همسر شهید دکتر شهریاری در یادداشتی به مناسبت درگذشت مرضیه حدیدچی نوشت: او بخش بزرگی از تاریخ انقلاب بود که پس از سال‌ها مجاهدت و تحمل رنج و درد فراوان در راه به ثمر نشستن انقلاب آرام گرفت.

 متن یادداشت بهجت قاسمی به شرح زیر است:

« اولین بار در ضیافت افطاری یکی از دوستان او را دیدم. باورم نمی‌شد. زنی را می‌دیدم که سال‌ها داستان حماسه‌هایش را شنیده بودم و برایم یک اسطوره بود. رفتم و با سلامی عرض ادب و خودم را معرفی کردم: “سلام حاج خانم. من شهریاری هستم. همسر شهید هسته‌ای دکتر شهریاری". ناگهان چشمان بانفوذش برقی زد و مرا مورد لطف و محبت قرار داد. این زن سرتاسر حماسه به من بابت حماسه‌ای به نام دکتر شهریاری تبریک و آفرین می‌گفت! و این شروع یک ارتباط عمیق بین ما بود. وقتی نگاهش می‌کردم تاریخ انقلاب را در عمق چشمانش می‌دیدم. در ملاقات‌های بعدی برایم گفت. از کودکی گفت. از آیت‌الله سعیدی گفت. از زندان گفت. از رضوانه و فریادهایش و از ضجه‌های خودش به هنگام شنیدن فریادهای دخترش گفت. از لبنان و سوریه گفت. از دموکرات و کومله و جنایاتی که نسبت به پاسداران انجام می‌دادند گفت و گاه یادآوری آن فجایع حلقه اشک را به چشمانش می‌آورد…..

هر از گاهی به دیدارش می‌رفتم. با هم راحت صحبت می‌کردیم. گاهی خودش تماس می‌گرفت و جویای حالم می‌شد. یکبار که به دیدار آیت‌الله جوادی آملی می‌رفتم او را نیز با خودم بردم. دو یار دیرین امام پس از سال‌ها دیداری مجدد داشتند. چقدر خوشحال بود و بسیار تشکر می‌کرد.

آخرین بار چهارشنبه ۱۹ آبان به ملاقاتش رفتم. خواب بود. دخترش گفت خیلی درد داشته و مسکن زده‌اند. بعد از مدتی بیدار شد. دخترش پرسید که مادر این خانم را می‌شناسید؟ سلام دادم. نگاهی بی‌رمق به من انداخت و گفت: “بله. ایشون خانم دکتر شهریاریه، زحمت افتادی مادر” و بعد دوباره به خواب رفت و دیگر او را ندیدم…..

خانم مرضیه دباغ برایم اسطوره بود. اسطوره زن انقلابی. او بخش بزرگی از تاریخ انقلاب بود که پس از سال‌ها مجاهدت و تحمل رنج و درد فراوان در راه به ثمر نشستن انقلاب آرام گرفت و به دیدار معبودش شتافت. خداوند رحمان روح بزرگش را قرین رحمت واسعه خویش گرداند و او را با امامش محشور نماید. فقدان این شیرزن انقلابی را به ملت ایران و خانواده محترم ایشان به خصوص سبیه‌های محترم تسلیت عرض کرده و برای ایشان از خداوند متعال صیر جمیل را خواستارم.

با احترام _ بهجت قاسمی، همسر شهید دکتر شهریاری »