طبق معمول برای نماز ظهر رفتیم مسجد نزدیک شرکت. قبل از اینکه قامت ببندیم مکبر گفت:
- نمازگزاران عزیز نماز آقا شکسته است ایشون رکعت دوم نمازشون رو تموم می کنند اما شما ادامه بدید!

تا حالا به همچین موردی برنخورده بودم! شده بودم نماز من شکسته باشه و اقتدا کنم ولی امام جماعت …
ما هم که بی خبر از حکم و فرصت هم برای پرس و جو نداشتیم، به محض تکبیر امام جماعت اقتدا کردیم.
تمام طول زمان این سوال توی ذهنم جست و خیز میزد که نمازم درسته یا نه؟ جماعته یا فرادا؟ کار خاصی نباید بکنم؟

بعد تشهد امام همه پا شدیم و ادامه نماز …
نماز دوم رو هم بدون اینکه فرصتی برای تحقیق باشه به همون روال قبلی خوندیم.
بعد نماز دوم امام جماعت لطف فرمودند رو نمازگزاران تشنه حکم رو از حکم این مورد مستفیض فرمودند!!!

فرمودند که توی این مورد نمازگزار باید تجافی کنه تا نمازش جماعت باشه و الا فراداست!!!
خدا خیرت بده حاج آقا، حکم قبل نماز باید میگفتی یا بعدش؟!
نباید حتی اگه یک درصدم “احتمال” می دادی که اگه حتی “یک نفر” عالم به حکم نباشه چه باید بکنه و نمازش چی میشه؟
حالا موندیم نمازی که خوندیم بالاخره جماعته یا فرادا!
ما که نیت جماعت کردیم و اقتدا کردیم االان نمازمون درسته یا باید دوباره ادا کنیم؟

امان از دست عالمِ …

___________________________________
تجربه : برای اولین بار بود که پشت سر امام جماعتی نماز می خوندم که نمازش شکسته بود و من هم حکمش رو نمیدونستم …
خاطره: متن بالا :دی
سوال: الان باید نمازم رو ادا کنم یا نمازی که خوندم درست بوده؟ 

بقلم بانو محب

خدا گم شده بود…

بس که محبت این و آن را در دل جا داده بود روز به روز خدا برایش کوچک و کوچک تر می شد

تا اینجا که دیگر گمش کرده بود… اما غمش نبود…

آنقدر سرش را بند کرده بود که هیچ گاه نفهمد گران بها ترین گنج دلش را از دست داده است…

هیچ وقت فکر بازگشت را نمی کرد. در گمانش پلی برای بازگشت نمانده بود…

تا آن که روزی ندایی قریب دلش را لرزاند… ندایی که رجبیون را صدا می زد…

آن ها را به تغسیل در نهر رجب فرا می خواند و برایشان از خدا می گفت…

از لیلیه ی راغب شدن برای بندگی می گفت… بر ریزش رحمت بارانی خدا مژده می داد…

نفهید چقدر درنگ کرده است اما چشمان الماس فشانش گواهی می داد که در دلش غوغایی است

سرش را به آسمان بلند کرد… خوشه خوشه نور می دید که خدا برایش حواله می کند…

این چه آرامشی بود که پس از این همه وقت بر دلش سایه انداخته بود؟

از خود پرسید؟ چرا من؟ من که گمش کرده بودم… من که به دنبالش نبودم…

و باز شنید که آن ندا می گفت: «یا من یعطی من لم یساله و من لم یعرفه تحننا منه و رحمه»

کمی بعد مکبر تکبیر نماز عصر را به صدا بلند کرد…

اطرافش را نگاه کرد. کنار مسجدی ایستاده بود…

دلش را که فیروزه ای شده بود برداشت. پله های مسجد را یکی دو تا کرد و به داخل شتافت…

بانو بوم

امام محمد باقر علیه السلام می فرمایند:

هرکه مومنی را دوست دارد او را از آمدن ماه مبارک رجب باخبر سازد…

رود جاری شده و عطر نرگس در کوچه باغ دلها پیچیده است مومنان عطر دعایتان را از یکدیگر دریغ نکنید…

از حضرت صادق علیه السلام روایت است که هر که زیارت کند امام حسین علیه السلام را در روز اوّل ماه رجب البته حق تعالی بیامرزد او را…امشب به ماه را خوب نگاه کنید…رودی از بخشایش در راه است…
و نامت ح س ی ن… تمام بخشایش است…نامت را که می بریم جان خسته را به نهری از نور می زنیم، باشد که رهایمان کنند…

بقلم ترنج

ساعت موبایل زنگ می زد و با صدای بلند می گفت:

وقت بیدار شدن، ساعت …

و هی تکرار می کرد

وقت بیدار شدن، ساعت …

وقت بیدار شدن، ساعت …

وقت بیدار شدن، ساعت …

وقت بیدار شدن، ساعت …

وقت بیدار شدن، ساعت …

نمی دانم آیا شده وقت بیدار شدن؟ ساعت اگر بگذرد می دانی چه می شود؟

وقت بیدار شدن، رجب از راه رسید…

بانو حبیب