رشد، کمال، سعادت، قرب و … همه اش در یک کلمه خلاصه می شه

و اون هم «معرفته». یعنی اون اتفاقی که باید در وجود ما بیفته اینه که

حقایق را بفهمیم و بیابیم. اگر این ماه های مبارک بر ما گذاشت و

معرفتمون نسبت به خدا و اولیاء خدا و خودمون زیاد شد یعنی این ماه ها

رو درک کردیم و بهره بردیم و اگر نشد یعنی خسران و خسران و خسران..

معناش هم این نیست که خیلی بریم مطالعه کنیم و کتاب بخونیم تا

معرفتمون زیاد بشه، البته شاید معد و زمینه ساز باشه، ولی راهش

این نیست… به نظرم این خیلی نعمت بزرگی هست که آدم حقیقتا

بفهمه که هیچی نفهمیده یا هیچی نمی دونه و بعد دعا و طلب صادقانه

و از روی اضطرار داشته باشه و از خدا «علم و معرفت» رو بخواد..

این جانِ محجوب و محفوف به هزاران حجاب ظلمانی باید کشف و رها

بشه و کلید این قفل ها و حجاب های سخت فقط و فقط در دست

«فتاح العلیم» هست.