…دشمنان معاند هم به دو صورت دست به تحریف واقعه‌ی عاشورا زدند.

بعضی قصدشان توجیه جنایت‌ها و تثبیت حاكمیت خود بود. نمونه‌اش در داستان ابن زیاد مطرح شد. ابن زیاد همه‌ی جنایت‌ها را گردن خدا می‌اندازد و می‌گوید: الحمد لله الذی قتلكم: حمد آن خدای را كه شما را در كربلا كشت. و فضحكم: خدا شما را مفتضح كرد. همه را به خدا نسبت می‌دهد. يا ا لیس قتل الله علی بن الحسین: مگر خدا علی بن الحسین را نكشت؟ چرا این تفسیر جبرگرایانه را می‌كند؟ به خاطر اینكه حكومت خودش را تثبیت كند و بگوید اولاً: السُّلْطَانُ ظِلُّ اللَّه:^[۱] من نماینده‌ی خدا هستم، مأمور از جانب خدا هستم و بعد هم هیچ تقصیری در این كارها ندارم. پس مشروعیت حكومت مرا زیر سؤال نبرید.

دومین انگیزه‌ی دشمنان هم این بوده كه چون حادثه‌ی عاشورا یك حادثه‌ی بیدارگر و حماسه آفرین است، حكومت‌های ظلم و جور می‌ترسیدند این چهره‌ی عاشورا برای شیعیان شناخته شود، چون آن موقع هر شیعه‌ای نمود، نماد و جلوه‌ای از اباعبدالله الحسین عليه‌السّلام در زمین كربلای خود و زمان عاشورای خود می‌شود و آن‌وقت هیچ حاكم جوری امكان استقرار ندارد و خیال راحتی نخواهد داشت. این بود كه آنها هم به فكر تحریف واقعه‌ی عاشورا افتادند تا واقعه‌ی عاشورا را از بعد حماسه آفرینی و بیدارگری خالی كنند. تحریف‌های معنوی كه چه دوست كرده، چه دشمن و ما با آنها مواجهیم، اینهاست. عاشورای خلاصه شده در یك بعد و خالی شده از جامعیت خود. عاشورای تبدیل شده به یك حادثه‌ی رویایی و ماورائی و اسطوره‌ای و خالی شده از بعد مكتب بودن و الهام‌بخش بودن و الگو بودن و عاشورای منحصر شده به اینكه امام حسین رفت شهید بشود كه گناهكارهای امّت قطره‌ای اشك بریزند و به بهشت بروند.^[۲]

یكی از انحراف‌هایی كه امروز خیلی دردآور است و متأسّفانه در فضای امروز جامعه‌ی ما به شدّت هم اوج گرفته، پایین آوردن سطح واقعه‌ی عاشورا و ارتباط با اهل بیت در صحنه‌ی عاشورا به یك رابطه‌ی منحطّ عشق مجازی است. تعبیرهایی كه فقط راجع به یك معشوق مجازی می‌شود به كار برد؛ شأن اهل بیت بالاتر از این حرف‌هاست كه این‌طور تعبیرها را به كار ببریم تحت عنوان اینكه زبان حال می‌گوییم، یا با امام خود عشق‌بازی می‌كنیم.

به هر صورت تحریف‌های معنوی به گونه‌های مختلف اتّفاق افتاده و باید با آن مقابله‌ی جدّی هم بشود و بهترین راه جلوگیری از تحریف واقعه‌ی عاشورا این است كه جملات خود اباعبدالله و توضیحاتی كه خود حضرت برای نهضت و قیامش داده است، بیاوریم و عین همان‌ها را بخوانیم. اگر می‌خواهیم حادثه‌ها را بیان كنیم، از مقتل‌های صحیح نقل كنیم. اشك را هم جاری می‌كند، امّا نسبت دروغی به اهل بیت داده نمی‌شود.

در دنیایی كه وهّابیت علیه شیعه دندان تیز كرده است، بهترین سند برای اینكه اثبات كنند شیعه مشرك است همین مدیحه‌سرایی‌ها، مدّاحی‌ها و نوحه‌هاست. به هر حال هم علماء، دین‌آگاهان، سخنران‌های دینی، واعظان، مؤلفان و نویسندگان دینی، باید یك حركت جدّی در برابر همه‌ی این تحریف‌ها انجام بدهند و هم مستمعین هم پای این‌گونه صحبت‌ها ننشینند و به این‌گونه مجالس‌ نروند…*

[۱]- مجلسی، بحارالانوار، ج ۷۲، ص ۳۵۴.

