ابن ابی الحدید نقل کرده است که روزی امام حسن مجتبی علیه السلام از کوچه‌ای عبور می‌کرد. به کودکانی که مشغول بازی بودند برخورد، بچه‌ها ضمن بازی از تکه‌های نانی که در مقابلشان بود می‌خوردند. چشمشان که به حضرت افتاد از وی خواستند پیاده شود و با آنان غذا بخورد. آن بزرگوار بدون درنگ فرود آمد و همراه آنان مشغول خوردن شد.
پس از اندکی حضرت نیز آن کودکان را به خانه خود برد و با دادن غذا و لباس و … از آنان پذیرایی کرد و فرمود: در این بذل و بخشش دو طرفه باز هم برتری با این کودکان است زیرا آنها هر چه داشتند بذل کردند، اما ما غیر از آنچه به آنان دادیم باز در خانه اموال زیادی داریم. (1)
« المُؤمِنُ مَألوفٌ وَلا خَیرَ فیمَن لا یَألَفُ وَلا یُؤلَفُ.» (2)
مؤمن (با دیگران) مأنوس است و در کسی که انس نمی‌گیرد و نمی‌توان با او انس گرفت خیری نیست.
حضرت علی علیه السلام
پی‌نوشت‌ها:
1- شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 11، ص 98.
2- المحجّة البیضاء، ج 3، ص 291.
منبع:
جلوه‌های تقوا، ج 3،‌محمدحسن حائری یزدی