يَوْمَ تَشْهَدُ عَلَيْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَأَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُم بِمَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ‏ (نور، 24)

روزى كه زبان‏ها و دست‏ها و پاهايشان عليه آنان به آنچه انجام داده‏اندگواهى مى‏دهند.

گواهى دادن اعضاى بدن بارها در قرآن مطرح شده است؛

در سوره‏ى فصّلت مى‏خوانيم: «حتّى اذا ما جاءوها شَهِد عليهم سَمعُهم و ابصارُهم و جُلودُهم بما كانوا يعملون» «1» هنگامى كه به دوزخ رسند، گوش و چشم و پوست بدن آنان به گناهانى كه انجام داده‏اند، گواهى دهند.

در سوره‏ى يس مى‏خوانيم: «أليوم نَختِمُ على أفواهِهم و تُكلّمُنا ايديهِم و تَشهَد أرجُلُهم بما كانوا يَكسِبون» «2» در آن روز بر دهان كافران مهر خموشى زنيم و دست‏هايشان با ما سخن گويند و پاهايشان به آنچه كرده‏اند گواهى دهند.

چون در شهادت بايد عليه ديگرى گواهى داد، پس معلوم مى‏شود جوهر وشخصيّت انسان غيراز اعضاى اوست كه عليه او شهادت مى‏دهند. زيرا شاهد ومشهود بايد از هم جدا باشند.

امام باقر عليه السلام فرمود: گواهى اعضاى بدن عليه مؤمن نيست، بلكه عليه كسى است كه عذاب او حتمى شده باشد. «3»

______________________________

(1). فصّلت، 20.

(2). يس، 65.

(3). تفسير نورالثقلين؛ كافى، ج 2، ص 32.