الإمام عليّ عليه السلام سَـبَبُ الْفَـقْرِ الإِسْـرافُ. حديث امام عـلى عليه السلام فرمود: اسراف، عامل تنگدستى است. هميشه «نداشتن»، فقر نيست، گاهى بد استفاده كردن از «داشته ها» و بد عمل كردن «دارايان» نيز به فقر و تنگدستى مى انجامد. «اسراف»، يكى از همين «بدعمل كردن ها» در رابطه با مال است. اگر قناعت، سرمايه اى پايان ناپذير است، اگر «تقدير» و برنامه ريزى، نشانه خردمـندى و توازن در معيشت اسـت، ولخرجى هاى بى حساب و اسراف در هـزينه نيز «سرمايه» را مى خورد و افراد متمـكن را خاك نشين مى سازد. وقتى در مصرف ميوه و نان، اسرافكارى شود، گرانى و كميابى در پى آن است. ولخرجى بيهوده تنها به خوراك هم مربوط نيست، در لباس و كفش و دكور خانه و وسيله سوارى و تشريفات مهمانى و تجملات عروسى و وسايل خانه و سوخت و لوازم مصرفى روزانه و… وقتى بيش از حد نياز و لزوم، تهيه يا مصرف شود، آن كاستيها و خلأها به صورت «فقر» و كمبود جلوه مى كنند. اگر اسراف، فقرآور است، قناعت هم فقرزداست: «قناعت، توانگر كند مرد را…»