غُربت ِ یک دل !
« رب اشرح لی صدری و یسرلی امری و احلل عقده من لسانی یفقهوا قولی »
سحر جمعه است ، گوشه های خاص و دنج حرم را دوست دارم ، بالاخره در حرم َش آن گوشه ام را می یابم ، یک خواب ِ آنی به سراغم می آید تا چشمانم را می بندم صدای خانم عرب کناری ام حواسم را پرت میکند ؛ چیزی می پرسد ، وقتی به زبان عربی پاسخش را میدهم از اینکه میتواند با زبان ِخودش با من سخن بگوید انگار صمیمی تر میشود و میخواهد مکالمه ادامه داشته باشد …
از عربستان سعودی زائر امام رئوف شده است ، از پشت پوشیه فقط چشمانش را می بینم اما آنقدر باهم گرم می شویم که درد ِ دلش جان میگیرد و بی دلیل دلم میخواهد اشک هایش را از پشت پوشیه ببوسم !
نمی دانم چه می شود که بحث مان کشیده میشود به وضعیت موجود شیعه در عربستان سعودی ….
اسمش فاطمه است ، زنی میانسال ! شیعه ای که با تمام درد ، از لحظه لحظه ی زندگی َش می گوید ! از فشار ِ سیاست های آل سعود و سختی ای که دولت و محله های اطراف و وهابیون بر شیعه ها می آورند ….
از غربت می گوید … غربت ! از غربت ِ شیعه …غربت غربت ……. انگار که یاد حرف اقا مصطفی چمرانم می افتم که هر جا شیعه ای دیدید به او محبت کنید که ۱۴۰۰ سال است که شیعه یتیم است ! هیچ وقت با این وضوح درک نکرده بودم یا حداقل به آن ؛ به این شکل عمیقا فکر نکرده بودم که حقیقتا زندگی شیعیانی که در این بحران ها نفس می کشند چقدر طاقت فرساست و البته که چقدر اجر و قرب دارد …. و ما با این همه زمینه های حاضر و مساعد چه کرده ایم ؟! …. چقدر عقبیم ؟!
بیشتر از وهابی ها میگفت ، که چقدر در مدارس برای فرزندانشان شبهه پراکنی می کنند و چقدر باید حواسشان به فرزندانشان باشد که با تفکرات ِ شیعه تربیت شوند و مصون بمانند از این همه حملات ِ روانی دشمن … میگوید با اینکه با اهل تسنن هم همسایه اند و با آنها عهد اخوت دارند ، اما باز حس غریبگی میکنند …
پنجره فولاد حرم ِ عشق …
میگفت اینجا - مشهد - بهشت است برایش … بهشت ِ بهشت …. ! میگفت اینجا ، حضور امام حس می شود ! اینجا حس میکنی در آغوش امامی ! …. میگفت اینجا امام ؛ زائر دارد …. آدم زائر ها را که می بیند خداروشکر میکند …اما بقیع ….! بقیع …..
انگار پشت همه ی کلمه هایش یک بغض ِ تازه نفسی کاشته شده است ، با هر دردی که سخن میگوید هم قلب ِ من و هم چشمان او می لرزد …
به او گفتم من حتی تحمل همان چندروز بی حرمتی ای که در مدینه منوره دیدم را نداشتم ؛ شما چگونه این وضع را تحمل میکنید ؟! گویی که دست گذاشته باشم روی همان نقطه داغ داغ داغ قلبش !
انگار که خودش و زندگی خودش را یادش رفته باشد و فقط غربت ائمه بقیع برایش تداعی شده باشد …..
از پشت همان پوشیه ، سرش را میچرخاند در رواق ؛ بزرگی و جلال و آینه کاری اش را می بیند و یا یک حسرتی میگوید میشود روزی برای سیدنا حسن بن علی علیه السلام هم بارگاهی ساخته شود ؟
از حبیبش رسول الله صلوات الله علیه برایم میگوید ، چقدر می چسبد وقتی یک عرب زبان ، نام ائمه را بر زبانش جاری میکند ، نمیدانم چرا ؛ اما حس میکنم فطرتمان با زبان عربی یک حس ِ دیگری دارد …یک حس خاص ! انگار یکجور دیگر نام ائمه علیهم السلام به آدم میچسبد ؛ وقتی زنی …نفسی ….با آن لهجه فصیح عرب زبانش ، نام رسول تو را بگوید آن هم با نهایت احترام و اکرام و خضوع …. نه مثل ِ بعضی ما که انگار ……………………………………………. اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
سخنش به خانوم حضرت زینب سلام الله علیها هم میرسد … آنقدر حرف هایش و لحنش درد و بغض داشت ، که زینب و طیبه هم که کنارم نشسته بودند با اینکه درست متوجه نمیشدند او چه میگوید گریه شان گرفته بود !
