پیش نوشت:

عیش بی یار مهیا نشود ، یار اینجاست …

گاهی یادت می رود بهشت را آرزو کنی …

درست همان زمان که وارد حریمی می شوی که یار ” السّابقُون “ات در آن نفس می کشد و چنان مجذوب ” مُـتّکِئِينَ عَلَی الْأَرَآئِک ” بودنش شده ای که گمان می بری موکت های ضخیم بیت همان “سُندُس و استبرق” است که فرش راهت شده …

و طعم افطاری آن تو را از یاد زیاد “المَنّ و السَلوی و شَراباً طَهوراً “ی وعده داده شده در ” جَنّات نَعیم” باز می دارد …

خدایا شکر که دیشب بهشت کوچکت را به من هبه کردی …