نامش را حنانه گذاشتند. بس که در فراق یار، ناله کرد.

و “حنانه”، یعنی “بسیار ناله کننده” …

ستون را می­گویم! همان ستون چوبی که نبی خدا(ص)، زمانی که برای مردم خطابه می خواندند، به آن تکیه می­زدند. پس از مدتی که تعداد جماعت زیاد شد، گفتند ما چهره مبارک شما را هنگام سخن گفتن نمی بینیم و ازین رو برای پیامبر، منبری ساختند تا ایشان جهت سخنرانی از آن استفاده کنند. می­گویند بعد از آنکه رسول خدا، ستون را ترک کردند و تصمیم گرفتند از بالای منبر با مردم صحبت کنند، ستون به گریه افتاد!

آنقدر در هجر و فراق یار دیرین، ناله و مویه کرد که به “اُستُن حنانه” معروف شد. پس از آن پیامبر او را در بر گرفتند تا آرام شد …

گاهی فکر می­کنم حتی از یک ستون هم سنگ­تریم، وقتی در فراق مولای زمانمان، ذره­ای بی­قراری نمی­کنیم …


میم . یکتا