تو گل گلواژه‏های شعر صدها چون کمیتی  
من گدای خانه‏زادم، تو جواد اهل بیتی
تو ولیعهد عزیز پادشاه ارض طوسی                
تو یکی یکدانه ماهِ خانه شمس الشموسی

امشب بر دامن پاک خیزران ‌ستاره می‌بارد و بر لبان پر مهر رضا علیه السلام لبخند رضایت میهمان می‌شود.

خوشا به حال اهل زمین که خداوند به یمن چشمان منتظر ثامن‌الحجج، دلهایشان را میزبان قدم‌های پربرکت حجتی دیگر ساخته است.

نقل شده است که در شب ولادت امام محمدتقى، پدرش امام رضا علیهما السلام تا صبح کنار گهواره پسرش نشست و با او سخن گفت‌. گویا اسرار الهی را به گوش جان او می‌رساند.

همچنین در شأن فرزند یگانه‌اش فرمود: حق‌تعالی به من فرزندی عطا کرده است که شبیه به موسی بن عمران است که دریاها را شکافت و نظیر عیسی بن مریم علی نبینا و آله و علیه السلام است که حق‌تعالی مادر او را مقدس گرداند و او را طاهر و مطهر آفرید.

رواست در چنین شب خجسته‌اى، به برکت قدوم دردانه علی‌بن‌موسی ‌الرضا علیهما السلام،‌ شاپرکهای احساس و تبریک را به آستان آفتابی پدرش روانه کنیم. بی‌شک دلی که در شادی اهل‌بیت شریک باشد،‌از بوستان پربرکت ولی نعمت خویش بی‌بهره نخواهد ماند.

در ضمن روز دهم رجب المرجب، ولادت با سعادت کوچک ترین یاور کربلایی و بزرگ ترین باب الحوائج الی الله، شش ماهه حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام)، حضرت علی اصغر(علیه السلام) می باشد، که با وجود داشتن سن کم، اما سرنوشت ساز، باب الحوائج لقب گرفته است.

در ایام ماه مبارک رجب و ماه خدا برای توسل و ارتباط با خداوند متعال به دنبال بهترین ارتباطات باشیم. همیشه مظلومیت، محبوبیت را به دنبال می آورد و این موضوع در مورد شهید شش ماه کربلا، علی اصغر(علیه السلام) بیشتر صدق میکند، طفلی که مظهر مظلومیت پدر خود شد.

نگاه به دستان کوچک این شهید نکنیم و بدانیم با این دستان کوچک قفل های بزرگی را گشوده است و حوائج زیادی را برآورده به خیر نموده است از شفای امراض تا رفع مشکلات و گرفتاریهای مختلف و … .

مهتاب ابیان

بسمه

سامرا؛
قدری دور تر از حرم؛
یک دکه هست؛
که به نیابت از امامان غریب؛
چای تعارف می کند به زائران

امامین ِ عسگرین؛
غریبند؛
و مهمان نواز*

* رسم ما ایرانی هاست، که به مهمان چای بدهیم؛
سامرا که بودم و این دکه را دیدم؛
این قضیه در ذهنم تداعی شد

بقلم بانو شکوفه

برترین های مسابقه یاس نبوی اعلام شدند

در بخش مقاله نویسی خانم ها :

رتبه اول : پروانه پناهی/ از مدرسه علمیه فاطمیه پاکدشت ( کارت هدیه به ارزش 100هزار ریال )

رتبه دوم : مریم احمدزاده / از مدرسه علمیه الزهرا تهران ( کارت هدیه به ارزش 100هزار ریال )


در بخش وبلاگ نویسی خانم ها :

رتبه اول : رقیه ابوالقاسمی / شرکت کننده آزاد ( کارت هدیه به ارزش 200هزار ریال )

رتبه دوم : حمیده . الف   /  از مدرسه علمیه الزهرا تهران ( کارت هدیه به ارزش 150هزار ریال )

رتبه سوم : مریم صداقتی / از مدرسه علمیه الزهرا نصر تهران ( کارت هدیه به ارزش 100هزار ریال )

در بخش شعرآثار ارائه شده حائز رتبه شناخته نشدند و جایزه ای به اشعار ارسالی تعلق نخواهد گرفت .
درضمن به تمام شرکت کنندگان در مسابقه به رسم یاد بود “لوح تقدیر” اهدا خواهد شد .

لازم به ذکر است هدایای برگزیدگان به مدارس محل تحصیلشان ارسال خواهد شد .

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَي مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد
وَ اسْمَعْ دُعَائِي إِذَا دَعَوْتُكَ
وَ اسْمَعْ نِدَائِي إِذَا نَادَيْتُكَ
… هنوز شعبان نیامده، دلم هوای تو را کرده.
دل ناماندگار بی درمان که شعبان و رمضان و جمادی سرش نمی شود!
باید بداند و نمی داند که شعبانیه را کِی باید خواند.
هی بهانه ی تو را و خواندن اسمت را می گیرد.
هی می خواهد تو را بخواند.
هی می خواهد بخواند آن سطرهای روح بخش را
هی می خواند و می خواهد و می لرزد.
یا خَیرَ حَبیبٍ وَ مَحبوب
ای که با این همه دوست ریز و درشت که داری و هر روز به شماره شان می افزائی
هنوز
دوستم داری
اسْمَعْ دُعَائِي إِذَا دَعَوْتُكَ
فقط صدایم را وقتی که می خوانمت
بشنــــو!
همین.


به قلم س.حسینی

درست مثل بچه هایی که دقیقه ی نود یادشان می آید یک امتحان سخت دارند و وقت زیادی برای جبران و تلاش ندارند٬ شده ام…

رفته بودم در لاک خودم و عجیب درگیر امور متفرقه شده بودم که از این طرف و آن طرف پیام های متعدد ـ ایمیل٬ پیامک٬ تلفن … ـ اما مشابه به همی دریافت کردم. هر کس به نحوی گوش زد می کرد که زمانی تا نیمه ی شعبان باقی نمانده… و اگر درست به خاطر داشته باشم ۳۶ روز دیگر مانده است.

همین است که حرف از دقیقه نود و امتحان و فرصت کم و جبران می زنم…

یک هفته ای می شود که کتاب “کمی دیرتر” سید مهدی شجاعی را خوانده ام. ماجرای یک جشن نیمه ی شعبان و چهره ی واقعی منتظران حضرت و عدم آمادگی واقعی هر کدامشان… شرح و نقدش بماند…

اما از همان وقت فکرم درگیر شده است. این که اگر چهره ی واقعی مرا به نمایش بگذارند چقدر متفاوت می شوم……… این که در میان اعمالم حتی یک عمل مخلصانه پیدا نمی کنم…… این که کارم گیر دارد…..

و حالا که تیک تاک لحظه های در حال ریزش را می شنوم بدنم می لرزد. به این فکر می کنم که چرا هر سال از سال پیش دست خالی ترم؟ با این همه رسوایی چه کنم؟

حرف زیاد دارم برای گفتن اما فعلا آمدم تا خبر از این روز موعود بدهم. تا اگر کسی چون من هنوز در خواب بوده بیدار شود٬ تا اگر دلی دوست دارد آماده شود به تلاطم بیافتد٬ تا اگر کسی شرم از دست خالی بودن دارد یا علی بگوید و کاری کند…

به قلم بانو بوم دل