از روزی که بابا گفت"این ، را به گردن آقا میبینید؟ خط، همین ست"؛

از آن روز ، چفیه ام شده عامل نجاتم وقتی که جدا میشم از مسیر…دنیایی دارم با این جسم سفیدِ راه راه…گریه ها،بغض ها،درد و دل ها،گاهی سایبان،

اما امشب….

امشب ،زل زدم به این سفید راه راه،چقدر دلم هواییتان شده؛دنبال کلیپی میگردم،عکسی،دست خطی، چیزی،

ببخش آقا که همه ی بار ندانستن و کم بودنم بر دوش شماست؛ببخش اقا اگر بار بوده و هستم ،نه یار…

دوست داشتم عاشقانه ام،امشب،برای شما باشد. آقا جان، خیلی کَمَم،ولی هستم….

گربه کُشونِ دمِ حجله:

چیه؟چرا خرده میگیرید؟یه کسی،رهبرشو دوست داره،یه کسی،قدرشناسه،قلبش میتپه برای رهبری که با تمام قوا،از کشورش محافظت میکنه….

بقلم یک هبه

میگه"مغز ، مثل جریان آب توی لوله می مونه،

اگه آب توی لوله حرکت کنه،میتونه یه باغ رو آبیاری کنه؛ اما اگر از همین لوله انشعابات زیادی گرفتید،دیگه چیزی نمی مونه ازش ؛دیگه قدرتی نداره،

مغز هم همین حالت رو داره،تا میتونید مغزتون رو از حاشیه ها دور کنید،متمرکزش کنید روی هدف؛تا قدرتش و نتیجه و سوددهیش بیشتر باشه"؛

- توی سال جدید قصد لوله کشی مغزم رو دارم :)

چند سال قبل وقتی مشهد یا قم می‌رفتیم، صفحه‌ی اول زیارت‌نامه‌ها اکثراً با یک خط بد و درشت متنی نوشته شده بود با این مضمون که «امام رضا(علیه‌السلام) در خواب زن‌ی رفته‌اند و به او گفتند که به زن‌ها بگو با جوراب نازک و آرایش کرده به حرم نیایند؛ این متن را در بیست زیارت‌نامه دیگه بنویس تا حاجت‌ت را بگیری و تا دو روز دیگه یک خبر خوش بهت برسه» در بعضی از نمونه‌ها هم تهدیدی از نوع «یک نفر ننوشت و تصادف کرد، یک نفر ننوشت و به یک بیماری مبتلا شد و …» دیده می‌شد که شاید مقصود نویسنده ترغیب و ایجاد یک ترس و رعب در خواننده بود که حتما در زیارت‌نامه‌ی دیگر بنویسد و اینطور میشد که بعد از مدتی در صفحه‌ی اول اکثر زیارت‌نامه‌ها این جملات دیده میشد تا زمانی که همه‌ی زیارت‌نامه‌های نوشته شده جمع شد تا جلوی این حرکت خرافی و نادرست گرفته شود.
از همان موقع این نوشته‌ها و قصد نویسنده‌هایش برایم تعجب‌آور بود؛ اینکه واقعا مردم این نوشته‌ها را باور می‌کنند و به دستوری که در آن آمده عمل می‌کنند؟ و آیا از عمل کردن یا عمل نکردن به دستور داده شده (نوشتن در بیست زیارت‌نامهٔ دیگر) نتیجه‌ای یا حادثه‌ای دیده‌اند یا خیر؟

کم‌کم این نوع نوشته‌ها به سیستم‌های پیامک ی موبایل‌ها منتقل شد و به انواع جدید و آپدیت شده، پیامک میشد. نمونه‌هایی مثل «بیست صلوات هدیه برای حضرت زهرا(سلام‌الله علیها) بفرست و این پیامک را برای بیست تا از دوستات بفرست تا سه تا از دعاهایت مستجاب شود» این نوع تازه به بازار آمده هم مثل نمونه‌های مکتوب قبلی‌شان مخاطب و خواننده را ترغیب می‌کرد که پیام و نوشته را بین دوستان‌شان نشر دهند و این باور را در خواننده ایجاد می‌کرد که بازنشر دادن این پیام، باعث استجابت دعا و خواسته‌اش است و در صورت عمل نکردن به این نوشته، (نعوذبالله) خدا یک پیشامد و دردسری برایش پیش می‌آورد.

