…امام زمان علیه‌السّلام در زیارت ناحیه‌ی مقدّسه در مورد صبر اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام خطاب به جدّ بزرگوارشان می‌فرمایند:

لَقَد عَجَبَت مِن صَبرِكَ مَلائِكَةُ السَّماءِ: و ملائکه‌ی آسمان در برابر صبر تو ای حسین شگفت زده شدند. این صبر و پایداری؛

آن روح رضامندی نسبت به آنچه محبوب می‌کند كه فرمود: رضا الله رضانا اهل البیت: آنچه محبوب ما می‌پسندد همان مورد پسند ماست، ما در برابر محبوب از خودمان سلیقه‌ای نداریم. راضی‌ایم به آنچه او می‌كند. این هم میوه‌ی آن عشق است. همان‌طور که صبر میوه‌ی عشق است، رضا هم میوه‌ی عشق است.

روح توكّل اباعبدالله به خدای متعال كه در صحنه‌ی عاشورا به احدی اتّکا ندارد. شب عاشورا حضرت به همه‌ی اصحابش که فرمود: بروید، حتّی به اهل بیتش هم فرمود: بروید، به برادرش گفت: بروید، به پسرش فرمود: بروید. به احدی اتّکا ندارد، او اتّکائش صرفاً به خدای متعال است. این روح توکّلی که در عاشورا مشاهده می‌شود این هم میوه‌ی عشق است. او به هیچ چیز اتّکا ندارد جز خدای متعال.

این روح تسلیم که در برابر حضرت حق تسلیم مطلق است، هرچه محبوب امر می‌کند، بی‌درنگ پذیرای آن است. امامت می‌کند بر ابراهیم خلیل که پرچمدار آیین تسلیم و اسلام است.

این تسلیم هم میوه‌ی عشق است، همه‌ی اینها میوه‌ی عشق است، از آن اخلاص گرفته تا این صبر تا آن رضا، تا آن توکّل، تا این تسلیم، تا این تفویض، تمام این مقامات بلند عرفانی را که شما جلوه‌های پرشکوه آن را در داستان عاشورا می‌بینید، تمام اینها همه میوه‌های عشق اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام به خدای متعال و عشق اصحاب اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام به ایشان است…*

* بخشی از سخنرانی استاد مهدی طيّب در جلسه‌ی اهل ولاء
به کوشش مهتاب ابیان