جلو رفت. آرام در گوش همسرش گفت: یک امانتی برات گذاشتم لای قرآن؛

زن رفت داخل اتاق خودش، قرآن را با احترام باز کرد. نامه را برداشت. بوسید. یک نامه، خیلی عاشقانه. کوتاه نوشته بود:

« بچه های عاشق امام حسین(ع)، حسینی شهید می شوند.
منِ شهید ولی الله استرآبادی، از اصحاب کربلا، چون مولایم سیدالشهدا، سر از بدنم جدا می شود؛
باید صبور باشید، چون زینب(س) خیلی صبور باش. دیدار در بهشت. تو صبورباش…»