…محبّت و عشق به این نیست که ما بنشینیم به سر و کلّه خودمان بزنیم و گریه كنیم، این بزرگ است، خدا می‌داند که یک قطره اشک بر مصائب اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام چه عظمتی دارد، امّا همه‌اش این نیست.

محبّت به اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام این نیست که ما بنشینیم مدیحه بسراییم و تعریف کنیم، مدّاحی کنیم، همه‌اش این نیست، چون اگر این بود دشمنان اهل بیت هم این را کردند.

خود معاویه شعرهایی در توصیف عظمت امیرالمؤمنین علیه‌السّلام و اهل بیت علیهم‌السّلام دارد، از خود معاویه است.

از عمروعاص یک شعر است که در رادیو معارف خیلی قشنگ هم این گروه‌های تواشیح خواندند:

بآل محمد عرف الصواب

و فی ابیاتهم نزل الكتاب

هم حجج الله علی العباد

خیلی شعر زیبایی است، این شعر از عمروعاص راجع به اهل بیت عليهم‌السّلام است. ظاهراً امام صادق علیه‌السّلام فرمود: اگر غیر عمروعاص هر کس دیگری این شعر را گفته بود من بهشت را برای او تضمین می‌کردم، من بهشت را به عنوان صله‌ی شعر او می‌دادم و تضمین می‌کردم. امام معصوم راجع به یك شعر این‌گونه می‌گویند.

امام شافعی (به اصطلاح اهل سنّت، محمّد بن ادریس شافعی) یکی از چهار رهبر اهل سنّت است در مذاهب فقهی‌شان، اشعار عجیب و غریبی راجع به اهل بیت حتّی امیرالمؤمنین در اواخر عمرش دارد:

و مات الشافعی و لیس ادری

علی ربه ام ربه الله

من محمّد بن ادریس شافعی دارم می‌میرم، در حالی که هنوز نتوانسته‌ام بفهمم علی ربّ من است یا الله ربّ من است.

بنابراین محبّت واقعی به مدیحه سرایی نیست، محبّت واقعی در آن صحنه‌ای ظهور می‌کند که انسان بخواهد از همه‌ی هستی‌اش بگذرد، واقعاً ما چقدر راجع به اهل بیت آمادگی گذشتن داریم، آمادگی داریم از چیزهایی بگذریم، از آسایشمان، از ثروتمان، از پست و مقاممان، از وجاهت و آبرویمان، از جانمان، از فرزندانمان، از خانواده‌مان، از عزیزانمان، چقدر پایش ایستاده‌ایم، چقدر حاضریم خرج کنیم.

خداوند در قرآن فرمود: أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ یتْرَكُوا أَنْ یقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا یفْتَنُونَ وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِم‏: مردم گمان می‌کنند به صرف اینکه گفتند ایمان آوردیم، از اینها پذیرفته می‌شود؟ اینها را نمی‌آزماییم، محک نمی‌زنیم؟ می‌دانید ایمان چیزی جز عشق نیست. اسلام این است که ظاهراً انسان احکام دینی را انجام دهد، امّا ایمان عشق است، عشق به خدا، عشق به اولیاء خدا.

فرمود: آدم‌ها گمان می‌کنند به صرف اینکه ادّعا کردند ما مؤمن شدیم از اینها پذیرفته می‌شود، محک زده نمی‌شوند، نه هم اینها و هم کسانی که قبل از اینها بودند را ما محک زدیم، فَلَیعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذینَ صَدَقُوا وَ لَیعْلَمَنَّ الْكاذِبین‏:^[1] تا معلوم شود چه کسی در ادّعای عشق و محبّت صادق است و چه کسی نیست…

[1]- سوره‌ی عنكبوت، آیات 2 و 3.

* بخشی از سخنرانی استاد مهدی طيّب در جلسه‌ی اهل ولاء
به کوشش مهتاب ابیان