خیلی وقت ها در قرآن خدا ی متعال وقتی می خواهد از عملی منع کند یا

به کاری تشویق کند به جای اینکه در قالب یک معامله، سود یا 

زیان آن کار را بگوید محور را می برد روی حب و بغض خودش…

مثلا می گوید تعدی نکنید، چرا؟ چون من معتدین را دوست ندارم

نمی گه اگر تعدی کنید پوست از سرتون می کنم و چنین و چنان…

این طور حرف زدن برای سطح بالای بندگی و بنده های حسابی خداست

یک جا هم فرموده:

لا یحب الله الجهر بالسوء من القول الا من ظلم (148/نساء)

 «خداوند صدای بلند رو دوست ندارد مگر کسی که بهش ظلم شده باشه»

حالا حواست جمع باشه، مخصوصا در مقابل پدر و مادر….

وقتی فقط سه روز وقت داری برای بودن با کسی که .. کسی که .. کسی که در کلمات نمی گنجد ، آن وقت ماراتن ت شروع می شود برای گذارندن بهترین لحظه ها ..

وقتی سهم ت می شود همین سه روز ، مغزت جدا می دود و خودت جدا .. می دوید که شاید برسید ولی ..

سه روز که تمام می شود می بینی تصوراتت ، برنامه ریزی هایت با باد رفته !

می بینی نه باری از دوش ش کم کرده ای ، نه حتی گذاشته ای لحظاتش عادی بگذرد ..

می بینی استخوان در گلویش را ناخنک زده ای ..

می بینی خراب کرده ای ..

بعد با خودت می گویی لعنت به این دست هایی که اینقدر ناتوانند از برداشتن باری یا بیرون کشیدن تیغی ..

ببخش ..

ببخش که این روزهایم برخورده بود به طوفان 4 فروردین و می دانی که باز مهمان های کویری دارند می رسند و باز ..

پ ن : تا یک قدم غافل شدم ، یک عمر راهم دور شد ..

پ ن : “ماتیلد” قصه ی “من او را دوست داشتم” نباش . خودت باش ، همانی که در کلمات نمی گنجی ..

به قلم حجت الامسال فاطر

«حجره» اگر چه برای مخاطب‌های سریال‌های تلویزیون یادآور حجره‌ی فروش تره‌بار و حشمت فردوس و ستایش باشد(!) اما برای عده‌ای هم «زندگی»ست. همان اتاق سه در چهار با موکت‌هایی که تقریبن کسی سن‌شان را نمی‌داند و احتمالن گلیمی که منتهای اشرافیت حجره‌ای‌ست! اتاقی که پر شده از خاطره‌های تو در تو… از هم حجره‌ای‌های جدید که معلوم نیست کدام‌شان از کدام دسته است. ممکن است نیمه شب «هذا مقام…»(1)ش بیدارت کند. یا این‌که از گرهی که در مطلب درسش افتاده بی خوابی بکشد. یا هر روز برای تمرین روضه هم شده اشکت را در آورد. یا… حجره پر است از خاطره‌ی شب‌های امتحان، قیلوله‌های(2) لذیذ، بحث‌های سیاسی، گعده‌ی روزهای خلوت‌تر، «توسل» و «عاشورا» و ختم صلوات‌های حجره به حجره… اگر زبان باز کند این دیوار، حکایت‌ها دارد از منبرهای تمرینی برای کتاب و میز و بالش! و روایت‌های گونه‌گونی از رمضان‌های شبْ بیدار… حال و هوای یک اعتکافِ مدام زیر سقف گنبدی، ماجرای رازگونه‌ی این گوشه‌ی بی عزلت است. زندگی ساده‌ای در جمع «انزوا» و «اجتماع»، «وحدت» و «کثرت» است. درس یک جور دیگر است و خواندنش دیگرتر! روزمرگی‌ها فرق می‌کند. تمرین زندگی‌ست. زندگی با دهه‌ی فجر و حتا زجر! که «الدهر یومان…»(3) کارگاه کارورزی زندگی کردن. و البته تجربه‌ی ناشناخته بودن. آن قدر که وزن نگاه‌های غریب را می‌شود حس کرد. این‌ها کلمات مختصری‌ست که برای کسی که فضای زندگی طلبگی را لمس کرده مفصل است و به لحظه‌های بسیاری اشاره می‌کند. برای کسی که رشته‌ی تحصیل و مسلک زندگی‌اش را هم‌زمان انتخاب کرده. روزهایش پر است از جاذبه و جذابیت‌هایی که برای دیگران غریبند و بسا بی معنا. دردهایی می‌کشد از جنس دانستن که دانایی درد دارد. زندگی‌اش درس است و درسش را زندگی می‌کند. مبدأ ساعت‌های روزانه‌اش اذان است. هر روز پر می‌شود از سوآل و کنار می‌آید با پرسش‌هایی که هیچ ارتباطی با او ندارند! از یارانه‌های بی هدف تا سِحر و رَمل… مقتدای نماز دیگران می‌شود حتا گاهی با اکراه. کوتاه می‌آید در برابر اسلام‌شناسان یک شبه‌ای که بی منطق، فسلفه‌اش را به چالش می‌کشند. در دو راهی روحانیت و جسمانیت، روح را انتخاب می‌کند که می‌داند از روح خود در انسان دمید. حکایت غریبی‌ست و روایتش سنگین… و از نقص سخن پناه می‌بریم به همان کتیبه‌ای که بالای ورودی نوشته:«فیه رجال یحبون ان یتطهروا والله یحب المطهرین»(توبه-108)

پانوشت: 1-«هذا مقام العائذ بک من النار» ذکری در نماز شب
2- خواب پیش از اذان ظهر
3- «الدهر یومان، یوم لک و یوم علیک» زمانه دو روز است. روزی برای تو و روزی بر تو…(روایتی از امیرالمومنین علیه السلام)

به قلم زیبای طلبه اُ منفی

شهید نوشت۱:

فردای روزی که به خاک سپرده بودندش، می روند سر خاک، «آقا» هم آنجا بود. زودتر از بقیه آمده بود. می گفت: «دلم برای صیادم تنگ شده!»

.

.

بوسه ی حضرت آقا را بر تابوت شهید سرفراز علی صیاد شیرازی یادتان هست؟ زانو زدن مقام عظمای ولایت در برابر تابوت صیاد!

شهید نوشت۲:

احتمالاً زمستان سال 68 بود كه در تالار انديشه فيلمي را نمايش دادند كه اجازه اكران از وزارت ارشاد نگرفته بود.

سالن پر بود از هنرمندان، فيلمسازان، نويسندگان و … در جايي از فيلم آگاهانه يا ناآگاهانه، داشت به حضرت زهرا سلام الله عليها بي ادبي مي‌شد.

من اين را فهميدم. لابد ديگران هم همين طور، ولي همه لال شديم و دم بر نياورديم. با جهان بيني روشنفكري خودمان قضيه را حل كرديم. طرف هنرمند بزرگي است و حتما منظوري دارد و انتقادي است بر فرهنگ مردم اما يك نفر نتوانست ساكت بنشيند و داد زد: خدا لعنتت كند! چرا داري توهين مي‌كني؟!

همه سرها به سويش برگشت در رديف‌هاي وسط آقايي بود چهل و چند ساله با سيمايي بسيار جذاب و نوراني. كلاهي مشكي بر سرش بود و اوركتي سبز بر تنش. از بغل دستي‌ام (سعيد رنجبر) پرسيدم: «آقا را مي‌شناسي؟»
گفت: «سيد مرتضي آويني است.»