بعد میگوید : هر کجا و هر زمانی که شیعه نباشد آن امام معصوم ما ، غریب است ! غریب …. اللهم عجل لولیک الفرج را یکجور دیگر زمزمه میکند ….! لکنت میگیرم برای آمین گفتن !!
آخر میترسم وقتی پرده ها کنار برود بگویند امام رضا علیه السلام غریب است
حتی میان این همه شیعه ایرانی …میترسم …. از شیعه نامیدنمان اما شیعه علی ع نبودنمان میترسم ….
دختران محجبه کوچکش کنارش نشسته اند ، از تعداد فرزندانش می پرسم ، از حسش نسبت به پوشیه زدن ، از نوع حجاب ، از خیلی چیزها ، که تک تک جواب هایش برایم نور و جان داشت !
مکث میکند و با یک تلخی خاصی از من می پرسد در ایران روزه امری واجب است ؟ حجاب چطور ؟
مکث میکنم و با یک فخر ِ خاصی می گویم : ” نعم نعم عزیزتی ، هذا امر ُ واجب فی بلدی علی الناس ! “
با گله پشت سرهم واگویه میکند ، پس چرا در اماکن عمومی افراد میخورند ؟ چرا با این حجاب های نامناسب و خلاف ادب به محضر سیدنا مولانا امام علی بن موسی الرضا علیه السلام وارد حرم شریف میشوند و……………………. بغض میکند !
بعد می گوید چرا ایرانی ها با ما اینطور برخورد می کنند ؟ چرا از عرب ها خوششان نمی آید ؟ مگر ما شیعه نیستیم ؟ ما در کشورمان آن طور تحقیر می شویم ….اما ناراحتمان نمیکند ، چون آنها دشمن اسلام هستند ، ما مقاومت میکنیم ، تحمل میکنیم ….. اما در اینجا دلمان میشکند ! پس ما کجا برویم که دلمان گرم باشد کنار خواهران و برادران شیعه مان هستیم …..
دست هایش را گرم میگیرم و از روی همان پوشیه ، پیشانی اش را می بوسم و میگویم … همه ایرانی ها اینطور نیستند ! همان عده ی قلیل ِ …… چه بگویم !؟ می گویم شما شیعه ی علی علیه السلام هستید ….
مقاومت کنید …او می آید ، او می آید ……..
آمین هایش ، تا مغز استخوان آدم فرو میرود ……
شماره ام را برایش مینویسم و می گویم هر وقت طهران آمدید ، آنجا ما در خدمتت هستیم .
یک فی امان الله جانانه روی صورتش جا میگذارم ، پوشیه اش را برمیدارد و با من خداحافظی میکند .
.
.
.
.
.
بعد یک لحظه فکر میکنم ، چقدر دریچه دیدمان نسبت به دینداری کوچک است !
آنها شیعه اند و ماهم شیعه ….. خواهران و برادران شیعیان ما در چه وضعیت غیرقابل تصوری در حال مقاومت اند و منتظر ظهور ….. وما چه کرده ایم در قبال شیعه بودنمان ؟ !
و ما اینجا ….اینجایی که مملکتمان شیعه است و راحت و بی هیچ دغدغه ای هرقت دلمان تنگ شود حسین مان را نجوا می کنیم یا …………………………………..
چقدر ما بدهکاریم به خدا …
چقدر نعمت هایی را داریم که حتی ازشان بهره نبرده ایم چه برسد به شکرگزاری برای داشتن شان !!
میترسم
دلم یک سجده تام شکرگزاری میخواهد ! حتما کیف میدهد چشمانی قشنگ شوند در سجده ای که عطر شکرالله بلند شده ….آخ !
می ترسم ….
می ترسم از روزی که کسی می آید و قرآن را برایم باز میکند و آیه ای از نور منفجر می شود روی چشم هایم که:
” ثم لتسئلن یومئذ عن النعیم “
در آن روز همه شما از نعمت هایی که داشتید بازپرس می شوید …
در آن روز همه شما از نعمت هایی که داشتید….
در آن روز همه شما از نعمت ها ….
( آیه آخر سوره مبارکه تکاثر )