[۲]- حاج‌آقای دولابی رحمة‌الله جمله‌ی جالبی داشت. می‌فرمود: هیچ آدم عاقلی مثلاً جوان چهارده ساله‌اش را سر می‌برد و به كشتن می‌دهد كه مثلاً گاوش زنده بماند؟ آخر این چه حرفی است كه شما می‌زنید می‌گویید امام حسین را خدا دم تیغ داد تا او را بكشند تا آدم‌های عرق‌خور و رباخوار و زناكار و امثال آن، از زیر بار مسئولیت جنایاتشان نجات پیدا كنند. خدا ولیّ خودش را قربانی این می‌كند؟ همیشه باید موجود پست‌تر فدای موجود عالی‌تر بشود، نه موجود عالی‌تر فدای موجود پست‌تر.

* بخشی از سخنرانی استاد مهدی طيّب در جلسه‌ی اهل ولاء
به کوشش مهتاب ابیان

برای شناخت ماهیت وجودی هر شخصی، باید به نزدیک‌ترین کسان او رجوع کرد و با شنیدن گفته‌هایی که در آن تنها صدق گفتار مشاهده می‌شود، می‌توان افراد شناخت. بر همین اساس، پناه بردن به کلام معصومین(ع) بهترین مرجع و منبع برای شناخت امامان معصوم(ع) است.
امام حسین (ع) نیز به دلیل اثرگذاری خاصی که در مکتب شیعه دارد، و چگونگی زندگی، قیام و شهادتی که داشت، بسیار مورد سؤال امامان بعد از خود قرار گرفت تا شناخت شیعیان از امام سوم خود، بیشتر شود و هر یک از اولاد معصوم ایشان نیز به دنبال ارائه بهترین توصیف در باره شخصیت نورانی سیدالشهدا(ع) بودند. در این نوشتار به صورت خلاصه، سعی شده تا به مناسبت اربعین حسینی، اظهارات حضرت ولی عصر(عج) در باره جد شهیدشان برای بازشناسی شخصیت امام حسین (ع) ارائه شود.
از بهترین توصیفاتی که راجع به حضرت امام حسین (ع) شده، زیارتنامه‌ای است منسوب به حضرت ولی عصر(عج). مرحوم شیخ عباس قمی در کتاب گرانسنگ خود «نفس المهموم» عباراتی از این زیارت را بدون هیچ تردیدی به حضرت مهدی(عج) نسبت می‌دهد، آنجا که امام مهدی(عج) می فرماید:
«کُنتُ لِلرَّسُولِ وّلَداً و لِلقُرآن سَنَداً وَ للاُمَّة عَضُداً وَ فِی الّاعَهة مُجتَهِداً حافِظاَ لِلعَهد وَ المیثاق ناکِباَ عَن سُبُلِ الفُسّاق تَناوه تأوه المَجهُود طَوِیل الرُکُوع وَ السُّجُود زاهِداَ فِی الدُّنیا ژُهدَ الرّاحِل عَنها ناظِراَ بِعَین المُستَوحِشِینَ مِنها»؛ تو ای حسین! برای رسول خدا فرزند و برای قرآن سند و برای امت بازویی بودی، در طاعت خدا تلاش‌گر و نسبت به عهد و پیمان حافظ و مراقب بودی، از راه فاسقان سر بر می‌تافتی، آه می‌کشیدی، آه آدمی که به رنج و زحمت افتاده، رکوع و سجود تو طولانی بود، زاهد و پارسای در دنیا بودی، زهد و اعراض کسی که از دنیا رخت برکنده است، با دیده وحشت‌زدگان بدان نگاه می‌کردی.
حضرت مهدی(عج) در این عبارات، جد بزرگوار خویش را با 10 عنوان توصیف می‌کند:
1. امام حسین(ع)، فرزند سول خدا (ص) بود، او نواده پیامبر اکرم به شمار می‌رفت، و رسول خدا او را فرزند خویشتن می‌خواند.
2. او سند و پشتوانه قرآن بود. قرآن، با اتکا به وجود مقدس امام حسین(ع)، در جهان استقرار و گسترش یافت و هر آنچه را که قرآن کریم، در قالب الفاظ، بیان فرموده در وجود مطهر حسین(ع) رؤیت و مشاهده می‌شود.
3. آن حضرت بازوی امت بود، امت اسلامی با وجود حضرت حسین(ع) دارای بازویی پر توان و قدرتمند بوده و هست و به همین دلیل می‌تواند همه قدرت‌های ضد خدایی را در هم بشکند و نابود سازد.
4. امام حسین(ع) در راه اطاعت پروردگار، سخت کوش و تلاشگر بود. دعا، نیایش، ابتهال، نماز و مناجات شبانه وی در تاریخ، ضبط شده و خود مایه اعجاب آدمی است.
5. آن بزرگوار نگهدار عهد و میثاق بود. عهد و پیمان با خداوند یا با مردم را هرگز نقض نکرد و ثابت و استوار روی پیمان خویشتن می‌ماند و وفا می‌کرد.
6. او از راه و روش فاسقان و فاجران رویگردان بود. هرگز روی به آنان نیاورد و تمایل به سوی آنان نکرد و چطور ممکن است کسی که فناء‌فی‌الله پیدا کرده به مخالفان فرمان پروردگار روی بیاورد و به آنان تمایل پیدا کند؟!
7. امام حسین (ع) دردمندانه آه می‌کشید، چون ناله کسی که سخت به رنج و زحمت افتاده و بار سنگینی از غصه و اندوه در دل دارد و در سینه‌اش جراحتی التیام‌ناپذیر است.
8. رکوع‌ها و سجده‌های طولانی داشت، مدت‌ها در حال رکوع و سجود می‌ماند و ذکر خدا می‌کرد. به نظر می‌رسد که این جمله، رمز شوق عمیق و ریشه‌دار آن بزرگوار به معبود و محبوب حقیقی‌اش خداوند متعال است و چون از خلوت با خدا و انس به ذات لایزال او لذت می‌برد از این رو سجده را ـ که خلوت با خداست ـ طول می‌داده و احساس خستگی نمی‌کرده است.
9. سیدالشهداء (ع) نسبت به دنیا زاهد، بی‌رغبت و بی‌علاقه بود دنیا در نظر مبارک و خدابین آن حضرت، جلوه و جلا و فروغ و بهایی نداشت، چنان از دنیا اعراض کرده بود که گویا به کلی از آن برکنده شده و قدم در سرای ابدی و جهان آخرت گذاشته است.
10. آنجا که نظر دیگران نظر خریداری و نگاه عاشقانه بود، نظر آن بزرگوار به دنیا نظر انسان وحشت‌زده بود و نگاهش، نگاه دل‌بریدگان از آن، و بالاخره او از دنیا و زرق و برق آن در فرار بود که این چیزها در چشم انسان دریادلی چون امام حسین(ع) کمترین فروغی ندارد.

