟ تمام آن فضیلت‌ها و ثواب‌هایی كه برای زیارت مرقد مطهّر اباعبدالله علیه‌السّلام و برای سوگواری و اشك ریختن در ماتم ایشان بیان شده، همه عین واقعیت است. ذرّه‌ای در بیان معصومین غلو و اغراق وجود ندارد. امّا این برای چیست؟ اشك ریختن، زیارت رفتن، مقدّمه‌ی رنگ و بوی حسینی یافتن است. مقدّمه‌ی زندگی حسینی پیشه كردن و اقتدای به اباعبدالله علیه‌السّلام در زندگی است…

* بخشی از سخنرانی استاد مهدی طيّب در جلسه‌ی اهل ولاء