حتماً برای ما پیش‌آمده که بنشینیم و درباره اعضای بدنمان فکر کنیم، فکر کنیم که دست و پا و چشم و گوش ما چه سهمی از زندگی ما دارند و خدای‌ناکرده کوچک‌ترین آسیب به یک عضو بدن چقدر روال زندگی ما را مشکل می‌کند.
اما شاید فکر نکردیم به اینکه این اعضای فرمان‌بردار بدن ما چه حقی به گردن ما دارند و چقدر ما این حق را ادا نموده‌ایم.

خوب است بدانیم حق انسان بر خودش آن است که از تمام توان و نیروی خدادادی‌اa استفـاده کند و خود را در مسیر طاعت خداوند قرار دهد؛ ما وظیفه داریم حق زبان را و حـق گوش و چشم و دست‌وپایمان را و همچنین حق شکم و حق عورت را ادا کنیم و در ادای این حقوق از خدا کمک بخواهیم.

اما زبان به عنوان یکی از اعضا بدن ما حقی به گردن ما دارد و آن اینکه از فحشا و منکرات دور نگهداریم و به گفتـن کلمات خوب و مفید عادتش دهیم.
زبان را وادار کنیم با ادب و خوب سخن گوید و مانع زیاد حرف زدن و بیخود در دهان چرخیدن شویم، سکوت را رعایت کنیم؛ مگر در جایی که نیاز به سخن گفتن باشد و نفعی برای دنیا و آخرت داشته باشد.
اگر بر مضر و بی‌فایده بودن سخنی یقین پیدا کردیم؛ تلاش کنیم سکوت کنیم و اجازه ندهیم سخنی که جز ضرر و زیان حاصلی به بار نخواهد آورد؛ از دهان ما خارج شــود؛ زیرا زینت عاقل به خوب سخن گفتن است.*

_________________________________________
*رساله حقوق امام سجاد (علیه‌السلام)/ باب حقوق اعضا بدن