کتابخانه امام خمینی (ره) وابسته به مدیریت فرهنگی هنری منطقه 13همزمان با ایام محرم اقدام به برگزاری مسابقه کتابخوانی با عنوان «بی‌واسطه با حسین» می‌نماید.

دراین مسابقه 8سئوال 4جوابی به همراه چکیده‌ای از کتاب «بی‌واسطه با حسین» طراحی شده که مخاطبان می‌بایست برای شرکت در مسابقه پاسخ‌های صحیح را در کنار یکدیگر گذاشته و یک عدد 8رقمی را به شماره سامانه30001442 منطقه ارسال نمایند. درپایان این مسابقه به 5نفر از برگزیدگان کارت هدیه پرداخت می شود.

علاقه‌مندان جهت دریافت پرسشنامه می‌توانند همه روزه به کتابخانه امام خمینی (ره) واقع در میدان امام حسین
(ع)خیابان 17شهریور، خیابان خشکبارچی، پارک خیام مراجعه و یا با تلفن :33303843تماس حاصل نمایند.

اين بار برايت تحفه‌اي از امام زمان را آورده‌ام.

آن عزيز مي‌فرمايد: هرگاه خواستي حسين عليه السلام را زيارت كني، بايست و بگو… (زيارت ناحيه مقدسه).

اما من مي‌خواهم در اين مجموعه، در هر شماره قطعه‌اي از اين زيارت را كه دريايي از نور و معرفت است برايت بياورم و البته من چند خطي از نكته‌اي كه به ذهنم آمده براي تو خواهم نوشت و تو نيز همين كار را بكن. هرگاه كه خواندي بي‌معطلي آنچه برايت پر رنگ شد، از من دريغ نكن. تو نيز براي من بنويسيد.

