…همان‌طور كه می‌دانید رمز تکامل در آفرینش قربان شدن در راه موجود اشرف و عالی‌تر از خویش است. خاک خودش را فدای گیاه می‌کند تبدیل می‌شود به گیاه زنده.

گیاه خودش را فدای حیوان می‌کند و غذای حیوان می‌شود. همان مواد گیاه تبدیل می‌شود به پیکر حیوان.

حیوان زنده را قربانی می‌کنند، غذایی می‌شود انسان مؤمنی می‌خورد تبدیل می‌شود به پیكر انسان.

خب این انسان هم برای اینکه به موجود اشرف تبدیل شود باید قربانی شود، در راه چه كسی؟ در راه ولیّ خدا.

وقتی در راه ولی خدا قربانی می‌شود تبدیل به خود ولی خدا می‌شود. لذا روز عاشورا هفتاد و سه امام حسین در میدان است، اصحاب اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام چون فانی‌اند در اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام خودی ندارند دیگر، از خودشان خالی شدند و پر شدند از امام حسین علیه‌السّلام، لذا هر کدامشان یک امام حسینند.

در موقع رجعت همه‌ی آدم‌ها علی‌نما و حسین‌نما می‌شوند، یعنی به هر کسی نگاه می‌کنی امام حسین را می‌بینی، حضرت امیر را می‌بینی. این در دوران رجعت است. همین حقیقتی که در عاشوراست، در دوران رجعت ظهور پیدا می‌کند.

این عشق بود که اصحاب اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام را در اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام فانی کرد. لذا هر کدامشان در حدّ خودش یک اباعبدالله علیه‌السّلام شدند. شاهدش هم این است كه در آن لحظه‌ای که اباالفضل العبّاس با یاری برادر بزرگوارشان امام حسین به صف چند هزار نفری پاسداران شریعه‌ی فرات زدند و آنها را قلع و قمع کردند و پیش می‌رفتند، پیغام آمد از عمر سعد که اگر همین‌طور بایستید این دو برادر تمام شما را می‌کشند، بین این دو برادر فاصله بیندازید. خوب لشکر بین این دو برادر فاصله انداخت، امام حسین را یک طرف کشیدند، حضرت اباالفضل را هم یک طرف.

حضرت اباالفضل به شریعه‌ی فرات نزدیکتر بودند، جنگیدند و جنگیدند، صف را شکافتند، وارد شریعه‌ی فرات شدند، مشک را از آب پر کردند، بعد دست را در آب کردند و دو کف مبارکشان را به صورت یک کاسه درآوردند، از آب پر کردند و آب را جلوی صورتشان آوردند، اینجا عبارت مقتل این است:

فذکر عطش الحسین: وقتی نگاه اباالفضل العبّاس به این آب افتاد، یاد لب‌های خشکیده‌ی برادر بزرگوارش اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام افتاد و آب را روی آب ریخت و از شریعه بیرون آمد.

چرا ذکر عطش الحسین؟ آدم وقتی آب را جلوی صورتش می‌گیرد، عکس خودش در آب می‌افتد امّا اباالفضل چنان فانی در اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام است که وقتی عکس اباالفضل در آب می‌افتد، عکس امام حسین با آن لب‌های خشکیده و ترک خورده‌اش را می‌بيند.

اصحاب اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام فانی در اباعبدالله الحسینند، لذا هرکدامشان یک حسینند.

پس کمال اصحاب اباعبدالله در فانی شدن در اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام است، در قربان شدن در راه امام حسین علیه‌السّلام و تبدیل شدن به ایشان است…*

* بخشی از سخنرانی استاد مهدی طيّب در جلسه‌ی اهل ولاء
به کوشش مهتاب ابیان