پله‌ی بعدی این‌طور باورها که تقریباً یک سالیست فراگیر شده، ایمیل‌هایی‌ست که اکثراً بصورت گروهی ارسال می‌شوند و در آن یک حادثه یا واقعه‌ای تعریف می‌کنند و شفا و معجزه‌ای که دیده‌اند و درخواست ارسال آن ایمیل به افراد دیگر و تهدیدات‌ی من باب افرادی که این کار را انجام نداده‌اند و چه اتفاقاتی برایشان افتاد.

مدتی پیش یکی از همین نوع ایمیل‌ها برای رایانامه‌ام ارسال شده بود. با این محتوا:

 





به فکرم رسید برای عده‌ای دوستانم ارسال کنم و نظرشان را درباره‌ی این نوع ایمیل‌ها و نوشته‌هایش بپرسم. بالاخره ممکن است نظرات مختلف و بعضاً متفاوت با نظر خودم را دریافت کنم. سعی کردم افراد مختلف با عقاید متفاوتی را انتخاب کنم که جواب‌ها‌ی مختلفی هم دریافت کنم. برای حدود چهل نفری ایمیل را ارسال کردم و ازشان خواستم نظرشان را برایم بنویسند.

جواب‌هایی که دریافت کردم، در مفهومِ “هیچ اهمیتی بهشون نمی‌دم” مشترک بودن و نوشته‌ها و توضیحاتِ دیگر همه یک منظور و مفهوم را دنبال می‌کردند. یک نفر هم حتی این نوشته ها را جدی نمی‌گرفت و برای دیگران ارسال نمی‌کرد -البته این امکان هم هست که کسی عقیده‌اش را ابراز نکرده باشد-نظرات دوستان برایم مهم و قابل توجه آمد و برای نشر این نظرات و نگه‌داری‌شان در وبلاگ، این پست را نوشتم.

به نظر من این‌طور نوشته‌ها با بازیچه قرار دادن احساسات دینی مردم هدف‌ی جز وارد کردن خرافات و ضربه زدن به دین و اعتقادات و باورهای مردم ندارند و بهترین روش مبارزه با آنها، عدم انتشارشان و ارشاد فرستنده آن (در ایمیل و پیامک) است. یعنی وقتی چنین ایمیلی برایمان ارسال می‌شود قبل از کلیک بر روی دکمه‌ی “دلیت” دکمه‌ی “ریپلای” را بزنیم و نظرمان درباره‌ی اینگونه نوشته‌ها و درست نبودن انتشارشان را برای فرستنده ارسال کنیم. شاید ساده‌ترین کاری که می‌توانیم در مبارزه با این اعمال انجام دهیم.

بقلم بانو مطهری

انگار که کم کم بخواهد حالی َت شود که ایها الانسان ؛ مدبر الامور ، تو نیستی … بیا و تمام ِ هستی ات را بسپار دست ِ خود ِ رحمانش !

حالا فانوسم را آتش میکنم و راه می افتم …. توکلت ُ …

… ؛ باور کن تمام وجودت درد میگیرد از خیال ِ اینکه ” يا محول الحول و الاحوال َت ” را در تهران ، پای سفره های شهر باید زمزمه کنی و چند ماه توسلِ پای سجاده َت برای حضور در - لحظات ناب ِجهادی - مستجاب نخواهد شد !

   و چند روز بعد حال َت دیدنی است وقتی به آنی خبرت میدهند که بین شش نفر اعزامی به جهادی ، میتوانی ساک کوچکت را ببندی و دوباره امیدوار باشی به خاکی شدن ِ چادرت ….

   وقتی به فاصله چند روز بعد ، در کمال ناباوری و کاملا غیرمنتظرانه ، مادرم وارد اتاق می شود و لباس ِ “احرام سفید " را می آورد و می دهد به دستانم .. و من در بُهت ِ تمام ، حیرت زده دنبال کلامی از حنجره ی مادرم هستم تا روانه ام کند …

………… ؛ از چشم هایش - لباس های سفید - برایم ترجمه می شود …

.