____________________________

 قسمت سوم

أَلسَّلامُ عَلى مُحَمَّد حَبيبِ اللهِ وَ صِفْوَتِهِ ،   سلام بر محمّد محبوبِ خدا و يار مخلص او،

 أَلسَّلامُ عَلى أَميرِالْمُؤْمِنينَ عَلِىِّ بْنِ أَبي طالِب الْمَخْصُوصِ بِاُخُوَّتِهِ ،   درود بر فرمانرواى مؤمنان على بن ابيطالب، كه برادرىِ رسول خدا به وى اختصاص يافت،

أَلسَّلامُ عَلى فاطِمَةَِ الزَّهْرآءِ ابْنَتِهِ ،   سلام بر فاطمه زهراء دختر رسول الله،

أَلسَّلامُ عَلى أَبي مُحَمَّد الْحَسَنِ وَصِىِّ أَبيهِ وَ خَليفَتِهِ ،   درود بر حسن بن على وصىّ و جانشين پدرش،

أَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ الَّذي سَمَحَتْ نَفْسُهُ بِمُهْجَتِهِ ،   سلام بر حسين كه جانش را تقديم نمود،

أَلسَّلامُ عَلى مَنْ أَطاعَ اللهَ في سِـرِّهِ وَ عَلانِـيَـتِـهِ ،   سلام بر آن كسى كه در نهان و آشكار خدا را اطاعت نمود،

أَلسَّلامُ عَلى مَنْ جَعَلَ اللهُ الشّـِفآءَ في تُرْبَتِهِ ،   سلام بر آن كسى كه خداوند شفا را در خاكِ قبرِ او قرار داد،

أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاِْ جابَـةُ تَحْتَ قُـبَّـتِهِ ،   سلام بر آن كسى كه (محلِّ) اجابتِ دعا در زيرِ بارگاه اوست،

أَلسَّلامُ عَلى مَنِ الاَْ ئِـمَّـةُ مِنْ ذُرِّيَّـتِـهِ ،   سلام بر آن كسى كه امامان از نسل اويند،

أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ خاتَِمِ الاَْ نْبِيآءِ ،   سلام بر فرزندِ خاتم پيامبران،

أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ سَيِّدِ الاَْوْصِيآءِ ،   سلام بر فرزند سرور جانشينان،

أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ فاطِمَةَِ الزَّهْرآءِ ،   سلام بر فرزند فاطمه زهراء،

أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ خَديجَةَ الْكُبْرى ،   سلام بر فرزند خديجه كبرى،

أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ سِدْرَةِ الْمُنْتَهى ،   سلام بر فرزند سدرة المنتهى،

أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ جَنَّةِ الْـمَـأْوى ،   سلام بر فرزند جنّة المأوى،

أَلسَّلامُ عَلَى ابْنِ زَمْـزَمَ وَ الصَّـفا ،   سلام بر فرزند زمزم و صفا،

أَلسَّلامُ عَلَى الْمُرَمَّلِ بِالدِّمآءِ ،   سلام بر آن آغشته به خون،

أَلسَّلامُ عَلَى الْمَهْتُوكِ الْخِبآءِ ،   سلام بر آنكه (حُرمَتِ) خيمه گاهش دريده شد.

با آنكه خوردن خاك حرام است:

اما حتما ديده‌ايد كه كام نوزاد را به تربت حسين عليه السلام باز مي‌كنند.

و شنيده‌ايد كه به بيمار، ذره‌اي خاك حسين عليه السلام را خوراندن خوب است.

درست فهميده‌اي، وقتي نام خدا شفا مي‌دهد،

آنگاه كه صدا مي‌زني “يا من اسمه دوي"؛ چگونه خون او شفا ندهد؟

درست فهميده‌اي حسين خون خداست.

و من مي‌گويم، حسين را خدا براي شفاي جانها فرستاد، او طبيب دل است،

حيف است اين اكسير را خرج مداواي تن كنيم.

راستي تو نيز، اگر سينه‌ات تنگ است، برخيز و اين اكسير را نوش كن.

خاطرت تخت كه فردا خوبي!

مهتاب ابیان

المومنونَ و زُلزِلوا زِلزالاً شدیداً
آنجا بودکه مومنان در آزمایش قرار گرفتند و سخت تکان خوردند .
سوره مبارکه احزاب آیه 11
وای همسفران معراج حسین چه مبارک شبی است !
تا اینجا جبرئیل را نیز در التزام رکاب داشته اید ، اما از این پس … بال در سبحاتی گشوده اید که جبرائیل را نیز در آن بار نمی دهند .
شما برگزیدگان دشوارترین ابتلائات تاریخ خلقت انسانید و از این است که حسین شما را به همسفری در معراج خویش پذیرفته است .
ماندن در صف اصحاب عاشورایی امام عشق ، تنها با یقین مطلق ممکن است .. وای دل !تو را نیز از این سنت لا یتغیر خلقت گریزی نیست .
نپندار که تنها عاشوراییان را بدان بلا آزموده اند ولاغیر..
صحرای بلا به وسعت همه تاریخ است .

سید شهیدان اهل قلم سید مرتضی آوینی