.

.

و نهایتا قصه ای که خلاصه می شود به چند کلام ِ کوتاه ” تحویل سال در طواف خانه خدا ” پای سفره ی بندگی و عاشقی با جمعی که همه خرقه ای سفید به تن کرده اند ، تحویل خواهد شد …

و خدا می داند که حتی دمی فکر نمیکردم تحویل سال ِ امسالم ، اینگونه با نور روشن شود …

حالا چند روز دیگر میتوانم تمام دلتنگی هایم را برای  جنوب راهیان و جهادی ای که یکسال انتظارش را کشیدم در کوچه های مدینه ،رو به بقیع ؛ گریه کنم ….

آنقدر این چند روز ، برای خودم دارم می نویسم … مدینه …مدینه …… حضرت فاطمم (سلام الله علیها) …رحمه للعالمینم ( صلوات الله علیه ) ….. امام حسنم ( علیه السلام ) …. آخ …. تا باورم شود !

- خلاف ِ حقیقت نگفته ام اگر بگویم اشتیاقم برای رفتن به این سفر سراسر از نور ، برابری میکند با سفر جهادی ؛ شاید اگر انتخاب با من بود ……………….مختصر بگویم جهادی هم ، نور است …

- دلم میخواهد به موعد اولین دیدار در برابر جلال و جبروت کعبه ی خدا ، سجده ای جانانه کنم با همه بچه های هوتبان …با همه ی بچه های روستاهای کرمان … و بعد با هم همه سفید بپوشیم و دور ِ خدا بگردیم ! ….

راستی چقدر طواف با بچه هایی - که همه چیزت را از آنها داری - کیف می دهد …

- یادم می آید یکبار یکی از دوستان جهادی آرزوی قشنگی کرد … گفت : ان شالله یه روزی دسته جمعی بریم جهادی عمرانی و بقعه خانوم فاطمه زهرا (سلام الله علیها ) رو بسازیم …. میدونم این حرف بیشتر از یک رویاس …اما …… بعضی وقتا نفس کشیدن توی بعضی رویاها به آدم جون ِ تازه میده …

مدینه ….مدینه ..فاطمیه …مدینه ….. آخ دلم میخاد با همه رفقا و جهادیا برم مدینه …. برم طواف … !

* بچه های حلقه وسط ، می آیید بازم باهم بخونیم ؟ : کریم کاری به جز جود کرم نداره …. :(

* چقدر دلم لرزید وقتی امشب کسی بهم گفت : داری ” کعبه دل ” میشی …

- یک تمنای عاجزانه : قصد نداشتم چیزی را اینجا مکتوب کنم ،اما دلیلی که ترغیبم کرد به نوشتن … فضای آشفته ی دل و جانم بود … تمنایم این است هرکه هر توصیه ای که دارد و یا کتاب ِ معطری را می شناسد تا قبل از سفر بخوانم ، پیشهاد کند و یا به دستم برساند….. بیش از اندازه احساس ِ سنگینی و پوچی میکنم ! به هیچ صراطی آمادگی ندارم …. می ترسم … دعایم کنید …..

**موقت نوشت : جمعه ی در پیش ، ۱۸ اسفند ، هر کدوم از رفقای شناس و ناشناس وبلاگی که دلش هوای بهشت ِ سراسر نور حضرت زهرا (سلام الله علیها ) - گلزار شهدا - را دارد بگوید و شماره اش را برایم بگذارد تا باهاش هماهنگ کنم … حوالی ۱۰ صبح … میرویم برای عاشقی … قرار است یک حنجره ی بغض دار ، برایمان از نور بخواند ، دوست دارم همه باشند !

ساعت  به وقت عاشقی ….

 یا مقلب القلوب و الابصار 

یا مدبر الیل و النهار 

یا محول الحول و الاحوال

حول حالنا الی احسن الحال 

بقلم ریحانه بانوی جهادگر